سوگند را چرا می‌خورند و چگونه می‌خورند، مگر سوگند خوردنی است؟ این سوال سال‌ها در ذهنم بود که سوگند یا قسم را با «خوردن» چه رابطه‌ای است؟
امروز اما همکارم، امید پارسا‌نژاد، به دادم رسید و جواب داد به این شرح:
در قدیم باور براین بود که راستکاران و درست‌کاران را گزندی نیست و با همین منطق سیاووش را در آتش انداختند که اگر درست‌کار بود، زنده خواهد ماند، و‌گرنه بگذار بسوزد.
با همین منطق، وقتی به کسی در موضع مهمی شک می‌کردند، سم کشنده‌ای می‌ساختند که اسمش «سوگند» بوده. آن‌ها سوگند را می‌دادند تا شخص مورد نظر آن را بخورد.
به همین دلیل، وقتی کسی کاملا به راستکاری و درست‌کاری خود مطمئن بوده، می‌گفته: حاضرم سوگند بخورم.
راستی این‌ها را گفتم که بگویم، امروز هشت وزیر جدید افغانستان در ارگ سوگند خوردند. اما نه به معنای کلاسیک آن.