رهنمودهایی برای والدین، به منظور شناسایی آزار جنسی کودکان و جلوگیری از آن
مترجم: عالیه عطایی
رهنمودهایی برای والدین، به‌منظور شناسایی آزار جنسی کودکان و جلوگیری از آن
آکادمی پزشکی اطفال امریکا AAP))
مترجم: عالیه عطایی
صحبت از سوء‌استفاده و آزار جنسی برای اغلب مردم، به‌ویژه برای والدین دشوار است؛ اما به همان اندازه که این موضوع میتواند ترسناک باشد، جدی و متأسفانه رایج نیز هست که میتواند هم بر دختران و هم بر پسران تاثیرگذار باشد. در بسیاری موارد، شخصی که کودک را مورد آزار جنسی قرار میدهد، فردی بزرگسال و یا کودک بزرگتری است که آشنای قربانی است، غالباً شخصی مقتدر که کودک میشناسد، به وی اعتماد دارد و او را دوست میدارد. متجاوز اغلب از قهر و دستکاری کردن برای تشویق کودک استفاده میکند، نه نیرو و اجبار فیزیکی.
آن‌چه والدین باید در مورد آزار جنسی کودکان بدانند:
– بیشتر متجاوزان آشنایان کودک هستند؛ آن‌ها ممکن از اعضای خانواده باشند یا اقوام، دوستان، معلمان، مربیان و هر فرد دیگری در موضع قدرت.
– کودکانی که بیشتر در معرض تجاوز قرار دارند کودکانی هستند که شخصیت مطیع، سازگار و فرمانبرداری دارند. این کودکان ممکن است از خانواده های ناکام و شکست خورده باشند، چرا که چنین کودکانی به‌دنبال جلب توجه و محبت هستند.
– کودکانی که قربانی تجاوز شدهاند ممکن است نشانه¬های رفتاری از خود بروز بدهند یا ندهند! ممکن است از خانواده و یا دوستان فراری باشند، عملکرد ضعیفی در مدرسه داشته باشند، افسردگی و اضطراب را تجربه کنند و یا رفتارهای خودمخرب و پرخاشگرانه بروز دهند. نکته‌ی حائز اهمیت این است که ممکن است هیچ رفتار غیر طبیعی ظاهری نداشته باشند.
– آزار جنسی کودک اغلب بیشتر از یک بار رخ میدهد و ممکن است ماهها و حتا سالها طول بکشد.
– هرگونه رفتار جنسی با کودک آزار جنسی محسوب میشود. خواه رفتارهایی که منجر به تماس با بدن کودک میشوند و خواه رفتارهای بدون تماس (مثل نشان دادن عکس¬های پورنوگرافیک به کودک، گرفتن عکس-های پورنوگرافیکی از کودک و… )
نکاتی که می¬تواند خطر آزار جنسی کودکان را به حداقل برساند:
– در اوایل دوران کودکی، والدین نام اعضای تناسلی را به کودکان آموزش دهند، همان‌طور که نام دیگر اعضای بدن را به آنان می آموزند. آموختن نام این اعضا به کودک یاد میدهد که این اعضا در عین خصوصی بودن، آن‌قدر خصوصی نیستند که نتوانند در مورد آن با والدین خویش صحبت کنند.
– والدین باید به کودک حفظ حریم شخصی اعضای بدن را بیاموزند، و به آنان بیاموزند که اگر خودشان نخواهند، هیچ کس حق تماس با بدن آنان را ندارد. و نیز کودکان باید بیاموزند که به حریم شخصی دیگران احترام بگذارند.
– باید به به کودکان آموخت که هیچ رازی بین کودک و والدین وجود ندارد و آنان باید برای صحبت در مورد هر موضوعی با والدین خویش احساس راحتی کنند، هر موضوعی اعم از خوب یا بد، غم‌انگیز یا خنده‌دار، سخت یا آسان.
– مراقب بزرگسالانی که به کودک شما اسباب‌بازی یا هر هدیه‌ی دیگری میدهند باشید. نسبت به افرادی که پیشنهاد میدهند کودک شما را به برنامه های تفریحی یا برنامه های خاص ببرند، آگاه باشید.
– کودکان را در برنامه ها و کودکستان هایی ثبت نام کنید که دارای خط‌مشی «درهای باز» باشند. هر زمان که برای‌تان مقدور است بر فعالیت ها نظارت و در برنامه ها مشارکت کنید.
• کودکستان هایی که دارای خط‌مشی درهای باز هستند، به والدین این امکان را میدهند که هر زمان که بخواهند در فعالیت‌های کودکستان شرکت کنند و از برنامه های آنان بازدید به‌عمل بیاورند.
– همچنان‌که که کودک بزرگتر میشود، والدین باید فضایی را در خانه ایجاد کنند که در آن بتوان راجع به مسائل جنسی به‌راحتی صحبت کرد. از اخبار و گزارش های عمومی برای شروع بحث های ایمنی استفاده کنید و تصریح کنید که کودک همیشه باید در مورد کسی که از او سوء‌استفاده میکند با والدین خویش صحبت کند.
– اگر کودک راجع به هرگونه سابقه ی آزار جنسی صحبت کرد، صحبت های او را به‌دقت گوش دهید و جدی بگیرید. در اغلب موارد کودک جدی گرفته نمی‌شود، به‌خصوص اگر آن‌ها یکی از اعضای خانواده یا فامیل را شخص مرتکب جرم بدانند. با متخصص کودکان، مؤسسه‌ی خدمات حفاظت از کودکان و یا پولیس تماس بگیرید. اگر مداخله نکنید سوء‌استفاده ممکن است ادامه‌دار شود و کودک درخواهد یافت که خانه مکان امنی نیست و شما برای کمک در دسترس نیستید.
– از کودک‌تان حمایت کنید و به او بگویید که او مقصر هیچ یک از اتفاقاتی که رخ داده یا رخ خواهد داد نیست.
– کودک را برای معاینه به پزشک یا مراکز مشخص شده ببرید تا از سلامت او ممطئن شوید.
– بیشتر کودکان و نیز خانواده های آنان به مشاوره‌ی حرفه‌یی نیاز دارند. پزشک اطفال میتواند کودک و خانواده‌ی وی را به منابع اجتماعی معتبر برای کمک‌های روانشناسانه ارجاع دهد.
– اگر نگران هستید که آیا کودک‌تان مورد تجاوز قرار گرفته است یا خیر، با یک پزشک اطفال صحبت کنید. پزشک میتواند در مورد نگرانی های‌تان با شما صحبت کند، کودک‌تان را معاینه کند و ارجاعات و گزارش‌های لازم را ترتیب دهد.