خدا خیر این دولت را پیش کند. می‌گویید چه‌گونه؟ خوب، من که نمی‌توانم به خدا توصیه کنم. هر طور که دل خودش خواست دیگر.
این دولت به مجاهدین توجهی ندارد و سهمی نمی‌دهد. به عالمان دینی هیچ التفاتی ندارد. به قوم محروم غلجایی بی‌اعتنایی می‌کند. سهم مشروع مردم شریف پغمانستان از قدرت را نادیده می‌گیرد. آها، ریشش هم سفید است. شما تا حالا دیده‌اید که این دولت به ریش‌سفیدان کشور احترام بگذارد؟ به نمایند‌گان ملت در پارلمان، و مخصوصا به نماینده‌ی ملت در پارلمان، گوش نمی‌دهد. من می‌گویم، اگر این ظلم بر استاد سیاف ادامه بیابد، هر بلایی کز آسمان آید، گرچه بر دیگری قضا باشد، به زمین نارسیده خواهد گفت: «داکتر اشرف غنی کجا باشد؟»
چراغ جهاد را می‌خواهند خاموش کنند؟
شاعر می‌فرماید:
چراغی را که ایزد برفروزد
هر آن‌کس پف کند، ریشش بسوزد
این‌قدر هست که در عصر هذا اکثر کسانی که علاقه‌ی بیمارگونه به پف کردن چراغ ایزدافروخته دارند، معمولا ریش خود را می‌تراشند. انتظاری جز این هم نمی‌توان داشت. خدا به آدمی عقل داده. آدم که چند بار چراغ برافروخته را در زیر ریش خود گرفت و پف کرد و ریشش سوخت، یاد می‌گیرد که ریش خود را بتراشد. البته جهاد این‌طور نیست. شما هر قدر جهاد کنید و هر بار نتیجه‌ی بد بگیرید، واجب است که باز جهاد کنید و باز نتیجه‌ی بد بگیرید. مرحوم شیخ شهاب‌الدین سهروردی به این می‌گفت، «عقل سرخ».