[یادداشت اطلاعات روز: اطلاعات روز دیدگاه‌های مختلف در مورد مسائل گوناگون جامعه‌ی افغانستان را بازتاب می‌دهد. این دیدگاه‌ها لزوما منعکس‌کننده‌ی نظر و موضع اطلاعات روز و گردانندگان آن نیستند. اطلاعات روز فقط مجالی برای بیان دیدگاه‌ها فراهم می‌کند و درباره‌ی دیدگاه‌های وارده نفیا و اثباتا موضع‌گیری نمی‌کند. تمام دیدگاه‌های بیان‌شده در مقالات و یادداشت‌ها و صحت‌وسقم ادعاهای مطرح‌شده به خود نویسندگان مربوط است. اطلاعات روز از نقد دیدگاه‌های منتشرشده در بخش مقالات وارده نیز استقبال می‌کند]
در حالی‌که تصمیم حکومت طالبان مبنی بر ممنوعیت کار زنان در تمامی سازمان‌های غیردولتی از جمله نهادهای مرتبط با سازمان ملل متحد در افغانستان، واکنش‌هایی را در سطح بین‌المللی به همراه داشته، سازمان ملل متحد می‌گوید در آینده‌ی نزدیک نشستی برگزار خواهد کرد که در آن وضعیت افغانستان و به رسمیت‌شناختن حکومت طالبان مورد بحث قرار خواهد گرفت.
آمینه محمد، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد در دانشگاه پرینستون امریکا در روز دوشنبه (۲۸ حمل) گفت نمایندگان کشورهای مختلف جهان از جمله دبیرکل سازمان ملل متحد در این نشست شرکت خواهند کرد.
خانم محمد در جریان سخنرانی خود بر گفت‌وگو با طالبان تندرو تأکید کرد و گفت: «در دو هفته‌ی آینده نشستی در منطقه برگزار خواهد شد و این اولین نشست نمایندگان کشورهای جهان و منطقه خواهد بود که دبیرکل سازمان ملل متحد در آن شرکت خواهد کرد. انتظار داریم تا در این نشست راه‌های را دریافت کنیم که براساس اصول و شرایط آیا می‌توانیم به سمت به رسمیت‌شناختن حکومت طالبان حرکت کنیم. من نمی‌دانم، اما باید در این مورد بحث شود. طالبان خواستار به رسمیت‌شناختن هستند و این ابزار فشار ما است.»
آمینه محمد این اظهارات را در حالی بیان کرده که ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان در پیامی [۱] به‌مناسبت عید فطر، یک‌بار دیگر بر اصلاح جامعه‌ی افغانستان براساس تطبیق احکام سخت‌گیرانه‌ی شرعی تأکید کرده است؛ احکام شرعی‌ای که شامل قتل، قصاص، دره‌زدن، سنگسار، قطع دست‌وپا، محدودیت‌های زنان و موارد زیادی دیگر از این قبیل می‌شود.
در همین حال، با گذشت بیشتر از یک‌ونیم سال از حاکمیت طالبان هنوز هم دروازه‌های مکاتب دخترانه بسته‌اند. زنان حق رفتن به حمام، رستورانت، ورزشگاه، دانشگاه، زایشگاه، شفاخانه، پارک، بازار، کوچه و هر محیطی که در آن مردان غیر از مردان محرم خانواده‌های‌شان باشند را ندارند. حق کار، طلاق، سرپرستی خانواده و فرزندان، سفر، ظاهرشدن در رسانه، لباس‌پوشیدن به‌طور دلخواه، نپوشاندن صورت را در بیرون از منزل (اگر گاهی احتیاج عاجلی به بیرون‌شدن داشته باشند) را ندارند. که این قواعد از هر ولایت تا ولایت دیگر به شکل وحشتناک‌تر محدود می‌شود.
طالبان زنان دوم و سوم می‌گیرند و آمار قتل‌های مرموز زنان و خودکشی دختران و جوانان هر روز بالاتر می‌رود.
آمینه محمد در ادامه‌ی سخنرانی‌اش می‌گوید: «لطفا بگذارید زنان در خانه بمانند. معاش شان را دریافت می‌کنند. ما نمی‌خواهیم جان زنان افغانستان به خطر بیفتد.» همچنان اضافه می‌کند: «با طالبان باید مانند ویروس کرونا رفتار شود چون غیرقابل پیش‌بینی هستند.» این دقیقا ایدئولوژی اسلام‌گراهای افراطی است که همیشه در نگاه آنان زنان مقصر اند و برای حفاظت از آنان باید در خانه‌ها بمانند و خودشان را بپوشانند تا مردان تحریک نشوند. کار نکنند، مستقل نباشند، چون نفقه با شوهران است. به مردان خدمات برسانند و موجب خشم و عصبانیت آنان نشوند.
حالا خانم آمینه محمد یک زن مسلمانی است که در سطح بزرگ‌تر این نسخه‌ی طالبان را با این سخنرانی‌اش کامل‌تر می‌کند و جامه‌ی حقوق بشری‌تر و حمایت از زنان می‌پوشاند. برای زنان افغانستان نسخه می‌نویسد و از آنان می‌خواهد که برای‌شان پول دریافت کنند و در خانه بمانند تا سازمان ملل راحت‌تر با قاتلان، خشونت‌گران، ناقضان حقوق بشر و تروریستان تعامل کند.
خانم محمد با آن‌که در کرسی معاونت سازمان ملل تکیه زده است، نمی‌داند و درک نمی‌تواند که تمام زنان افغانستان کارمندان سازمان ملل متحد نیستند که پول معاش شان در خانه برای‌شان برسد. زنان زیادی در افغانستان هستند که شوهران‌شان در بیست سال گذشته در حملات تروریستی طالبان به قتل رسیده و خودشان باید یا با کار یا تکدی‌گری یا حتا تن‌فروشی غذای کودکان‌شان را پیدا کنند. یا هم زنانی هستند که شوهران‌شان در نظام قبلی کار کرده و حالا طالبان هر روز دسته دسته دستگیر، شکنجه و به قتل می‌رسانند که رسانه‌های جهانی گزارش‌های مفصل و مستند از این اعمال طالبان نشر کرده‌اند.
موضوع دوم این‌که تنها پول‌داشتن و در خانه‌نشستن چیزی نیست که زنان افغانستان آن را بخواهند. آنان از روز اول به قدرت رسیدن طالبان به خیابان آمدند و فریاد «نان، کار، آزادی» سر دادند و برای این به زندان‌های طالبان رفتند؛ شکنجه‌شدند، محبوس‌شدند و در مواردی به قتل رسیدند. اما هنوز هم از رفتن به جاده و به جان‌خریدن مرگ و تفنگ و شلیک طالبان دست‌بردار نیستند. زنان افغانستان مستحق نشستن در چوکی‌ای است که خانم محمد امروز نشسته است. زنان افغانستان بیش از هر چیزی آزادی و برابری می‌خواهند.
خانم آمینه محمد زن آزادی است که از تمامی حقوق خود برخوردار میباشد، اما برای زنان افغانستان فرمانبرداری در عوض پول خیرات سازمان ملل متحد را پیشنهاد می‌دهد که شرم‌آور است.
این تعارض برای من، زنی که از قواعد سخت‌گیرانه افغانستان و طالبان فرار کرده و به غرب آمده‌ام قابل پذیرش نیست و این را فرمان بی‌شرمانه برای سرکوب زنان و آزادی‌خواهی آنان می‌دانم. از شنیدن حرف‌های خانم آمینه و این‌که یک زن این‌قدر زن‌ستیز و همدست سیستم حذف سیستماتیک زنان به نفع جامعه‌ی مردسالار سنتی است، به پیشانی من عرق شرم نشست و به سازمان ملل و تمامی تظاهر به حقوق بشر از سوی آن شک کردم.
طالبان زنان را از همه‌ی حقوق اساسی‌شان محروم کرده‌اند، مردم را شکنجه نموده و اقلیت‌های جنسی، جنسیتی، قومی و زبانی را به بدترین شکل ممکن حذف و سرکوب کرده‌اند. به‌دلیل حاکمیت پر از خشونت این گروه، سیک‌ها به‌طور کلی افغانستان را ترک کرده‌اند. اکنون سازمان ملل از برگزاری جلسات برای طرح راهکار با این گروه حرف می‌زند. این حرکت هیچ چیزی به‌جز همدستی سازمان ملل بر مشروعیت‌بخشیدن جنایات طالبان که در بیست سال گذشته صدها حملات تروریستی را علیه مردم ملکی به راه انداخته و دست شان به خون آغشته است، نیست.
آمینه محمد عوض مخالفت با سیاست‌های ضد انسانی طالبان، به زنان دستور مدارا با طالبان را می‌دهد. این توصیه‌ی آمینه محمد برگرفته از باورهای دینی او در قبال زنان است.
سازمان مللی که طالبان را به رسمیت بشناسد، از سوی زنانی که اگر ذره‌ای از آزادی‌خواهی، برابری و فمینیسم در سراسر دنیا چیزی بدانند تحریم خواهد شد. همچنان حکومت‌هایی که اگر عمیقا و واقعا به حقوق بشر و برابری باور داشته باشند و با تروریسم مخالف باشند، با این تصمیم مخالفت کرده و این سازمان را در قبال این تصمیم باید تحریم کنند. در غیر آن نه برای زنان برابری و فمینیسم مطرح است و نه برای کشورها چیزی بیشتر از سیاست و پول. دیری نخواهد بود که دست‌های طالبان همان‌طوری که به برج‌های دوقلوی امریکا رسیدند، به برج ایفل، ساختمان پارلمان اروپا، دیوار برلین و… هم خواهند رسید. همان‌طوری که بودا را در بامیان ویران ساختند، موزه‌های لور پاریس و وان‌گوگ آمستردام را نیز ویران خواهند ساخت.
تروریسم و طالبان به تنهایی مسأله‌ی افغانستان و زنان این کشور نیست و نخواهد بود. افراد مرتبط به طالبان هم تنها در افغانستان نیستند. بنابراین، در هر جنایت بعدی طالبان در هر گوشه‌ی دنیا تمامی کسانی که این گروه را به رسمیت بشناسند دخیل خواهند بود.
[۱] هیچ تصویر و فیلمی از شخصی به‌نام ملا هبت‌الله نشر نشده تا مردم بدانند که او وجود فیزیکی دارد، بنا مردم در افغانستان باور دارند که شخصی به‌نام هبت‌الله خیالی است که طالبان دساتیر شان را به‌نام او نشر می‌کنند.