روز گذشته در مراسم تجلیل از سالروز ترور احمدشاه مسعود، عبدالرب رسول سیاف با لحن صریح و تند در برابر حامیان طالبان و تفکر طالبانی زبان به انتقاد گشود. آقای سیاف گفت، «همان کسانی که در دولت هستند و طالبان را در انجام عملیات‌های تروریستی، در انتقال آن‌ها و تجهیزات‌شان به کابل و دیگر شهرها کمک می‌کنند و در مساجد و خانه‌های‌شان جا داده و برایش دعا می‌کنند، بر اساس نصوح صریح دینی و احادیث پیامبر، از دین خارج اند». وی با لحن ملایم مشی مصالحه‌جویانه‌ی رییس جمهور کرزی را نیز مورد انتقال قرار داد و گفت که نباید در رهایی و صلح با این گروه تروریستی از ترحم و نرمش کار گرفته شود. او هم‌چنان گفت که لانه‌های جاسوسی کشورهای بیگانه در کشور زیاد شده و شماری از حلقه‌ها و اشخاص پول را از کشورهای بیگانه آورده و در خانه‌های‌شان برای اجیران توزیع می‌کنند. آقای سیاف یکی از رهبرانی است که تا کنون صریح‌ترین اظهارات را در برابر طالبان و حامیان آن‌ها داشته است. وی بارها عملیات‌های انتحاری و جنگ مسلحانه در برابر دولت را حرام اعلام کرده و طالبان را بازی‌چه دست کشورهای بیگانه خوانده است.
تا کنون این فرضیه که گروه طالبان با حمایت و برنامه‌ی کشورها و سازمان‌های بیرونی در افغانستان می‌جنگند و اعمال انتحاری، جز جنایت و ترور، هیچ توجیه دینی ندارد؛ صرفا به عنوان یک فرضیه‌ی ضعیف مطرح بود. بسیاری‌ها حتا عناصری در درون حکومت، جریان‌های سیاسی و سیاست‌مداران مطرح کشور جنگ افغانستان را یک مبارزه‌ی ایدیولوژیک از سوی بنیادگرایان اسلامی و اعمال دهشت‌افگنانه را عملیات‌های استشهادی! مسلمانان رادیکال در برابر نظامیان امریکایی می‌پنداشتند. این دیدگاه در میان نیروهای محافظه‌کار، مذهبی و علما باورمندان بیش‌تری داشت و حتا سیاست‌مداران با گرایش سلفی که عضو حکومت بوده‌اند هم بر همین باور بودند.
به همین خاطر، شورای علمای افغانستان تا کنون در برابر اعمال انتحاری ابراز نظر نکرده و علی‌رغم یازده سال تلاش گسترده برای دور کردن مردم از طالبان هیچ‌گاه روند جلب و جذب به صفوف طالبان و دیگر گروه‌های مخالف مسلح دولت قطع نشد و مدارس و مساجد هم‌چنان به عنوان پای‌گاه‌های نظامی و فرهنگی آن‌ها باقی ماندند. اکنون به نظر می‌رسد کم کم سیاست‌مداران افغانستان نیز به درک متفاوتی از گروه طالبان و جنگ مسلحانه‌ی این گروه در افغانستان می‌رسد.
در لحن و ادبیات سخن‌گویان و مسئولان رسمی حکومتی هزاران مصلحت سیاسی و قومی به‌خاطر مصالحه در نظر گرفته شده و تلاش می‌نمایند سخنان و واژه‌هایی به‌کار نبرند که باعث دل‌خوری یا خشم رهبران و فرماندهان طالبان شود. به همین خاطر، رییس جمهور کرزی و دیگر مقام‌های بلندپایه‌ی حکومت هیچ‌گاه در برابر جنایت‌ها و اعمال تخریب‌کارانه‌ی طالبان جسورانه و قاطعانه موضع نگرفته‌اند. برخی سیاست‌مداران نزدیک به حکومت نیز با این مصلحت‌های سیاسی حکومت همراه شده و همان ادبیاتی را پیروی کرده‌اند که حکومت به‌خاطر حفظ روند مصالحه طرح کرده است.
لحن صریح آقای سیاف در برابر طالبان، نشان‌دهنده‌ی لزوم عبور از مصلحت‌های سیاسی حکومت در برابر این گروه است. آقای سیاف از نزدیک‌ترین افراد به رییس جمهور کرزی بود و تا کنون با اظهار نظرها و سیاست‌های خود از تمامی سیاست‌های حکومت و آقای کرزی حمایت کرده است. سیاف، صبغت‌الله مجددی و نعمت‌الله شهرانی به عنوان دانش‌آموختگان الازهر که به دلیل شهرت علمی و جای‌گاه مردمی و سیاسی‌شان در جامعه‌ی مذهبی افغانستان از نفوذ زیادی برخوردار می‌باشند، همواره در راستای توجیه و مشروعیت‌بخشی به سیاست‌ها و برنامه‌های آقای کرزی عمل کرده‌اند؛ برنامه‌هایی که در مواردی خارج از چارچوب‌های قانونی افغانستان طرح و اجرا شده‌اند.
لحن و ادبیات صریح آقای سیاف باید تقویت شود و ادبیات صریح و روشنی در برابر این گروه اختیار شود. چهارسال مصلحت‌اندیشی و سیاست سازش با گروه طالبان هیچ نتیجه‌ی مثبتی برای افغانستان نیاورد. اکنون وقتش است که به مشی گذشته تجدید نظر کرده و شیوه‌‌ی جدیدی در روش و نگرش‌مان در خصوص این گروه اختیار نماییم. حتا یک‌بار برای تجربه هم که شده، از تمام مصلحت‌های سیاسی و بی‌ثمر در جاده‌ی یک‌طرفه‌ی مصالحه عبور کرده و جسورانه و قاطعانه با این گروه برخورد نماییم. از نظر سیاسی و نظامی همان سیاستی را در پیش گیریم که واقعیت عینی کشور ایجاب می‌کند و از نظر گفتاری نیز همان چیزی را بگوییم که حقیقت این گروه است.