در زمان حکومت جلالت‌مآب اشرف غنی، ارگ سخن‌گویی داشت و این سخن‌گوی معاونی داشت فوق‌العاده صبور. در صحبت کردن دست بالایی داشت و در رد کردن اخبار موثق، خورجینش همیشه پر از استدلال‌های دلپذیر بود.
وقتی ولایت‌ها یکی پی دیگری سقوط می‌کرد و همه از واگذاری حکومت به طالبان توسط اشرف غنی سخن می‌گفت، تنها آدمی که از آقای غنی دفاع می‌کرد، همین معاون سخن‌گوی ارگ جناب شاه‌حسین مرتضوی بود. او سقوط نظام اشرف غنی را یک رویای باطل در ذهن مخالفان غنی می‌دانست و باور داشت که اشرف غنی تنها منجی بشریت افغانستان و این خاک طلسم‌شده است. از نظر او، آن‌که بر غنی خرده می‌گرفت مربوط به یکی از سه صنف ذیل بود:
۱. مخالف نظام و همکار تروریستان بود.
۲. دست‌پرورده‌ی کشورهای همسایه بود.
۳. دهان کرایی داکتر عبدالله عبدالله بود. (بیچاره داکتر صاحب، با آن‌که هیچ پُخی نبود، بازهم غنی از او حساب می‌برد)
حالا که نه غنی است و نه مخالفانش و نه آن شاخ شمشاد مرتضوی عزیز و به‌جای همه‌ی‌شان طالب چیزشان را بر اریکه‌ی قدرت تکیه داده، بوی اختلاف در خیمگاه مسئولین به مشام می‌رسد. برادر گرامی حامد کرزی جناب ذبیح‌الله مجاهد حفظه‌الله تعالی که در مقام برادر گرامی اشرف غنی جناب شاه‌حسین مرتضوی نشسته، وجود هرگونه اختلاف میان رهبران گروه طالبان را دروغ خواند و آن را تلاش خارجی‌ها برای ایجاد نفاق میان طالبان عنوان کرد و به سیاق امرالله صالح پسوندی هم به آن علاوه کرد که «این آرزو را به گور ببرند».
مجاهد نیز فرض را بر این می‌گیرد که جمله‌ی عالم و آدم در افغانستان نه قوت بینایی دارند و نه از نعمت شنوایی بهره می‌برند. ایشان رهبران «امارت اسلامی» افغانستان را منزه‌تر از آنچه مرتضوی غنی را می‌دید، می‌بیند. فقط با این تفاوت که چهچه مردم برای ذبیح‌الله مجاهد ارزشی ندارد اما برای مرتضوی حداقل تبسمی به ارمغان می‌آورد.
این‌که آقای مجاهد می‌گوید اختلافی نیست فقط از یک زاویه درست می‌گوید و آن زاویه، زاویه‌ی بشکه‌های زرد است. به نظر من هم اختلاف میان طالبان زمانی معنای واقعی پیدا می‌کند که رهبر یک جناح، حمله‌ی انتحاری‌ای را در میان جناح دیگر انجام دهد و آن جناح دیگر قرض‌اش را با بشکه‌ی زرد بگیرد. این‌که بگویند مردم از ستم امیر به ستوه آمده و ما فلان موضع و تصمیم امیر را غیرمعقول می‌دانیم، به معنای اختلاف نیست. بلکه به این معنا است که اگر هر کسی آن را اختلاف معنا کرد، می‌شود نوکر یا دست‌نشانده‌ی خارجی‌ها که سخنان مسئولین را کج تعبیر و بد تفسیر می‌کنند و از نظر شاه‌حسین مرتضویِ «امارت اسلامی»، این آرزو را به گور ببرند. یادش بخیر ذبیح‌الله مجاهدِ اشرف غنی نیز مدام به تروریستان می‌گفتند فلان آرزو را به گور ببرید و ما دیدیم که همان آرزو را از گور آوردند.