منبع: لس آنجلس تایمز
نویسنده: علی محمد لطیفی
برگردان: حمید مهدوی
ابراهیم، در حالی که در یک دستش اسلحه داشت با دست دیگر تیلفون همراهش را جواب داد. او امیدوار بود که این تماس خبر نیروهای کمکی به پسته پولیس محلی افغان را که وی در آن انجام وظیفه می‌کرد به همراه داشته باشد؛ پسته‌ای که از سوی صدها شورشی طالب تحت محاصره قرار داشت. اما تماس گیرنده برادرش بود و ابراهیم، عضو بیست ساله شبه نظامیان حکومت افغانستان که از حمایت ایالات متحده برخوردار است، در وسط نبرد جنگ مسلحانه یک ساعته در ولایت شرقی میدان وردگ شکست و اشک از چشمانش جاری شد.
ابراهیم گفت: «وقتی صدایش را شنیدم با خودم فکر کردم «پایان کار است.» «قبل از این که با او خداحافظی کنم و بگویم که بخاطر هر اشتباهی که انجام داده‌ام متاسفم، گریه کردم».
حد اقل 30 عضو پولیس محلی افغانستان در جنگ هفته گذشته، در جریان یک حمله هم آهنگ شورشیان طالب بر یک تعداد پسته‌های پولیس محلی افغانستان در ولسوالی جلریز که در یک شاهراه مهم استراتیژیکی و در فاصله تقریبا یک ساعته در غرب کابل واقع است، کشته شدند.
نیروهای حکومتی گفتند کنترول این پستهها را دوباره در اختیار گرفته اند؛ اما پس از آن که شبه نظامیان بازمانده وزارت داخله را به ناکامی در فرستادن واحدهای ارتش یا پولیس به کمک نیروهای محلی افغانستان که عمدتا نیروهای شبه نظامی روستایی اند و با پشتیبانی شدید ایالات متحده ایجاد شده است، متهم کردند؛ رییس جمهور اشرف غنی خواستار تحقیق در این مورد شد.
ابراهیم و علی، عضو دیگر پولیس محلی افغانستان، گفتند که در جریان یک جنگ بیست و هفت ساعته که ناوقت شام روز چهارشنبه با هجوم نیروهای طالبان بر یک پسته‌ی نزدیک آغاز شد، اسلحه و نیرو تمام کرده بودند. هردو مرد که روز یکشنبه در کابل با لس انجلس تایمز سخن گفتند، دستور بازگشت به پسته‌های شان را رد کرده اند.
علی گفت که در جریان جنگ چندین بار به وزارت داخله که بر پولیس محلی افغانستان نظارت دارد، زنگ زد تا پشتیبانی هوایی و اسلحه و مهمات تازه بخواهد؛ اما هیچ کمکی نرسید.
طالبان بر چندین پسته پولیس محلی افغانستان که تمام جنگ‌جویانش از اقلیت قومی هزاره بودند، تاختند و این امر اتهام تعصب قومی به دنبال آورد. تمام جنگ‌جویان کشته شده پولیس محلی افغانستان هزاره بودند و قرار گزارش‌ها برخی از آنها سربریده شده و از پشت موترهای رونده کشیده شدند. برخی از مقام ها می‌گویند که شمار کشته شده‌گان می‌تواند تا 45 تن بالا باشد.
درسه ماه گذشته، نیروهای امنیتی افغانستان در ولایت‌های شمالی قندوز و بدخشان نیز کابل را به ناکامی در کمک به آنها در میدان نبرد علیه شورشیان طالب متهم کرده اند؛ طالبانی که یکی از مرگ‌بارترین حملات شان در جریان چندین سال را در بخش‌های از شمال، شرق و جنوب افغانستان راه اندازی کرده اند.
گزارش‌ها از ولایت میدان وردک اولین موردی را گزارش می‌دهند که پولیس محلی افغانستان و هزاره‌ها را شامل است؛ هزاره‌هایی که از دیرهنگام بدین‌سو احساس می‌کنند توسط طالبان تحت سلطه پشتون هدف قرار داده شده و از تبعیض حکومت مرکزی شکایت داشته اند.
محمد کریم خلیلی، معاون دوم رییس جمهور پیشین گفت: «آنها به آسانی نجات داده می‌شدند؛ اما نشدند. چرا؟ این که بخاطر قومیت شان بوده یا خیر باید واضح شود».
عارف رحمانی، نماینده مجلس از ولایت شرقی غزنی در پارلمان گفت که سه پسته پولیس ملی افغانستان پاسخ ندادند؛ باوجودی که تقریبا در فاصله 500 یارد از پسته‌های پولیس محلی افغانستان قرار داشتند که بر آنها حمله شده بود.
تا شام روز پنجشنبه، یک روز پس از آغاز جنگ، چهار عضو پولیس محلی افغانستان در پسته سرتپه کشته شده و یکی دیگر به زخم شدید برداشته بود و ابراهیم و علی تنها کسانی بودند که از پسته دفاع می‌کردند. آنها مات و مهبوت عدم حمایت بودند؛ چون در فاصله کمتر از 10 مایل از مرکز ولایت و 30 مایل از کابل قرار داشتند. علی گفت: «هر پسته دو، سه حتا چهار شهید داشتند».
علی اضافه کرد که وقتی مشخص شد کابل درخواست‌های آنها را نادیده می‌گیرد، یکی از فرمانده‌هان پولیس محلی افغانستان که علی صرف با نام محمد می‌شناخت و بر سه پسته نظارت داشت، دو محافظش را در میدان نبرد با خودش خواست. علی گفت هر سه تن کشته شدند.
علی گفت که در زمان حمله گنج ماه می‌شد که چندین تن از همکارانش معاش ماهانه 166 دالر شان را دریافت نکرده بودند. علی گفت: «ما دو روز بدون غذا، آب و خواب جنگیدیم و کسی حتا همین را هم نگفت که «تشکر از خدمات تان»».
عارف، یکی از دوستان علی از اضطراب پس از جنگ و این تجربه ترسناک و تکان دهنده رنج می‌برد. عارف گفت: «شب دیگر در خوابش سخن می‌گفت: «برو، برو، برو! بگیرش، حالا راکت را فیر کن!». «هیچ کدام آنها فرصت التیام زخم‌های روانی شان را نداشته اند».
علی گفت که به او و تمام همراهانش گفته شده است به پسته‌های شان برگردند در غیر آن وظیفه شان را از دست خواهند داد؛ اما وی می‌گوید که او از رفتن خودداری کرده است تا زمانی که افراد مافوق او سلاح‌های بهتری در اختیارشان قرار ندهند. وی گفت: «اگر اوضاع همان‌گونه که بود ادامه یابد، نمی‌توانیم [به پسته‌های مان] برگردیم».
یکی از فرماندهان پولیس محلی افغانستان بنام ظریف که در جلریز مستقر است و هفته گذشته در مرخصی بود در مصاحبه‌ای گفت که نیروهای شبه نظامی از مدت‌ها پیش احساس می‌کنند وزارت داخله آنها را نادیده می‌گیرد. وی گفت مناطقی را که آنها در آن مستقر بودند در جمله خطرناک‌ترین مناطق این ولایت هستند و مقام‌ها نتوانسته اند قربانی‌های این نیروها را درک کنند. وی گفت: «هنوز در آنجا [در جلریز] شهدایی داریم و در همان نقطه‌ای افتاده اند که طالبان بر آنها حمله کردند». وی گفت حکومت نمی‌تواند خطراتی را که پولیس محلی افغانستان، به ویژه در جلریز، با آن مواجه است هم چنان نادیده بگیرد. وی گفت: «ما به پولیس محلی افغانستان پیوستیم که در خدمت کشور باشیم» «نه بخاطر پول».