دیدبان حقوق بشر و موسسه حقوق بشر در دانشگاه ایالتی سن خوزه (SJSU)امروز (سه‌شنبه) اعلام کردند براساس تحقیقات جدید حکومت طالبان تأثیر مخربی بر زندگی زنان و دختران افغان داشته است. این سازمان‌ها از زمانی که طالبان کنترل ولایت غزنی در جنوب شرقی افغانستان را به دست گرفتند، شرایط زنان را بررسی کردند.
طالبان از زمان تسلط بر شهر غزنی در ۱۲ آگست ۲۰۲۱، چند روز قبل از ورود به کابل، سیاست‌های ناقض حقوق را تحمیل کرده‌اند که موانع بزرگی را برای صحت و آموزش زنان و دختران ایجاد کرده و آزادی حرکت و بیان و تجمع را محدود ساخته و بسیاری را از کسب درآمد محروم نموده است. تشدید سریع بحران بشری در افغانستان این سوءاستفاده‌ها را تشدید می‌کند. پس از تسلط طالبان، میلیون‌ها دالر درآمد از دست رفته، افزایش قیمت‌ها، قطع کمک‌ها، بحران نقدینگی و کمبود نقدینگی ناشی از قطع کمک کشورهای کمک‌کننده سابق، به‌ویژه ایالات متحده، بسیاری از مردم را از دسترسی به غذا، آب، سرپناه و مراقبت‌های صحی محروم کرده است.
حلیمه کاظم استویانوویچ، یکی از اعضای هیئت علمی مؤسسه حقوق بشر SJSU و محقق در امور افغانستان، گفت: «زنان و دختران افغان با سقوط حقوق و رویاها و خطر اصل بقای خود مواجه هستند. آن‌ها بین سوءاستفاده‌های طالبان و اقدامات جامعه بین‌المللی که افغان‌ها را هر روز به ناامیدی بیشتر سوق می‌دهد، گیر مانده‌اند.»
دیدبان حقوق بشر و SJSU از راه دور با ۱۰ زن که در حال حاضر یا اخیرا در ولایت غزنی به سر می‌برند، از جمله کسانی که در سکتورهای آموزش، مراقبت‌های صحی، خدمات اجتماعی و تجارت کار کرده‌اند و دانشجویان سابق، مصاحبه کردند.
آن‌ها از هزینه‌های گزاف مواد غذایی اصلی، حمل و نقل، و کتاب‌های مکتب، علاوه بر از دست دادن ناگهانی و اغلب کل درآمد شکایت کردند. بسیاری از آن‌ها تنها نان‌آور خانواده خود بودند، اما بیشترشان به دلیل سیاست‌های طالبان که دسترسی زنان به کار را محدود می‌کند، شغل خود را از دست داده‌اند. فقط کسانی که در آموزش ابتدایی یا مراقبت‌های صحی کار می‌کردند هنوز قادر به کار هستند و بیشتر آن‌ها به دلیل بحران مالی معاشی دریافت نمی‌کنند.
طالبان زنان و دختران را از تحصیلات متوسطه و عالی منع کرده‌اند و برنامه‌های درسی را برای تمرکز بیشتر بر مطالعات دینی تغییر داده‌اند. آن‌ها قوانینی در مورد پوشش زنان، نحوه‌ی سفر، جداسازی محل کار بر اساس جنسیت، و حتا نوع موبایل زنان تحمیل کرده و این قوانین را با توسل به ارعاب و بازرسی اجرا می‌کنند.
یکی از کارمندان دولت سابق گفت: «آینده تاریک است. من آرزوهای زیادی داشتم، می‌خواستم به تحصیل و کار ادامه دهم. به این فکر می‌کردم که ماستری‌ام را بگیرم. در حال حاضر، آن‌ها [طالبان] حتا به دختران اجازه نمی‌دهند که لیسه را تمام کنند.»
این زنان گفتند که احساس ناامنی شدیدی دارند، زیرا طالبان نیروی رسمی پولیس و وزارت امور زنان را متلاشی کرده‌اند، از مردم پول و غذا اخاذی می‌کنند و زنان به زعم خودشان دشمن را، هدف ارعاب قرار می‌دهند، از جمله کسانی که برای خارجی‌ها، سازمان‌ها و دولت قبلی افغانستان کار می‌کردند. اکثر مصاحبه شوندگان به پیامدهای جدی سلامت روان از زمان تسلط طالبان، از جمله ترس، اضطراب، ناامیدی، بی‌خوابی، و احساس عمیق شکست و درماندگی اشاره کردند.
هدر بار، معاون مدیر حقوق زنان در دیدبان حقوق بشر گفت: «بحران برای زنان و دختران در افغانستان بدون هیچ پایانی رو به افزایش است. سیاست‌های طالبان به سرعت زیادی زنان و دختران را به زندانیانی باالفعل در خانه‌های خود تبدیل کرده و کشور را از یکی از با ارزش‌ترین منابع خود یعنی مهارت‌ها و استعدادهای زنان که نیمی از پیکر جامعه را تشکیل می‌دهند، محروم کرده است.»