پس از حمله‌ی سپتامبر، زمانی که خشم ویرانگر واشنگتن برای مجازات سخت القاعده، حامیان این گروه و حامیانِ حامیان آن به خروش آمد، تهران و اسلام‌آباد، به ناچاری تن به همراهی با ایالات متحده دادند. بوشِ پسر در یک اعلام مخاصمه‌ی حماسی و تند خطاب به جهانیان اعلام کرد در جنگ با دشمن جدیدش، بیش از دو صف وجود ندارد؛ «یا با مایید، یا علیه ما!»
جمهوری اسلامی ایران و ارتش پاکستان که حامل اصلی قدرت و سیاست‌گذاری در این کشور هست، چاره‌ای جز همکاری و اتحاد با واشنگتن نداشتند. دو همسایه‌ی غربی و جنوب و جنوب‌غربی افغانستان چنان می‌نمودند که جز خیر و سعادت برای نظم سیاسی دموکراتیک و تازه‌متولد در کابل نمی‌خواهند. فصل جدیدی از روابط سالم و مبتنی بر همکاری میان افغانستان و دو همسایه‌ی تأثیرگذارش آغاز شده بود.
این فصل امیدوارکننده که به آرامش پیش از طوفان می‌ماند اما دیری نپایید. ۴ سال پس از سقوط و فروپاشی، تکه‌های متلاشی‌شده‌ی طالبان در جنوب دیورند بسیج شدند. اسلام‌آباد، آرام‌آرام و با صبوری، با دادن پناهگاه، تجهیزات، تسهیلات ترانزیتی و قلمروی وسیع و فراخ برای میزبانی از طالبان، به بازخیزش مسلحانه‌ی این گروه و حمایت از یک شورش خونین و فرسایشی در افغانستان دست یازید. به‌دنبال بحرانی‌شدن روابط واشنگتن و تهران و رسیدن تنش میان دو کشور به اوج، سواد سپاه پاسداران و اطلاعات سپاه از غرب کشور نیز پدیدار شد.
باگذشت هرسال، تهور اسلام‌آباد و تهران در حمایت از طالبان بیشتر و آشکاری این حمایت‌ها برجسته‌تر می‌شد. دولت‌مردان و مقامات سیاسی-استخباراتی افغانستان از هر فرصتی برای نشانه‌رفتن انگشت اتهام به اسلام‌آباد و تهران و ارائه‌ی اسناد و مدارک حمایت این کشورها از شورش طالبان در افغانستان به جامعه‌ی جهانی استفاده می‌کردند. در مقابل، این کشورها با وصف موجودیت قراین و شواهد چشم‌پوشی‌ناپذیر، حمایت‌شان از طالبان را انکار می‌کردند.
دو سال پس از آغاز مذاکرات میان ایالات متحده و طالبان، اکنون که خروج بی‌قید و شرط نیروهای خارجی از افغانستان در مرحله‌ی اجرا قرار گرفته است، تهران و اسلام‌آباد، حتا دیگر زحمت کتمان و انکار حمایت‌شان از طالبان و خشونت و خون‌ریزی جاری در افغانستان را به خود نمی‌دهند. در ادامه‌ی اعتراف‌های مستقیم و غیرمستقیم، به‌تازگی، وزیر داخله‌ی پاکستان گفته است اعضای خانواده‌ی رهبران طالبان در پاکستان زندگی می‌کنند و مجروحان این گروه برای درمان به شفاخانه‌های این کشور در جنوب دیورند منتقل می‌شوند. روزنامه‌ی کیهان، وابسته به جناح اصول‌گرایان ایران که پس از چند سال، مجددا سکان قدرت اجرایی را در انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور به‌دست گرفته، در مطلبی تحت عنوان «در افغانستان چه خبر است؟» منتشره‌ی ۴ سرطان ۱۴۰۰، مدعی شده که طالبان تغییر کرده و مثل داعش خون‌ریزی نمی‌کند. همچنان یکی از مدیران خبرگزاری تسنیم، وابسته به سپاه پاسداران اخیرا در یک برنامه‌ی تلویزیونی در تلاشی برای تطهیر طالبان مدعی شد که این گروه هیچ خصومت و دشمنی با شیعیان ندارند. این مسئول رسانه‌ای وابسته به سپاه پاسداران، سعی کرد با وابسته‌دانستن بسیج‌های مردمی علیه طالبان با ایالات متحده، حمایت آشکار تهران از طالبان را به نمایش بگذارد.
دزدان آرامش، امنیت و زیست مسالمت‌آمیز افغان‌ها در آن‌سوی مرزها (تهران و اسلام‌آباد) اکنون به جایی رسیده‌اند که حتا تلاشی برای پوشاندن و انکار حمایت‌های‌شان از خون‌ریزی، خشونت و کشتار جاری در افغانستان نمی‌کنند.
افغانستان سال‌هاست که سعی کرده همسایگانش را به زیست مسالمت‌آمیز، حسن همجواری و امتناع از حمایت از خون‌ریزی و خشونت در داخل خاکش دعوت کند. اما این دعوت نه‌تنها راه به جایی نبرده که هربار با بدطینتی بیشتر پس زده شده است. واقع امر این است که تروریزم، خشونت، جنگ و هرنوع بی‌ثباتی نمی‌تواند به درون مرزهای افغانستان در قفس و اسارت بماند. دود هیزم خشونت و تروریزم و جنگ، چشم هیزم‌آوران و تاجران جنگ را نیز کور خواهد کرد.