سخی داد هاتف
رییس کمیسیون مستقل انتخابات گفت که فکر نمی‌کند کسی در دور اول برنده شود. به نظر من، این خبر خوشی است. رفتن به دور دوم به شهروندان افغان مجال می‌دهد که بنشینند و کلاه خود را قاضی کنند و دست خود را بر قرآن بگذارند و با خود بگویند: «نه، تو را به اشرف رسولان، فرزند یگانه‌ی عبدالله قسم، واقعا به که می‌خواهی رای بدهی؟» من مطمئن‌ام اگر همه‌ی شهروندان این کار را بکنند، متوجه می‌شوند که تاکنون اشتباه کرده‌اند که بیش‌ترین رای خود را به داکتر عبدالله داده‌اند. معنای دموکراسی این نیست که به هر‌کس که دل‌مان خواست رای بدهیم. در تعریف دموکراسی گفته‌اند: «دموکراسی مدلی از حکومت است که در آن مردم در دور دوم انتخابات سر عقل می‌آیند و همه‌ی رای‌های خود را به یک نفر دیگر می‌دهند (آنندراج)». جای تأسف است که مردم افغانستان نمی‌دانند که کارکرد اصلی دموکراسی این است که معلوم کند کدام طایفه اکثریت است و کدام طایفه اقلیت. آن‌گاه مردم طبق دستورات دین مبین، با اکثریت بیعت می‌کنند. معلوم نیست که در کشور ما که در آن کاملا مشخص است اکثریت با کیست، چرا مردم همچنان بر دموکراسی اصرار می‌ورزند؟
از این‌ها که بگذریم، رای دادن به عبدالله سبب خواهد شد که «توازن ناراحتی» در سطح کشور به‌هم بخورد. جان راولز، نظریه‌پرداز مشهور امریکایی می‌گوید: «اگر توزیع ناراحتی در میان شهروندان یک مملکت عادلانه نباشد، نماز و روزه‌ی آدم به درگاه خداوند قبول نمی‌شود». در این سخن، حقیقت ژرفی به صورت کاملا آشکار نهفته است. تصور کنید که مثلا داکتر عبدالله، که نیمش ز تاجیکان نیمش ز پشتانه است، به کمک مردم ترکستان و فرغانه انتخابات را ببرد و این مسأله 90 درصد مردم افغانستان (ساکنان اصلی کشور) را ناراحت کند. آیا این درست است؟ درست هست که ساکنان اصلی مملکت ناراحت باشند و چند‌تا آدم دست دوم و کله‌منار که هیچ معلوم نیست از کجا پیدا شده‌اند، مثل شادی (لعنه‌الله علیه و علی اخلافهم اجمعین) مملکت را میدان خرمستی خود کنند؟
ما یک‌بار سستی کردیم و نزدیک بود ابوالقاسم فردوسی جلالت‌مآب شاه محمود غزنوی را فریب بدهد و خزانه‌ی غزنین را به ایران امروز ببرد. این دفعه غفلت کنیم، این خرقه و موی و ارتفاع سپین‌غر‌مان را هم خواهند برد. ندیده‌اید که وطن‌فروشان چگونه پیش امریکی و یوروپ و چاینا خم و راست می‌شوند؟ و این در حالی است که شیربچه‌های واسکت‌ناک وطن در کنج زندان‌های امریکی جان و جوانی خود را از دست می‌دهند. در یک کلام، مردم قهرمان افغانستان باید در دور دوم این سوال را از خود بپرسند: آیا ما می‌خواهیم ارواح شهید سردار محمد داوود، شهید نجیب‌الله، شهید ملابرجان و شهید زنده، معتصم آغاجان از ما ناخوشنود شوند؟
