منبع: thetowntalk.com
برگردان: محمد آقا رادمنش
زمانی که خروج نیروهای امریکایی در سال آینده از افغانستان تکمیل شود، برای زنان افغان چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا طالبانِ بازخیزگر دوباره آن‌ها را وادار به پوشیدنِ برقع خواهند کرد، از رفتن به مکتب باز خواهند داشت و آن‌ها را مجبور خواهند کرد تا در خانه‌های‌شان عقب شیشه‌های رنگه زندگی کنند و فقط هنگامی که یکی از بستگان خونی‌شان همراه‌شان باشد، اجازه‌ی بیرون رفتن از خانه را خواهند داد.
قانون اساسی افغانستان دارای زبانی است که ظاهرا حقوق زنان را محافظت می‌کند و افغانستان چندین معاهده‌ی بین‌المللی حقوق بشر را امضا کرده است که محافظت از زنان را تضمین می‌کند. در ماده‌ی 22 قانون اساسی افغانستان آمده است: هر‌نوع تبعیض و امتیاز بین شهروندان افغانستان ممنوع میباشد. شهروندان افغانستان، خواه مرد یا زن، دارای حقوق و وظایف مساوی در برابر قانون است.
برای غربی‌ها، چنین چیزی خوب به نظر می‌رسد، اما در افغانستان مانند بسیاری از جهان اسلام، دین می‌تواند هر قانون اساسی را مغلوب کند.
ماویس لنو (همسر جی لنو، میزبان تلویزیون) که رییس یک کمیته‌ی فمینیستی زنان و دختران افغان را ریاست است، در یک مصاحبه‌ی تیلفونی به من گفت، او در مورد مذاکرات دیپلوماتیک با دولت افغانستان بسیار نگران است و ترس دارد که طالبان بتوانند بار دیگر زنان را در یک وضع نامساعد قرار دهند. او گفت: زنان آخرین بار داخل می‌شوند و اولین بار بیرون. برای سال‌ها ما از هر قرارداد دور انداخته شده‌ایم.
لنو به هیچ‌قراردادی که در آن طالبان باشد، اعتماد نمی‌کند. او گفت: من باور ندارم طالبان خود را در روش محدودِ قراردادی، اخلاقی یا در هر روش دیگر با هرگونه توافقی که آن‌ها با ما یا با هر یک از متحدان ما می‌سازند، در نظر بگیرند. این در سابقه‌ی آن‌ها نیست و من برای یک دقیقه هم باور ندارم که آن‌ها تغییر کنند، به این دلیل که نظامِ باورِ آن‌ها‌ست.
این دلیل دیگری برای گذاشتن یک نیروی قوی مشروط امریکایی در آن‌جا‌ست، تا زمانی که آن‌ها بتوانند خود را مصئون سازند و دموکراسی و حقوق بشر را برای تمام شهروندان افغانستان ترویج نمایند.
در حالی که آموزش و پرورش برای زنان افغانستان از زمانی که نیروهای امریکایی طالبان را از قدرت حذف کردند، بهبود یافته است، گزارش سازمان ملل برای برابری جنسیتی و توان‌مندسازی زنان، تنها 26 درصد جمعیت افغانستان باسواد است و از این میان تنها 12 درصد آن زن میباشد. در میان کودکانِ در سن مکتب، 38 درصد (4.2 میلیون نفر در اعداد حقیقی) دسترسی به مکتب را ندارند، که اکثرشان دختران هستند.
لنو اضافه می‌کند، به علاوه‌ی این، کمبود ساختمان و دیگر ضروریات، کمبود کتاب‌های درسی، مواد درسی و لابراتوارهای مجهز از دیگر مشکلات این‌ها می‌باشند و چالش، بزرگ خواهد شد، حتا بدون خطر بازگشت طالبان.
پارلمان افغانستان به تصویب قانون منع خشونت علیه زنان موفق نشد، که لنو آن را به عنوان یک هشدار شوم می‌بیند. او می‌گوید، دولت مراکز خشونت خانوادگی را حذف کرده است، قسمی که توسط زنان برای زنان افغان اداره‌ی می‌شد.
ایالات متحده میلیاردها دالر و زندگی نزدیک به 2100 اعضای استخدامی خود را در افغانستان سرمایه‌گذاری کرده است. اجازه دادن به زنان افغان برای مجبور شدن به بازگشت به سرسپردگی بنیادگراییِ مذهبیِ مردسالار، به این معنا خواهد بود که آن‌ها بیهوده درگذشتند.
این موضوع باید تنها مسئله‌ی محدود به یک سازمان فمینیستی نباشد. همه‌ی امریکایی‌ها باید غم‌خوری کنند. گوگل «برای زنان افغان کمک کن» و به سازمان کمک و همکاری کن که با او راحتی. ما آن را برای کسانی مصرف می‌کنیم که فوت کرده‌اند و زخمی شده‌اند. این می‌تواند هدیه‌ای مداوم ما باشد، نه تنها برای زنان افغان، بلکه به تمام بشریت.