Zahra Mohammadi Sepehr

از کنار پل سوخته می‌گذرم. کودکان، جوانان، میان‌سالان و پیرمردان نمایشگاه معتادان زیر پل سوخته را تماشا می‌کنند. زندگی با همه‌ی دردهایش ادامه دارد. مردم آن‌قدر درد دارند که به درد معتادان برای تسکین درد خود می‌بینند. کمی آن‌سوتر بیلبوردی به مناسبت روز جهانی حقوق بشر دیده می‌شود، «کشتن انسان‌ها، زن و کودک، فساد اداری و…» حس می‌کنم نوشته‌های این بیلبورد بی‌معنا هستند، وقتی زیر آن بشری ساز مرگ می‌نوازد و بشر دیگری عادت‌وار و بی‌تفاوت به او می‌بیند و از کنارش فقط با افسوس برای یک لحظه می‌گذرد. از خودم می‌پرسم، در سرزمین من این بشر کیست و این حقوق بشر چیست؟