یک تعداد خبرنگاران لابی که حرفه‌‌ای‌ترین کارشان در راستای رسانه و آزادی بیان، زدنِ مهرِ سکوت بر لب، در مقابلِ جنایت‌کاران، زمین‌خواران، غاصبانِ ملک و مالِ مردم و دولت است، امروز افسارِ گسیخته‌ی آزادی بیان را در کشور به‌دست گرفته و بر سرِ سفره‌ی جنایت و معامله نشسته و بی‌شرمانه لب بر زهرِ فساد و خیانت می‌زنند.
اکنون که افغانستان را فساد، رسوایی، بی‌بند و باری، سوء استفاده و بی‌سوادی به سرزمین فرصت‌ها تبدیل کرده، قشر کوچکی که اصطلاح باسواد و روشن‌فکر را در گرو دارد نیز در صفِ جنایت و خیانت ایستاده و ظالمانه از مظلومان چشم می‌پوشد.
برای این‌که یک جنایتِ هولناک و خیانت جان‌سوز را از دیدِ مردم پنهان نگه‌داری، کافی است تقدیرنامه‌‌ای را با یک پاکتِ با محتوا که معمولاً به «شیرینی» مشهور است، به آقای خبرنگار اهدا کنی.
جهانیان آزادی بیان را «کتاب مقدسِ دموُکراسی» دانسته و با استفاده از آن، فرصت‌هایی را خلق کرده که مردمان‌شان در قله‌‌های آسایش و سرفرازی می‌زیند. در سرزمین من، معمولاً سرنوشت کتاب‌های مقدس به چنین افتضاح و رسوایی کشانیده می‌شود…
خبرنگاران که باید متعهدترین گروهی باشند که به این کتاب مقدس احترام گذاشته و با استفاده از مزایای آن جامعه را به‌سوی بهبود و بهروزی سوق دهند، اکثریتِ آنان، اکنون پا روی آن گذاشته و با نقابِ خیانت و اهانت، رسوایی و فساد را در جامعه دامن می‌زنند.
با حفظ احترام به برخی از انسان‌های آزاده و نیک‌اندیش که در سایه‌ی فضای موجود، کارهای شایسته‌‌ای انجام داده‌اند، بقیه‌ی لابی‌ها و دلالانی که اشتباهی وارد این خطه شده‌اند را من، به ضررِ امروز و آینده‌ی آزادی بیان و کشور می‌دانم.