«به نام خدا،
از آنجا که بسیاری از مردم هنوز نمیدانند وقتی که رو به آسمان میکنند چهگونه حرف بزنند و خطاباتشان در برابر قادر متعال اکثرا سرشار از توهینِ سادگی است، ما تصمیم گرفتیم که از این پس هدایتنامهای به تمام ساکنان عالم ناسوت، لاهوت و هپروت بفرستیم. از این پس، هر جنبندهای که زبان دری بلد باشد (و این شامل گویندگان گویشهای بعبع و قدقداس هم میشود)، مکلف است که در موقع دعا کردن و طلب حاجات از بارگاه ایزدِ منان، تمام القاب آن حضرت را به تمامی بر زبان بیاورد؛ چون در غیر این صورت، ممکن است رابطهی خالصانهی آن جنبنده با ایشان دچار اشکال شود. مثلا اگر قبلا مادر درماندهای نیم شب دست خود را بر آسمان بلند میکرد و میگفت: «ای خدا! صدقهات شوم، تو را به قرآن مجیدت سوگند میدهم که پسر مرا شفا بده! خدایا! جز تو مددگاری ندارم، فرزندم را از این رنج رهایی بده»، از این پس اینگونه دعاها قابل قبول نیستند و حتا مجازات در پی دارند. دیگر هیچکس حق ندارد خداوند را «تو» خطاب کند. وقتی که مقامهای دولتی افغانستان به مردم دستور میدهند که پیش اسمشان جلالتمآب بگذارند، طبیعی است که مالک هستی و هردو جهان قدرت بیشتری دارد و باید قبل از بردن اسمش، این القاب را جلو نامش ذکر کنند:
الواحد، الأحد، الصّمد، الأوّل، الآخر، السّمیع، البصیر، القدیر، القاهر، العلی، الأعلی، الباقی، البدیع، الباریء، الأکرم، الظّاهر، الباطن، الحی، الحکیم، العلیم، الحلیم، الحفیظ، الحقّ، الحسیب، الحمید، الحَفِی، الرّبّ، الرّحمن، الرّحیم، الذّاری، الرّازق، الرّقیب، الرّؤوف، الرّائی، السّلام، المؤمن، المهیمن، العزیز، الجبّار، المتکبّر، السید، السبوح، الشهید، الصّادق، الصانع، الطّاهر، العدل، العَفُوّ، الغفور، الغنی، الغیاث، الفاطر، الفرد، الفتّاح، الفالق، القدیم، الملک، القدّوس، القوی، القریب، القیوم، القابض، الباسط، قاضی الحاجات، المجید، المولی، المنّان، المحیط، المبین، المقیت، المصوّر، الکریم، الکبیر، الکافی، کاشف الضّر، الوتر، النّور، الوهاب، النّاصر، الواسع، الودود، الهادی، الوفی، الوکیل، الوارث، البرّ، الباعث، التّواب، الجلیل، الجواد، الخبیر، الخالق، خیر النّاصرین، الدّیان، الشکور، العظیم، اللطیف، الشافی.
توصیهی ما به کلیهی دری زبانها این است که در صورتی که کدام مقام دولتی افغانستان یکی از این القاب خداوند را بدزدد و آن را پیشوند نام خود کند، این تخطی را به ریاست اجرائیهی کاینات گزارش بدهند. ظاهرا تا دو-سه سال بعد، کار به آن جاها خواهد کشید.
با احترام».