ظاهراً حکومت وحدت ملی، به قول انگریز‌ها تمام تخم‌های سیاست خارجی خود را در یک سبد گذاشت. در حالی که در تیوری، این حکومت اجماع منطقه‌ای را مهم‌ترین اصل برای آوردن صلح و ثبات در افغانستان می‌داند، در عمل خواسته یا ناخواسته عکس آن را تطبیق می‌کند.
حکومت وحدت ملی عملاً به مثلث پاکستان، عربستان و چین پیوسته و به تدریج از هند و روسیه و ایران فاصله می‌گیرد. این‌گونه قطبی‌ساختن سیاست خارجی افغانستان در منطقه، می‌تواند خیلی خطرناک باشد.
آخرین تصمیم رییس حکومت وحدت ملی مبنی بر حمایت از عربستان سعودی در جنگ نیابتی با ایران در یمن، این نگرانی را بیش‌تر می‌سازد. توجیهی که من از نزدیکان ارگ در مورد این شهکار اخیر سیاست خارجی شنیده‌ام، بر این فرضیه استوار است که در مقابل این حمایت، عربستان و پاکستان بیش‌تر مایل خواهند شد تا طالبان را آدم و افغانستان را آرام بسازند. این توجیه خیلی میان‌خالی و ناسنجیده و خوش‌بینانه است!
در حالی که داد می‌زنیم نمی‌گذاریم افغانستان میدان جنگ‌های نیابتی باشد، در یمن به قیمت روابط ما با ایران، از پاکستان و عربستان سعودی حمایت کردیم و عملاً در منطقه طرف واقع شدیم. این طرف واقع‌شدن در منطقه، به نفع ما نیست!
برای ایران و عربستان، افغانستان میدان بهتری برای جنگ نیابتی است و با این تصمیم، عملاً به آنان انگیزه دادیم که این معرکه را در افغانستان گرم کنند!
نگران اوضاع باشیم!
یادداشت: تازه شنیدم که داکتر عبدالله گفته است، افغانستان در جنگ یمن از عربستان دفاع نمی‌کند!