یکی از حقوق حقه‌ی مردم، چه در افغانستان باشند چه در تانزانیا، دانستن است. ملتی که بیشتر می‌دانند و برای دانستن هزینه می‌کنند، ملت برتری خواهند بود. تفاوت میان کشورها، تفاوت میان زندگی‌ها و استندردها در حقیقت تفاوت میان سطح فهم ملت‌ها و کشورهای جهان است و جاپان خالی از منابع طبیعی، سند محکمی در این زمینه است. می‌توان ادعا کرد که جاپان به‌دلیل فهم بیشتر و خوب‌تر از زندگی، حال و آینده توانسته استندرد زندگی خویش را بالا برده و در قطار کشورهای مرفه جای گیرد.
یکی از مواردی که این روزها ملت افغانستان باید بدانند این است که در جنگ حلوا بخش نمی‌شود! در جنگ چه بخش می‌شود؟ در این زمینه علمای کرام توافق نظر ندارند. یک عده می‌گویند جنگ چند مرحله دارد. در مرحله‌ی اول سربازها هنوز زنده‌اند، در این مرحله برای سربازها تفنگ، مرمی، لباس، تعریفی از دشمن و کچالوی نیم‌خام بخش می‌شود تا سربازها آماده‌ی جنگ باشند. در مرحله‌ی بعدی که جنگ شروع شده، دستور حمله یا عقب‌نشینی بخش می‌شود. در نهایت در آخرین مرحله، جنگ تمام می‌شود. یک طرف برنده و یک طرف بازنده می‌شود. گاهی هم میان دو طرف صلح می‌شود. در هر صورتش، در آخر هر جنگی می‌بینیم که سربازان بخش شده.
عده‌ی دیگر می‌گوید این‌قدر نیاز به باریک‌بینی نیست، اگر مثل این دسته از علما به جنگ نگاه کنیم، مجبوریم بگوییم که در جنگ‌ها، معمولاً مرگ بخش می‌شود، آینده بخش می‌شود و … اما می‌بینید که به نتیجه نمی‌رسیم. بهتر است بگوییم در جنگ هیچ چه بخش نمی‌شود، آن‌چه بخش می‌شود بعد از جنگ است. اگر حلوا است اگر زهر است.
خُب ما کاری نداریم که در جنگ چه بخش می‌شود و چه نه؟ ما فقط عاشق این هستیم که بفهمیم حلوا در کجا بخش می‌شود؟ از یک طرف این علمای نامرد توافق نظر ندارند تا ما عالمانه به جواب سوال خویش برسیم، از طرف دیگر این ظاهر قدیر با آن‌که خیلی پول و جایداد بسیار دارد، اما نگفته که حلوا در کجا بخش می‌شود؟ احتمالاً منظور آقای قدیر این بوده که در جنگ، اگر نکشتی و سر نبریدی، خودت را خواهند کشت و سر خواهند برید. اما این سخن که در جنگ حلوا بخش نمی‌شود، ممکن مردم را سرگردان کند. همین حالا نصف از پیروان بنده یخنم را محکم گرفته که پیدا کن! پیدا کن که حلوا در کجا بخش می‌شود؟ منم حیران مانده‌ام که کجا را آدرس بدهم.
اگر پارلمان را آدرس بدهم پیروان بنده ناامید می‌شوند و خواهند گفت که اوه شیت!! تو دیوانه‌یی، مغز خر خورده‌یی! مگر جایی‌که وکلا باشند و حلوا هم بخش شود، به ما نوبت می‌رسد؟ والله اگر فرصت عکس گرفتن با بشقاب حلوا را هم پیدا کنیم. اگر بگویم خیر است کمی صبر کنید، غنی و عبدالله حکومت وحدت ملی تشکیل داده‌اند که بخیر سر فرصت به مردم حلوا بخش کنند، خواهند گفت که برو بابا! این‌ها اگر مرد این کار بودند، قانون اساسی را فدای توافق سیاسی شان نمی‌کردند و حرمت آرای ما را نگه می‌داشتند. اگر بگویم که جامعه‌ی جهانی آمده به شما کمک کند تا خود حلوا بپزید و حلوا بخش کنید و نوش جان تان! ممکن با سنگ به سرم بزنند که خفه شو مرتیکه احمق! مگر نشنیدی که جناب وزیر معارف سابق هزاران مکتب و معلم خیالی داشت؟ مگر نشنیدی که پروژه‌ها ده‌بار دست‌به‌دست می‌شود تا چیزی برای صاحبان پروژه بماند؟ مگر نمی‌بینی که یک سرک را در سه سال پخته می‌کنند اما در یک هفته دوباره خراب می‌شود؟ مگر کوری؟ مگر کری و نمی‌شنوی که هلی‌کوپترها در ننگرهار داعش پیاده می‌کنند و در شمال طالب انتقال داده‌اند؟ اگر بگویم که صبر کنید و ان الله مع الصابرین، خواهند گفت که حالا پوره کن! رهبران سابق کم بودند که حالا تو هم قصد داری با سوء استفاده از آیت قرآن ما را بازی بدهی؟
خلاصه من جواب این سوال را ندارم. به همین خاطر از آقای ظاهر قدیر خواهش می‌کنم برای ما روشن کند که حلوا در کجا بخش می‌شود؟ اگر در پارلمان بخش می‌شود، ما چه‌طور می‌توانیم حق و سهم خویش را از چنگ وکلای زبردست برباییم؟ اگر در حکومت بخش می‌شود، ما چه‌طور می‌توانیم سهم خود را که حالا حق مسلم خاله‌زاده‌های عالی‌جنابان شده، بگیریم؟ البته این‌طور نیست که حتماً حاجی ظاهر قدیر پاسخ بگوید، هر کسی که خبر دارد حلوا کجا بخش می‌شود، مرا خبر کند که من پیروان خویش را هدایت کنم.
به همین خاطر است که دانشمندان می‌گویند «دانستن حق است». اگر حلوا به مردم نمی‌رسد، حد اقل باید بدانند که حلوا کجا بخش می‌شود. من همین‌قدر می‌دانم که حد اعظم ده-پانزده نفر است که دیگ حلوا را گرفته و در برابر قانون و مردم قسم یاد کرده که آن را حفاظت و خالی کنند.
حلوا کجا بخش می‌شود؟
