در حسرت حس انتقام در برابر این همه جنایت که در این سرزمین همگانی نمی‌شود؛ دیگر برای بازماندگان شهیدان صبر نه، بل‌که حس انتقام استدعا می‌کنم…
من مجبوریتی برای خودم نمی‌بینم که قاتلان شهروندان بی‌گناه ملکی در ولایت پکتیکا، کابل یا هر‌جای دیگر را تنها «دشمنان مردم افغانستان» بخوانم…
به طالبان، این جنایت‌کاران قرن و دشمنان بشریت، حامیان ایدیولوژیک‌شان، پشتیبانان مالی آنان و شبکه‌های جهنمی منطقه‌ای و فرا‌منطقه‌ای که این درنده‌خویان پست‌سرشت به آن‌ها وابسته‌اند، از ته دل نفرین می‌فرستم… این حق را برای خودم محفوظ می‌دارم تا هر آن‌که به هر دلیلی با این جنایت پیشگان قرن و ذهنیت‌های واپس‌گرایانه و وحشت‌زای آنان هم‌سویی و هم‌فکری نشان می‌دهد را انسان نپندارم، خون‌های پاک سربازان نیرو‌های امنیتی کشور که در مصاف با این تروریستان کشته و زخمی می‌شوند، را پاس بدارم و در مقابله با این جوخه‌های مرگ و نفرت طالبانی از هیچ تلاشی دریغ نورزم و حتا اگر نیاز افتاد، نقد جان بگذارم…