روزنامه واشنگتن‌پُست در گزارشی نوشته است که نظامیان افغانستانی همکار با سازمان اطلاعات مرکزی امریکا (CIA) که پس از تسلط طالبان بر افغانستان به ایالات متحده منتقل شده‌اند، از افسردگی و آسیب‌های ناشی از جنگ رنج می‌برند.
طبق این گزارش، برخی از این نظامیان گفته‌اند درحالی که منتظر پذیرش درخواست‌های پناهندگی‌شان در ایالات متحده هستند، با افسردگی یا افکار خودکشی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
برخی دیگر نیز گفته‌اند که ترجیح می‌دهند به افغانستان و یا ایران برگردند، جایی که دست‌کم می‌توانند زبان را بفهمند.
در گزارش آمده است که این نظامیان تحت برنامه‌ی ویزای ویژه مهاجرتی (SIV) به امریکا منتقل شده‌اند، اما بعید به نظر می‌رسد قانون تسهیل اقامت دایمی شهروندان افغانستان به این زودی از سوی کنگره تصویب شود.
همکاران سابق امریکایی این نظامیان افغانستانی گفته‌اند که نگران سرنوشت نیروهای «قطعات صفر» هستند. آن‌ها استدلال کرده‌اند که دولت بایدن از آنچه که «دارایی کلیدی ایالات متحده در دوران جنگ در افغانستان بوده»، غفلت می‌کند.
دانیل الکینز، یک عضو ارتش ایالات متحده گفته است: «ما می‌دانیم که اگر متحدان افغان ما نبودند و شانه به شانه با ما نمی‌جنگیدند، امروز تعداد بیشتری از جامعه ما در گورستان ملی آرلینگتون دفن می‌شدند.»
«آ. تابش» ۳۹ ساله، عضو «قطعات صفر» که توسط «سی‌آی‌ای» آموزش دیده، گفته است که یک پایش را در یکی از عملیات‌های جنگی از دست داده و در حال حاضر از مشکلات اقتصادی، نداشتن کار و نبود آینده‌ی روشن رنج می‌برد.
او گفته است که ۱۱۰۰۰ دالر پول خوش‌آمدگویی وزارت خارجه‌ی امریکا که در ابتدا برای‌شان داده شده بود، به مصرف رسیده و اکنون توانایی پرداخت اجاره ماهانه ۱۳۰۰ دالری را ندارد.
سمیر، یک کاپیتان سابق در «قطعات صفر» که چهار ماه پس از سقوط دولت افغانستان به امریکا منتقل شده، گفته است که حس درماندگی و ناامیدی سبب شده که او به خودکشی نیز فکر کند.
سازمان اطلاعات مرکزی امریکا «قطعات صفر» را در سال‌های نخست حضور نظامی در افغانستان ایجاد کرد و افرادی را از میان «شبه‌نظامیان» ضد طالبان برای کمک به جمع‌آوری اطلاعات و انجام مأموریت‌های مخفی علیه طالبان و القاعده استخدام می‌کرد.
براساس آنچه که در گزارش واشنگتن‌پُست آمده است، با گذشت زمان، این واحدها به یک نیروی ضربتی زبده تبدیل شدند که اعضای آن از شاخه‌های مختلف ارتش افغانستان بودند.
این واحدها در سال ۲۰۰۹ میلادی رسما به ریاست امنیت ملی دولت افغانستان ادغام شدند و «سی‌آی‌ای» به آن‌ها در انجام مأموریت‌های‌شان مشورت می‌داد.