شهروندان افغانستان در شهرهای مختلف جهان در اعتراض به حملات بر هزاره‌ها و رفتار طالبان با زنان، تجمعات اعتراضی برگزار کرده‌اند و خواستار به رسمیت‌شناسی «نسل‌کشی هزاره‌ها» و «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان هستند.
برگزاری این اعتراضات امروز (یک‌شنبه، ۱ دلو) در ۳۰ شهر و در کشورهای امریکا، کانادا، فرانسه، آلمان، اسپانیا، ایتالیا، سویدن، ناروی، اتریش، سویدن، پرتگال، برازیل اندونیزیا و پاکستان هماهنگی شده است.
این اعتراضات از جمله در شهرهای رم ایتالیا، اسلام‌آباد پاکستان، استکهلم سویدن و برلین آلمان برگزار شده و در شماری از شهرهای جهان در حال برگزاری است.
صدیقه مشتاق، از هماهنگ‌کنندگان این اعتراضات به روزنامه اطلاعات روز گفت که این اعتراضات «به‌صورت خودجوش و مردمی» برگزار شده است.
او افزود که این اعتراضات در ادامه‌ی اعتراضات سال گذشته در رابطه به «نسل‌کشی هزاره‌ها» برگزار شده است و قرار است که خواست‌ها و مطالبات آن به‌صورت هدفمند و منظم پی‌گیری شود.
به‌گفته‌ی خانم مشتاق، آنان در گام بعدی می‌خواهند به سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری بین‌المللی نامه بنویسند و بر اجرایی‌شدن مطالبات شان تأکید کنند.
در نسخه‌ای که از قطع‌نامه‌ی مشترک این اعتراضات که به روزنامه اطلاعات فرستاده شده، آمده است: «پس از تسلط طالبان، هزاره‌ها دوباره از ارگان‌های دولتی و نظامی به‌صورت کامل حذف شدند، سیاست کوچ اجباری و غصب سرزمین هزاره‌ها که در ۱۸۸۷ توسط عبدالرحمان اجرا شده بود، دوباره آغاز شد.»
معترضان گفته‌اند که هزاره‌های افغانستان «بیش از صدوسی سال است که در سرزمین مادری‌شان نسل‌کشی می‌شوند، زمین‌های‌شان تصاحب می‌شود، از خانه‌های کوچ اجباری داده می‌شوند و مورد حملات کشتار جمعی و قتل‌های هدفمند قرار می‌گیرند».
در این قطع‌نامه همچنین آمده است که طالبان در دو سال اخیر بیش از ۵۰ فرمان علیه آزادی زنان افغانستان صادر کرده‌اند که «وضع محدودیت‌های بی‌شمار و محرومیت‌های بی‌سابقه از حقوق اساسی و منع کلیه‌ی زنان از آموزش، تحصیل، کار، فعالیت‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی از جمله‌ی این محدودیت‌ها است».
در قطع‌نامه‌ی معترضان با اشاره به بازداشت دختران جوان از غرب کابل به‌دلیل «بدحجابی» از سوی طالبان آمده است که این اقدام عموم ملت هزاره را نگران کرده و یکی از دلایل برگزاری «تظاهرات جهانی» امروز این موضوع است.
مطالبات
معترضان در قطع‌نامه‌ی خود از سازمان ملل متحد و کشورهای جهان خواسته‌اند که «نسل‌کشی هزاره‌ها» را به رسمیت بشناسند و برای تحقق این امر، هرچه زودتر تیم‌های تحقیقاتی را تشکیل دهند.
آنان همچنین از سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری جهان خواسته‌اند که رفتار طالبان با زنان را به‌عنوان «آپارتاید جنسیتی» و «جنایت علیه بشریت» به رسمیت بشناسند.
معترضان از دادگاه کیفری بین‌المللی نیز خواسته‌اند که مسببان «نسل‌کشی هزاره‌ها» و مرتکبان «جنایت علیه بشریت»، به‌ویژه سران طالبان را مورد بازخواست قرار داده و به محاکمه بکشانند.
یکی دیگر از مطالبات معترضان پایان دادن فوری به «تعامل مثبت» با طالبان از سوی سازمان ملل متحد و جامعه‌ی جهانی است.
آنان گفته‌اند که ما طالبان را یک «گروه تروریستی» می‌دانیم که کشور ما را «اشغال» کرده‌اند و باید کمک‌هایی که از سوی برخی کشورهای جهان در اختیار این گروه قرار می‌گیرد، نیز قطع شود.
معترضان در بخشی از قطع‌نامه‌ی خود گفته‌اند: «ما از سازمان ملل و کشورهای جهان که به‌نام مردم افغانستان کمک‌های حمایتی‌شان را در اختیار طالبان قرار می‌دهند، می‌خواهیم که کمک‌شان را برای هر ملیت و قوم به‌صورت جداگانه و مستقیم و به‌طور شفاف توزیع نمایند.»
آنان همچنین از سازمان ملل متحد خواسته است که در نقشه راهی که حل بحران کنونی افغانستان را تدوین کرده، «مردم هزاره را به‌عنوان یک واقعیت قربانی تبعیض قومی و به حاشیه رانده‌شده، با توجه به ظرفیت و شعاع وجودی‌شان، در کلیه‌ی مراحل مشوره‌دهی و تصمیم‌سازی، در نظر داشته و زمینه‌های حضور مؤثر آنان را در میز تصمیم‌گیری فراهم نماید».
حملات علیه هزاره‌ها
هزاره‌های افغانستان در بیش از دودهه‌ی گذشته هدف حملات مرگ‌بار تروریستی در شهرهای مختلف افغانستان، از جمله کابل پایتخت بوده‌اند.
پس از تسلط طالبان بر افغانستان، با وجود این‌که این گروه ادعای تأمین امنیت سراسری را مطرح کرده است، حملات علیه هزاره‌ها ادامه داشته است.
هزاره‌های افغانستان در این سال‌ها در مکان‌های مختلف، از جمله مراکز آموزشی، مساجد، سالن‌های ورزشی، تالارهای عروسی، موترهای شهری و جاده‌ها و خیابان‌ها هدف حمله قرار گرفته‌اند.
اعتراضات جهانی نسبت به «نسل‌کشی هزاره‌ها» سال گذشته‌ی خورشیدی و پس از حمله بر مرکز آموزشی «کاج» در غرب کابل که در آن ده‌ها دانش‌آموز دختر هزاره کشته شدند، آغاز شد.
در آن زمان معترضان در حدود ۱۰۰ شهر جهان اعتراضاتی را به راه انداختند و خواستار به رسمیت‌شناسی «نسل‌کشی هزاره‌ها» شدند.
پس از این اعتراضات، پارلمان‌های شماری از کشورها، از جمله پارلمان بریتانیا و استرالیا وضعیت هزاره‌ها را بررسی و از احتمال «نسل‌کشی» آنان ابراز نگرانی کردند.