نواندیشی(1)، تلاش مبتکرانه برای بازبینی مفاهیمِ کهنِ رایج و به دست دادنِ تفسیرِ جدیدی از آن‌ها در قلمرو‌های متنوع است، جریانی که به مثابه ضرورتِ گریز‌ناپذیرِ حیاتِ انسانی تلقی می‌شود.
نواندیشی ایجادِ تغییر در مسیرِ معمول را واجدِ اهمیتِ اساسی تلقی می‌کند و نوسازی رویه‌ها و سنت‌های معمول با ابزارِ نقد را از نقطه عطف‌های مساعی‌اش به شمار می‌آورد.
ویژگی مهم نواندیشی را نگاهِ زمان‌مند به مفاهیم تشکیل می‌دهد، به جهت این‌که تجربه‌ی انسانی را در زمان‌ها و مکان‌های متفاوت قیاس‌ناپذیر و از هم متفاوت تلقی می‌کند. هم‌چنان نفی تحجر و تجزم را در صدر اولویت‌هایش قرار داده است، زیرا تداوم و تراکمِ روایت‌های نقد‌ناپذیر و بیگانه با تحولات معاصر را منشای انحطاط تحلیل می‌نماید.
نواندیشی، قرائت‌های ما در زمینه‌های متنوع را به‌روز و کار‌آمد می‌سازد و اندیشه‌هایی را که قابلیت تطبیق با شرایط جدید را از دست داده باشند، بازسازی و نوسازی می‌نماید، عملیه‌ای که مواجهه با تعصب و انحطاطِ گذشته‌گرایانه را در برابرِ پویایی نقد و سیالیتِ گفتمان قرار می‌دهد.