امر به کلتور و نهی از فرهنگ
چند سالی بود که خیلی نگران بودیم. خواب از چشم‌مان پریده بود و خدا خدا می‌کردیم که قیامت از راه برسد. اینک به نظر می‌رسد که کم کم روزگار رو به خوبی پیش میرود و افق‌های نورانی جدیدی گشوده می‌شوند. چنین معلوم می‌شود که سرانجام فریاد کلتور مظلوم افغانی شنیده شده است.
به تازگی جناب محمد حلیم تنویر به عنوان مشاور در امور فرهنگی و اجتماعی در ریاست اجرایی برگزیده شده است. ایشان در دوران تحصیل در ایران به این نتیجه رسیده است که زبان ما دری است و کاری به آن زبان عجیب و غریبی که در ایران رایج است و نامش را فارسی گذاشته‌اند، ندارد. اینک، اگر خدا بخواهد میرود که با کار عملی در دستگاه دولت، نگرانی ما را کاملا برطرف کند و به جهان نشان بدهد که کلتور اصیل یعنی چه و به چه چیزی می‌گویند زبان سوچه.
پیشنهاد ما به ایشان این است که به ریاست اجرایی مشوره بدهد که یک واحد پولیس «امر به کلتور و نهی از فرهنگ» تشکیل بدهد تا کسانی را که کلمات اصیل دری افغانی را استفاده نمی‌کنند، به پنجه‌ی قانون بسپارد. بودجه‌ی آموزش این نیرو را هم از کشور دوست، «لب دریای دندان فیل» (ایرانی‌ها به این کشور می‌گویند، ساحل عاج) درخواست می‌کنیم.
آخر کدام آدم عاقل قبول می‌کند که به جای کلمه‌ی سوچه‌ی افغانی «کلتور»، از کلمه‌ی بیگانه‌ی فرهنگ استفاده کنیم؟ یا به جای ترکیب وطنی «هات چیکین»، از ترکیب بیگانه و ایرانی «مرغ داغ» استفاده کنیم؟ از کلمه‌ی نفرت‌انگیز دانشگاه که اصلا یادی نمی‌کنیم؛ چون خون‌مان را به جوش می‌آورد.
راستی، خدا نیامرزد سلطان محمود بی‌کلتور را که به جای لشکرخانه یا لشکرتون، نام آن شهر زیبا در نزدیکی‌های قندهار را به تقلید از ایرانی‌ها لشکرگاه گذاشت. امیدواریم آقای تنویر از طالبان کرام بخواهد که به مشکل نام این شهر هم رسیدگی کنند.