هادی دریابی
از کنر تا فاریاب خون جاری است
دولتم مصروف طالب‌داری است
تخم طالب، تخم قتل و فتنه است
طالبان از جنس خشم و کینه است
صلح با طالب کارِ نارواست
کرزی هم که کور سال و سال‌هاست…
یکی از کرزی‌ستیزان مجلس نمایندگان عرض فرمود که ریاست پارلمان با کدام تصمیم و با تصویب که به رییس جمهور منتخب که همانا کرزی باشد، لوح تقدیر، آن‌هم به پاس خدمات شایسته و صادقانه اعطا فرموده است؟ اصلاً سوال این است که کرزی در طول 12 سال حکومت، چقدر از صداقتش را برای خدمت به وطن و مردم هزینه کرده و در کجا‌‌ست که شایستگی کرزی چهره بنماید تا مردمان تشنه‌ی شایستگی و صداقت افغانستان، کف بزنند و اشک لشم خوشحالی را بیرون دهند؟ گذشته از این حرف‌ها که بیست و چهار ساعت در دلم گردش دارند، حمله‌ی خونین فاریاب روایت تازه‌ای از خزان نفرت‌انگیز دوران اقتدار آقای کرزی است. برادران ناراضی کرزی (به‌خدا اگر ذره‌‌ای نسبت با این جماعت داشته باشم، من فقط خبرنگار ناراضی هستم) نمایندگان خشم و کینه‌اند. کار کینه، ویران‌گری و تباهی است، درد‌آفرینی است، وحشت و دهشت‌سازی است، فاریاب کشی و کنر خون کردن است. کار خشم، رگ‌بار ارزگان و انتحار کابل است. در عجب از اینم که چرا سازمان ملل، نام افغانستان را به انتحارستان و انفجارستان تبدیل نمی‌کند. ما چقدر دیگر برای کسب این نام و مقام، انتحار و انفجار را تحمل کنیم؟ چقدر آدم از این سرزمین نیست شود تا برادران ناراضی کرزی تازه در جاده‌ی انسانیت قدم بگذارند؟
آقای کرزی، کمی خجالت بکش! منتظر نباش که طالبان دروازه‌ی ارگ را دق‌الباب کرده و اسلحه‌‌ی خویش را به مقامات دایاگ بسپارند. منتظر نباش که طالبان در غازی‌آباد حمله کنند و وزارت دفاع دستور دفاع بدهد! منتظر نباش که فتوای حرام بودن انتحار از عربستان صادر شود! منتظر نباش شورای کویته یک شینگ معامله نشان بدهد! منتظر نباش!
آقای کرزی، کر قرن هستی و کور سال‌ها هم می‌شوی. به مدال پارلمان و مجلس سنا دل‌خوش نکن! ما می‌دانیم چه قدر بساط معامله در این کشور وسیع است. به روزی دل ببند که فاریابیان به تو مدال بدهند. آقای کرزی، مدال‌های پوشالی‌ات، روزی مایه‌ی شرم‌ساری تو خواهند شد. افغانستان تا ابد در گرو بازی‌های کور نخواهد ماند. همین مردم که تو رییس جمهورشان هستی، روزی جنازه‌ات را از قبر خواهند کشید و در هوا چوبت خواهند زد. باز نگویی که نگفته بودی! ببخشید، هر وقت دردم می‌گیرد، کمی فیلسوف می‌شوم و کار فیلسوف جماعت، چیزی جز توبیخ رییس جمهور نیست! البته یک چیز در این قسمت مطرح است؛ یا من خیلی فیلسوف نیستم، یا آقای کرزی رییس جمهور بالغ نیست. هرچه می‌نویسم که آدم شود و سر عقل بیاید، به حرف‌هایم گوش نمی‌کند که نمی‌کند. از بس‌که زیاد برای رییس جمهور نوشته‌ام، باور کنید که شیطان نیز لوح تقدیری برای ثبات و تکان نخوردن این رییس جمهور ماشا‌الله منتخب ما آماده کرده و عنقریب خدمت تقدیم خواهد کرد.
نه تنها رییس جمهور، ما نیز بی‌خاصیت و مرده‌های متحرک تشریف داریم! حتماً باید خواهر یا مادر یا برادر آدم کشته شود که عملاً علیه طالبان بسیج شویم؟ اگر این‌طور است، آن روز نزدیک است. همان‌طوری‌که خیمه‌ی فریاد مشترک نوشته که شاید قربانی بعدی شما باشید، شاید قربانی بعدی ما باشیم. هرچند که در ذات قربانی‌ها، همین ما هستیم که قربانی می‌شویم، اما از بس‌که دروغ و تظاهر در این کشور سایه گسترانده، حتا اگر خدا و قرآن را بخوری، باز به حرفت باور نمی‌کنند. همین دیروز این حرف را با زکریا مستأصل مطرح کردم؛ بر من خندید. حتا حاضر بودم قرآنی را با پوش بخورم، اما می‌فهمیدم که قبول نمی‌کند.
حالا فکر می‌کنید دولت در قبال این کشت و خون تازه چکار می‌کند؟ گرده‌ی من بنابر وصیت افغانی گذشتگان ما، پیش‌بینی می‌کند که کرزی این حمله را محکوم کرده و برای بازماندگان قربانیان صبر می‌خواهد. برای طالبان پیام می‌دهد که این کار‌شان درست نیست و باید بنا به فتوای شیخ‌الاعظم سعودی، آنان را به‌راه صلح دعوت فرماید. وزارت‌های داخله و دفاع در دفاع از ماهیت‌شان، ابراز خواهند کرد که پلان این کار در بیرون از افغانستان طرح شده و از بردن نام کشور بیرونی، مثل همیشه خودداری خواهد کرد. آن‌عده از متمولین که ادعای رهبریت دارند، این حمله را شدید و شدیدتر از آن، آقای کرزی را محکوم خواهند کرد!