وضعیت آوارگان در فاریاب رو به وخامت است. نبود سرپناه و مواد غذایی از مشکلات اساسی آوارگان داخلی به‌شمار می‌رود. این مشکلات یاد شده گه‌گاهی خانواده‌ها را مجبور می‌کند که به تکدی‌گری بپردازند و روزها را پیش روی دفاتر کمک‌کننده و بنیادهای خیریه شام بکنند.
رعنا (مستعار)، زنی است که پنج فرزند قدونیم‌قد دارد. او از روستای «چویمت» ولسوالی المار فاریاب می‌باشد؛ اما جنگ‌های اخیر سبب شده که خانه و کاشانه‌اش را ترک کرده و به شهر میمنه، مرکز این ولایت آواره شود. این زن چند روز قبل از دست ناداری و فقر اقدام به خودکشی کرد اما خاطر کودکانش سبب نجات وی از مرگ شد.
رعنا بیش از دو سال می‌شود که آواره شده و به یک خانه‌ی مخروبه در شهر میمنه زندگی می‌کند. او از نبود مواد غذایی سخت رنج می‌برد. وی می‌گوید شوهرش در جنگ‌های طالبان با نیروهای امنیتی پیشین، در بازار ولسوالی المار در انفجاری از ناحیه شانه زخم برداشت و به درستی نمی‌تواند کارهای شاقه انجام بدهد. به‌گفته‌ی رعنا، با آن‌که شوهرش نمی‌توانست کارهای شاقه انجام بدهد اما ناداری و نفقه‌ی روزگار او را مجبور کرد تا به کشور ایران به مزدورکاری برود.
در مورد خودکشی و حادثه‌ی بد چند روز قبل پرسیدم؛ چشم‌های رعنا پر از اشک شد و نتوانست حادثه را بیان بکند. پس از آرام شدن به صحبت‌هایش دوام داد. او گفت، چند روز قبل با تماس تلفونی که با شوهرش داشت، به‌خاطر مواد غذایی از او پول خواست اما شوهرش او را سرزنش کرد و جواب داد که تازه به ایران آمده و تا اکنون نتوانسته پول قاچاقبر را بپردازد. «به شوهرم تماس گرفتم و پول خواستم، شوهرم با من جنجال کرد و گفت که تازه آمده است و از پول قاچاقبر هنوز قرضدار است؛ بنابر نبود کار نتواسته پول قاچاقبر را بپردازد. از همین سبب بالایم فشار آمد؛ رفتم به تهکوی که خود را حلق‌آویز کنم.»
رعنا افزود، پس از شنیدن جواب رد از سوی شوهرش اقدام به خودکشی کرد که از سوی همسایگان نجات داده شده و به شفاخانه جهت تداوی انتقال یافت. وی اضافه کرد که تصمیم جدی داشت تا خود را بکشد و از این زندگی مشقت‌بار خلاص شود، اما کودکان قدونیم‌قدش هر لحظه به یادش می‌آمد و در همین زمان بنابر فشار قلبی از حال رفت و بی‌هوش شد. «به فرزندانم گفتم که خودم را می‌کشم. در آن لحظه فکر می‌کردم که اگر من بمیرم کودکانم چه روزهایی را می‌بینند؛ با آن‌هم تصمیم گرفتم که باید خودم را بکشم و از این زندگی مشقت‌بار خلاص شوم که بالایم حمله قلبی آمد و بی‌هوش شدم.»
این زن که بنابر ناداری و فقر دست به خودکشی زده و با کمک همسایه‌گانش جان به سلامت برده است، باز هم با ناامیدی می‌گوید زندگی‌اش پر از مشکلات است؛ فرزندانش محتاج یک لقمه نان هستند و به زندگی چیزی برای خوردن ندارند. او از حکومت طالبان و نهادهای کمک‌رسان تقاضای کمک می‌کند.
یک منبع از شفاخانه حوزوی فاریاب تأیید می‌کند که این زن چند روز قبل توسط همسایه‌گانش به بخش عاجل این شفاخانه انتقال داده شد که با تلاش داکتران صحت‌یاب شده و به خانه‌اش برگشت.
گوزل آی، یک تن از دختران دانشجو می‌گوید دور شدن زنان از جامعه و نبود کاروکاسبی به زنان یکی از دلایلی است که زنان دست به خودکشی بزنند. به‌گفته‌ی این دانشجو، به زنان باید فرصت داده شود و زمینه‌ی کار برای‌شان مهیا گردد تا بتوانند در کنار مردان کمکی به خانواده بکنند. این سبب می‌شود که فقر در خانواده‌ها کاهش پیدا کرده و خشونت‌ها کم شود.
در همین حال سیف‌الدین جهادی، رییس امور مهاجرین و عودت‌کنندگان طالبان در فاریاب می‌گوید دست‌کم پنج هزار خانواده از آوارگان داخلی در این ولایت وجود دارند و تا اکنون نتوانسته‌اند که پس به مناطق شان بروند. به‌گفته‌ی آقای جهادی، کمک‌ها به خانواده‌های بیجاشدگان از سوی دفاتر کمک‌کننده می‌رسد اما خانواده‌های آوارگان می‌گویند این کمک‌ها بسنده نیست و باید در زمستان پیش رو بیشتر شود.
خودکشی و قتل زنان در این اواخر در فاریاب رو به افزایش است. آگاهان عامل افزایش خودکشی و قتل زنان را فقر و خشونت‌های خانوادگی می‌دانند.