گفته می‌شود که در بیست سال حضور امریکایی‌ها و دولت جمهوری، مردم و به خصوص طالبان در ولایات جنوبی کشور ظلم کشیدند، توهین شدند، به قتل رسیدند، در زندان گوانتانامو به بند کشیده شدند و امریکایی‌ها انواع شکنجه‌ها را بر سر آن‌ها آوردند. حال، نگاهی بیندازید به این همه تصاویر و ویدیوهایی که مردم ملکی و غیرنظامی را در پنجشیر با دستان بسته، زیر توهین و تحقیر و گاهی هم در حالت شکنجه و تیرباران‌شدن نشان می‌دهند. بعضی می‌گویند این حالت هنوز با آنچه که امریکایی‌ها و دست‌نشاندگان آن‌ها در بیست سال حکومت‌شان انجام دادند، چیز اندکی است.
آیا واقعا این استدلال درست است؟ آیا مردمی که در پنجشیر دستگیر، تحقیر و شکنجه می‌شوند و در تصویرهای ویدیویی، غیرنظامی بودن شان کاملا مشهود و آشکار است، مسئول عملکرد امریکایی‌ها و حاکمان جمهوریت مورد حمایت آن‌ها در بیست سال گذشته هستند؟ آیا این فکر، این ذهنیت و این پاسخ در برابر ظلمی که بر مردم بی‌گناه و بی‌دفاع ملکی پنجشیری‌ها اِعمال می‌شود مبتنی بر شریعت اسلامی است؟
پاسخ این پرسش‌ها روشن است. وقتی به این تصویر حامد کرزی نگاه کنید که در اکتوبر ۲۰۰۱ میان نیروهای مخصوص سی‌آی‌ای قرار دارد تا به‌عنوان زمام‌دار دست‌نشانده به کابل آورده شود، پاسخ‌ها روشن‌تر می‌شود.
کرزی که زمام‌دار دست‌نشاند‌ه‌ی امریکایی‌ها بود و سیزده سال در زمام‌داری او بمباران‌ها در افغانستان اوج گرفت و گوانتانامو پر از زندانیان طالبان شد، اکنون در کاخ خود در کنار ارگ کابل نشسته است.
عبدالله عبدالله، وزیر خارجه کرزی که ترجمان زبان امریکایی‌ها بود و در این بیست سال با امریکایی‌های به زعم طالبان «کافر» حشر و نشر و سر و سر داشت نیز در کاخ خود مانند کرزی آرام نشسته است و هر روز مثل گذشته کالا عوض می‌کند تا ملاقات کند و توقفی در چرخ لایتوقف ملاقات‌هایش ایجاد نشود.
شماری از حاکمان فاسد جمهوری که در این بیست سال هم‌کاسه و هم‌پیاله‌ی امریکایی‌ها بودند نیز در کابل، پایتخت امارت اسلامی مانند کرزی و عبدالله قرار دارند و آرام و بی‌غم با ثروت‌های حرام خود، در قصرهایی که از حرام‌خواری‌ها و دزدی‌های خود ساخته‌اند، زندگی می‌کنند.
شماری از فاسدان دوران فساد جمهوری و بیست سال زمان حضور امریکایی‌ها در افغانستان که وزارت و ریاست کردند، دزدیدند، حرام خوردند، کاخ‌های افسانوی برای خود و فرزندان و بستگان درجه‌یک خانواده‌ی خود اعمار کردند و بلندمنزلهای تجارتی، باغ‌های پرمیوه، تانک‌های تیل و ویلاهای تفریحی ساختند، در خارج به سر می‌برند و با بخشی از پول‌های حرام خود از دوبی و ابوظبی تا انقره و استانبول ملک و خانه خریده‌اند. حتا شماری از آنان با کابل و راولپندی به سلام و کلام ادامه می‌دهند تا روزی دوباره به آن کاخ‌ها و باغ‌ها و بلندمنزلهای بادآورده و حرام دست یابند و اگر بتوانند مثل یاران هم‌سفره و هم‌کاسه‌ی دوران جمهوری که همین اکنون در کابل به سر می‌برند، در پایتخت زندگی کنند.
اما چرا این مردان ملکی مظلوم پنجشیری این‌گونه دستان‌شان از پشت بسته می‌شوند و مورد تحقیر و شکنجه قرار می‌گیرند؟ مگر این‌ها هم‌سفره و هم‌کاسه‌ی کرزی و عبدالله بودند؟ این معلم -در تصویر بالا- که کلاه سفید بر سر دارد و با دستان از پشت‌بسته این‌گونه توهین و شکنجه می‌شود چه فساد و ظلمی را انجام داده است؟