تشکیل کابینه: توقعات جمپ‌ناک
رانندگان طوری می خواهند از جمپ (که در بلاد ایرانیه به آن دست انداز گویند) تیر شوند که سینه موتر به آن نخورد. میل مستری ها خلاف آن است. مادران اصرار دارند جمپ را نزدیک دروازه خانه بسازند، تا کودکان شان را اگر موتر زد آهسته بزند. افسران پولیس می گویند تلاشی را نزدیک جمپ ببرید. می خواهند رانندگان را با اعصاب آرام بگویند “اسلحه خو نداری انشاء الله”.
گدایان از خدا می خواهند جمپ کمی مرتفع تر باشد، تا مسافران ثانیه بیشتری سپری کنند و متوجه شوند که پرخاک کردن داغ های سرک چقدر شاقه است و چقدر نیازمند “فند” جامعه رانندگان است.
نوآموزان می ترسند پیش از آن که موتر خاموش شود و رانندگان عقبی بر او هارن بزنند چگونه از این قله “ایورست” عبور کنند.
پیک گیرانی که در ظلمت شب و در روی سرک سرشان را گرم می کنند هر بار که از آن می گذرند لعنت می فرستند زیرا با چپه شدن آب تلخ لباس شان بی نماز می شود.
خلاصه، یکی جمپ را بلند می خواهد دیگری پایین؛ یکی سخت کانکریتی، دیگری نرم خاکی؛ یکی دور، دیگری نزدیک، و برای یکی جمپ منبع عاید است و برای دیگری مایه اضطراب.
ای ملت، شما که از یک کتله مشت خاک و آب اینقدر توقع دارید، لختی باید درنگ کنید که آنانی که خزانه هایشان را فدای چشم نمناک نامزدان ریاست جمهوری کرده بودند، از ایشان چه انتظارات خواهند داشت؟ زیاد عجله نکنید، بگذارید کابینه را اول از چاه تشنج سیاسی بکشند و سپس فرعون مصر مقرر کنند. اگر نه، اولش خود تان اعتراض می کنید که این چگونه وزیر مواد مخدر است که از چرس بویی نمی برد!