شماری از آوارگان داخلی در ولایت دایکندی در مرکز کشور، از روند توزیع کمک‌های بشری انتقاد دارند و می‌گویند که این روند ناعادلانه است و کمک‌ها به نیازمندان نمی‌رسند.
این آوارگان امروز (چهارشنبه، ۲۹ سرطان) در نیلی، مرکز ولایت دایکندی دست به تظاهرات زده‌اند. آنان نهادهای کمک‌رسان را به فساد و برخورد سلیقه‌یی در روند توزیع کمک‌ها متهم کرده‌اند.
به گفته‌ی آوارگان، کمک‌های بین‌المللی از طریق نهادهای داخلی براساس «روابط و ضوابط» توزیع می‌شود.
به‌نام بی‌نوا، به‌کام مافیا
حمیدالله احسانی، یکی از آوارگان داخلی در مرکز دایکندی است. او با گلوی پر از بغض می‌گوید که به‌دلیل فقر، بیکاری و تنگ‌دستی از منطقه اصلی‌اش به نیلی آمده است. اما به گفته‌ی او، در این‌جا وضعیت زندگی‌اش نه تنها که بهبود نیافته، بلکه بدتر هم شده است. این مرد می‌گوید که برای دریافت کمک به دروازه‌ی تمام نهادهای کمک‌رسان رفته، اما پاسخ منفی شنیده است.
او می‌افزاید که کمک‌های کشورهای خارجی برای نیازمندان، آوارگان و افراد بی‌سرپرست فرستاده میشوند، اما به‌کام مافیا و زورمندان می‌روند.
سید علی‌داد، ۷۰ ساله، یکی دیگر از آوارگان در مرکز دایکندی است. او که با عصا راه می‌رود، می‌گوید که فقر و تنگ‌دستی آواره‌اش کرده است. این مرد سال‌خورده می‌افزاید که برای دریافت کمک و «صَدَقه»، دروازه‌ی تمام نهادهای کمک‌رسان و حتا مساجد را زده است، اما تمام درها به‌روی‌اش بسته بوده‌اند.
او گفت که نهادهای کمک‌رسان در شناسایی افراد مستحق سلیقه‌یی برخورد می‌کنند و نام کسانی را که «روابط و واسطه» داشته باشند، در فهرست نیازمندان درج می‌کنند؛ اما صدای افراد بی‌واسطه شنیده نمی‌شود.
آوارگان معترض می‌گویند که بیشتر کمک‌ها از طریق شوراهای انکشافی روستاها توزیع می‌شود، اما رؤسای این شوراها، آوارگان را در نظر نمی‌گیرند و به‌جای آنان، نزدیکانش را نام‌نویسی می‌کنند.
تصاحب کمک‌ها توسط طالبان
با حاکمیت طالبان در افغانستان، دامنه‌ی فقر، بیکاری و آوارگی افزایش یافته است. گفته می‌شود که ۲۴.۴ میلیون نفر در کشور با ناامنی شدید غذایی روبه‌رو هستند.
در همین حال آوارگان در دایکندی می‌گویند که طالبان به‌جای این‌که در صدد بهبود وضعیت مردم باشند، نصف کمک‌های جامعه جهانی را برای افراد خود دور می‌دهند.
در برخی از ولایت‌های دیگر نیز طالبان متهم به حیف‌ومیل کمک‌های بشری شده‌اند؛ این گروه اما این اتهام‌ها را تکذیب می‌کند.
برخورد نامناسب
برخی از آوارگان در دایکندی کارمندان نهادهای کمک‌رسان را متهم به برخورد نادرست با نیازمندان می‌کنند.
بس‌گل، یکی از این آوارگان است که می‌گوید از سوی کارمندان نهادهای کمک‌رسان مورد ضرب‌وشتم قرار گرفته است.
او که به‌دلیل معلولیت شوهرش، نان‌آوار خانواده‌ی هشت نفری خود است می‌گوید که هیأت نهادهای کمک‌رسان وی را مستحق دریافت کمک نشمرده است.
بس‌گل گفت: «من از کارمندان نهاد کمک‌رسان خواستم تا خانه‌ی مرا دیده و سروی نمایند، اما آنان امتناع ورزیدند. من خودم را پیش روی موتر آنان انداخته و مانع حرکت موتر شدم». این زن می‌گوید که پس از این ماجرا یکی از کارمندان مؤسسه از موتر پایین شده و او را لت‌وکوب کرده است. آثار ضرب‌وشتم در بدن این زن نیز دیده می‌شود.
برنامه منظم و نظارت جدی بر کمک‌ها
آوارگان داخلی در دایکندی هشدار می‌دهند که اگر از سوی نهادهای کمک‌رسان برنامه منظم برای توزیع عادلانه‌ی کمک‌ها سنجیده نشود، فاجعه انسانی رخ خواهد داد.
آنان از نهادهای کمک‌رسان بین‌المللی می‌خواهند تا از روند توزیع کمک‌ها و شناسایی نیازمندان نظارت جدی کنند و نگذارند کمک‌ها به جیب مافیا بروند.
«آمار فقر بالاست، کمک‌ها بسنده نمی‌کند»
مسئولان محلی طالبان در ولایت دایکندی از نظارت بر روند توزیع کمک‌های بشری سخن میزنند و بر شفافیت در این روند تأکید دارند.
محمدنور خلیل، رئیس دفتر والی طالبان در دایکندی گفته است که از جریان توزیع کمک‌های خیریه، نمایندگان ریاست اقتصاد، ریاست استخبارات، شوراها و نماینده ولسوالی نظارت دارند.
او می‌گوید، هیچ مقام و فرد حکومتی حق ندارد در توزیع کمک‌ها دخالت داشته باشد و در صورت مشاهده، با فرد متخلف برخورد خواهد شد.
این مقام طالبان اما می‌گوید که میزان فقر مردم دایکندی بالاست و کمک‌های موجود بسنده نمی‌کند.
دایکندی در مرکز افغانستان، ولایتی است که گفته می‌شود بیش از ۸۰ درصد ساکنان آن زراعت‌پیشه هستند و از طریق زراعت و مال‌داری امرار معاش می‌کنند؛ اما طی دو سال اخیر، بدترین خشک‌سالی را تجریه می‌کند.
براساس آمار رسمی، در جریان سال جاری خورشیدی ۹۰ درصد حاصلات زراعتی ساکنان دایکندی به‌دلیل خشک‌سالی از بین رفته است. از سویی هم گفته می‌شود در برخی از مناطق دایکندی، دسترسی به آب آشامیدنی نیز دشوار شده است.