برخی از ساکنان ولایت غور می‌گویند که با گسترش فقر و بیکاری در کشور، شمار گدایان در این ولایت به‌گونه‌ی چشم‌گیری افزایش یافته است.
نعمت‌الله، یکی از ساکنان غور در صحبت با روزنامه اطلاعات روز می‌گوید که با تسلط طالبان شماری زیادی بیکار شده و تکدی‌گری را تنها راه زنده‌ماندن می‌دانند.
زنی ۴٠ ساله که از بام تا شام برای یافتن لُقمه‌نانی برای خانواده‌ی ۱۰ نفری‌اش در شهر فیروزکوه گدایی می‌کند، از وضعیت بد زندگی‌اش شاکی است.
او می‌گوید مجبور است دست به گدایی بزند. این زن می‌گوید گاهی اوقات شب‌ها گرسنه نیز می‌خوابد.
این زن گفت: «مجبور هستم برای پیداکردن نان به اعضای خانواده‌ام گدایی کنم، چون هیچ‌کسی را ندارم و ۱٠ نفر اعضای خانواده‌ی ما است. کار و بار هم نیست… گاهی اوقات میسر می‌شود گاهی نمی‌شود. بعضی شب‌ها گشنه می‌خوابیم.»
یک دختر نُه‌ساله در فیروزکوه نیز روایت مشابه از زندگی خود ارائه می‌کند و مجبور است برای پیدا کردن لقمه‌نانی گدایی کند تا خود و خانواده‌اش زنده بماند.
او گفت: «ما هیچ چیزی نداریم و مجبوریم گدایی کنیم تا از گشنگی نمیریم. روزانه به دروازه دکان‌ها و نانوایی‌ها می‌گردیم. بعضی وقت میسر می‌شود و بعضی وقت‌ها نمی‌شود. ما بعضی شب‌ها گرسنه خواب می‌کنیم.»
از سویی هم، مسئولان محلی طالبان در ولایت غور می‌گویند که هنوز هیچ برنامه‌ای برای حمایت و جمع‌آوری گدایان در شهر و بازارهای این ولایت ندارند.
به‌تازگی حکومت طالبان در کابل روند جمع‌آوری گدایان را آغاز کرده است.
طالبان می‌گوید که طبق دستور رهبر این گروه، گدایانی که بلدیت به حرفه‌ای داشته باشند، پس از بایومتریک زمینه کار برای‌شان فراهم خواهد شد و از سرپرستان آنان تعهد گرفته می‌شود که دیگر گدایی نکنند.
طالبان گفته که به گدایان «واقعی» که نمی‌توانند کاری انجام دهند، معاش پرداخت می‌شود.
بیکاری و فقر در افغانستان پس از روی‌کارآمدن طالبان فراگیر شده است. گفته می‌شود که نیمی از جمعیت افغانستان با گرسنگی مواجه هستند.