عبدالرشید دوستم، رهبر حزب جنبش ملی افغانستان و از مخالفان طالبان در تبعید می‌گوید که برای شکست‌دادن این گروه نیاز به حمایت سیاسی امریکا دارد.
دوستم در گفت‌وگو با رسانه‌ی «رولینگ استون» گفته است که اگر نتواند «درسی» به طالبان دهد، نام او دوستم نیست.
او بیان کرده است: «طالبان ما را فریب دادند. باید با زور با آنان برخورد کرد. ما به تانک یا هواپیماهای امریکایی نیاز نداریم. ما فقط به حمایت سیاسی آنان نیاز داریم… اگر من متوجه شدم و نتوانم به آنان (طالبان) درسی بدهم، پس اسم من دوستم نیست.»
دوستم در این گفت‌وگو گفته است که در اوج حمله‌ی تابستانی طالبان در جریان سقوط جوزجان، او توسط «دشمنان» ناشناس مسموم شده بود.
او افزوده است که در آن زمان از شبرغان به مزار شریف منتقل شد و از آن‌جا برای معالجه به ترکیه رفت.
بابر، پسر دوستم گفته است که وضعیت پدرش وخیم بود و «تقریبا او را کشته بودند».
پسر دوستم افزوده است که با نزدیک‌شدن طالبان به شبرغان، برادر بزرگ‌ترش، یارمحمد، تلاش کرد تا خط جنگ را حفظ کند، اما با دوری دوستم و بستری‌شدن در شفاخانه و خروج نیروهای امریکایی، «روحیه ضعیف بود».
دوستم دلیل سقوط ارتش افغانستان را رهبری نادرست اشرف غنی دانسته و گفته است: «ما در دست فردی بودیم که نمی‌توانست مردمی را که علیه طالبان بودند جمع کند. من یک نظامی هستم و همه‌ی نقاط افغانستان را می‌شناسم.»
او می‌گوید طرحی را برای بازپس‌گیری ولسوالی‌ها و شهرها و وادارکردن طالبان به آغاز گفت‌وگوهای صلح داشت، اما غنی از او غیبت می‌کرد و امریکایی‌ها به حرف‌هایش گوش نکردند.
دوستم اکنون می‌گوید که آماده است تا دوباره طالبان را شکست دهد.
او گفته است: «لطفا بروید و به دنیا بگویید، به امریکا بگویید، به جو بایدن بگویید که از پنتاگون، سیا و جنرال‌هایی که با من کار می‌کردند بپرسد که آیا دوستم می‌تواند آنچه را که می‌گوید انجام دهد؟ بلی می‌توانم. اگر از من حمایت سیاسی کنند، موضوع طالبان تمام‌شده است. ۲۴ ساعت دیگر، من در بالای یک تپه به افغانستان برمی‌گردم.»
دوستم در این گفت‌وگو درباره‌ی اتهامات جنگی علیه خود در دشت لیلی گفته است که یک «فرمانده دیوانه»ی او به‌نام کمال که دو برادرش در جنگ کشته شده بود، اسیران طالبان را در کانتینرها حبس کرده و بر آنان تیراندازی کرده بود.
به‌گفته‌ی دوستم، در این رویداد ۷۰ الی ۷۵ اسیر طالبان کشته شدند.