شماری از افراد دارای معلولیت در ولایت قندوز می‌گویند که حقوق سالانه‌‌ی‌شان را دریافت نکرده‌اند و در وضعیت بد اقتصادی به‌سر می‌برند. آنان می‌گویند که برای یافتن نان مجبورند گدایی کنند.
محمدعظیم، باشنده‌ی شهر قندوز که در زمان جنگ مجاهدین علیه شوروی یک پایش را از دست داده، می‌گوید که در زمان جمهوریت سالانه ۶۰ هزار افغانی معاش دریافت می‌کرد؛ اما بهگفتهی او، در سال جاری از این مقدار معاش ۱۸ هزار افغانی دریافت کرده است.
او می‌گوید که مسئولان طالبان وعده کرده‌اند که ۱۸ هزار افغانی دیگر نیز برایش پرداخت خواهد شد؛ اما تا اکنون این وعده عملی نشده است.
محمدعظیم میافزاید که دلیل تأخیر و کسری معاش‌اش روشن نیست.
او مدعی است که مسئولان طالبان به معلولان خود این گروه توجه دارند، اما سایر معلولان را نادیده می‌گیرند.
او اضافه می‌کند که در حال حاضر مواد سوختی ندارد و روزانه در شهر گدایی می‌کند تا پول چند نان خشک را پیدا کند.
شیرمحمد، یکی دیگر از معلولان در قندوز که بر اثر جنگ بینایی یک چشمش را از دست داده است نیز از بی‌توجهی حکومت طالبان به معلولان شاکی است.
بهگفتهی او، طالبان وعده‌ی پرداخت حقوق شان را داده‌اند؛ اما تا اکنون از حقوق یک‌ساله‌ی‌شان هیچ خبری نیست.
شیرمحمد میافزاید که روزهای دشواری را سپری می‌کند. او می‌گوید که از کمک‌های بشردوستانه نیز محروم مانده است.
ریاست شهدا و معلولین طالبان در قندوز اما می‌گوید که به تمام معلولان رسیدگی می‌کند.
بهگفتهی این ریاست، سه هزار و ۵۵۰ معلول در قندوز ثبت‌اند که از این میان امسال برای هزار و ۸۰۰ نفر که شامل سربازان معلول دولت پیشین، افراد ملکی و نیروهای طالبان می‌شود، شش ماه معاش پرداخت شده است.
معاش معلولان و کارمندان بازنشسته در برخی از ولایت‌های دیگر نیز پرداخت نشده است. دلیل این امر روشن نیست؛ اما به نظر می‌رسد حکومت طالبان با کمبود بودجه مواجه است.
در روند توزیع معاش معلولان ادعای تبعیض نیز وجود دارد. برخی معلولان می‌گویند که طالبان به معلولان جنگی خود توجه دارند، اما به معلولان سابق رسیدگی نمی‌کنند.