منبع: واشنگتن پست
نویسنده: لین اودانل
برگردان: حمید مهدوی
حمله‌ی گستاخانه‌ی طالبان بر مهمانخانهای در کابل که 14 کشته، به شمول 9 خارجی،برجای گذاشت، دشواری‌هایی را نشان می‌دهد که رئیس جمهور اشرف غنی در زمینه‌ی تامین امنیت‌اساسی، به دنبال خروج نیروهای جنگی بین المللی از افغانستان، با آن مواجه است.
از زمانی‌که شورشیان «حملات بهاری» سالانه‌ای شان را علیه حکومت غنی در اواخر ماه اپریل اعلام کردند و جنگ‌های شدیدی شان را آغاز کردند، حکومت را مجبور ساخت که منابع را به قیمت اصلاحات شدیدا ضروری روی تامین امنیت متمرکز سازد، ساعت‌ها محاصره که در نخستین ساعت‌های روز پنجشنبه پایان یافت، مرگبارترین حمله در کابل بود. یک امریکایی، یک بریتانیایی، یک ایتالیایی، چهار هندی و دو پاکستانی در میان کشته شده‌ها بودند. پنج افغان نیز کشته شدند و هفت تن دیگر، به شمول یک پولیس، زخم برداشتند.
طالبان،با هدف قرار‌دادن مهمانخانهای که با ساکنان و بازدیدکنندگان بین المللی مشهور است، هم‌چنان هراس آفریدند که استراتیژی خارجی‌کشی‌شان را از سر می‌گیرند؛ استراتیژی‌ای که اعتبار تلاش‌های غنی را به منظور آوردن صلح، ثبات و شگوفایی نه تنها در افغانستان بلکه؛در منطقه تضعیف می‌کند. هارون میر، یک تحلیلگر سیاسی مستقل، گفت: «این حمله نشان می‌دهد که کابل بسیار آسیب‌پذیر است. افزایش حملات بر کابل می‌تواند زندگی را در این‌جا فلج کند و اگر حملات در کابل بسیار افزایش یابد؛ می‌تواند به حکومت صدمه بزند».
هنگامی‌که عصر روز چهار شنبه مهمانان برای شرکت در کنسرت یک نوازنده‌یی معروف افغان گردهم آمدند و مخاطبانی چون دیپلمات‌ها، تاجران، کارمندان موسسات‌خیریه، دانشگاهیان و دیگران در آن شرکت کرده بودند، افراد مسلح بر مهمان خانه‌ی پارک پالاس یورش بردند.
همین‌که صدای تیراندازی در اطراف این مهمان‌خانه در منطقه‌ی شهر نو، در نزدیکی دفتر سازمان ملل متحد و بیمارستانی‌که توسط خارجی‌ها اداره می‌شود، پیچید؛ ساحه به سرعت توسط پولیس‌های مسلح و نیروهای ویژه با موترهای زرهی‌شان احاطه شد. حدود 60 نفر تا نخستین ساعت‌های بامداد روز پنجشنبه گروگان گرفته شده بودند. قبل از این‌که جنرال عبدالرحمان رحیمی، رئیس پولیس کابل، پایان محاصره را اعلام کند، برای حدود پنج ساعت صدای تیراندازی‌های پراکنده و یک سلسله انفجارهای خفه کننده به گوش می‌رسید. آتش نشان‌ها به سرعت داخل رفتند تا ساختمان را تصفیه کنند و ساختمان تحت محاصره قرار داشت تا تمام باشنده‌های آن خارج شدند.
طالبان مسئولیت این حمله را با ارسال بیانیه‌ای از طریق ایمیل برعهده گرفتند و گفتند که این هوتل بخاطر حضور خارجی‌ها، از جمله آمریکایی‌ها، هدف قرار داده شدند. ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی این گروه گفت که این حمله توسط یک مهاجم مسلح با اسلحه کلاشینکوف،یک واسکت انتحاری و یک تفنگچه انجام شد. با این‌حال، مقام‌ها در کابل گفتند که سه مرد مسلح در این حمله دست داشتند و تمام‌شان در جریان زد و خورد با نیروهای امنیتی افغان کشته شدند.
غنی این حمله را محکوم کرد و با صدور بیانیه‌ای به روز پنجشنبه، بر طالبان تاخت و تعهد کرد که شورشیان برنامه‌هایش را برای آوردن صلح در کشور ناکام نخواهند توانست. او گفت که با رهبران کشورهایی که شهروندان‌شان در این حمله کشته شده بودند، صحبت کرده است و اضافه کرد: «تروریست‌ها و دشمنان افغانستان با این‌گونه فعالیت‌ها نمی‌توانند به روابط کشور ما با کشورهای دیگر صدمه بزنند».
از زمانی‌که غنی در ماه سپتامبر به قدرت رسیده است، حمایت عمومی از او و باور به وعده‌هایش در زمینه‌ی آوردن اصلاحات و صلح، به سرعت کاهش یافته است. کابینه‌ی او هنوز وزیر دفاع ندارد و او قصد دارد چرخه‌ی اقتصاد در حال احتضار را به گردش درآورد و اشتغال‌زایی که پس از خروج نیروهای جنگی خارجی و بسیاری از سازمان‌های غیر دولتی در اواخر سال گذشته، متوقف شده است را بیشتر کند.
غنی، بلافاصله پس از مراسم تحلیف‌اش، تلاش‌های دیپلماتیک‌اش را به منظور جلب حمایت کشورهای همسایه برای دیدگاهش مبنی بر تحول افغانستان از یک کشور خطرناک به مرکز همکاری‌های اقتصادی منطقه‌ای آغاز کرد. کشاندن طالبان به گفتگوهایی که سرانجام به گفتگوهای صلح بیانجامد و شامل‌شدن احتمالی آن‌ها در حکومت، در محراق برنامه‌هایش قرار داشت.
در اوایل ماه‌جاری، نمایندگان حکومت غنی و طالبان به شکل غیر رسمی در کشور خلیجی قطر ملاقات کردند. در جریان بحث‌ها در آنجا، هردو طرف تاکید کردند که گفتگوهای صلح در برنامه‌ی کاری شان شامل نیست. با این‌حال، طالبان بیانیه‌ای صادر کردند که بر انعطاف پذیری جدید این گروه در مورد مسایلی‌که قبلا در برابر آن مقاومت می‌کردند؛ مانند حضور خارجی‌ها در افغانستان و پذیرفتن قانون‌اساسی، دلالت داشت.
در عین زمان، خشونت‌ها هم‌چنان در حال افزایش است.
دفتر سازمان ملل متحد در افغانستان حمله‌ی روز چهار شنبه را محکوم کرد و آن را «وحشیانه» خواند و گفت که در چهار ماه نخست سال 2015، آمار بلند تلفات غیر نظامیان را مستند ساخته است که در این چهار ماه 974 تن کشته و 1963 تن زخمی شده اند که این آمار، در مقایسه با دوره مشابه در سال گذشته، 16 درصد افزایش را نشان می‌دهد.
ژرژت گانگون، مسئول حقوق بشر دفتر سازمان ملل متحد در بیانیه‌ای گفت: «اظهارات طالبان در اجتناب از تلفات غیرنظامیان تو خالی اند و ما آن را با آخرین کشتارها در تضاد می‌دانیم».
این حمله هم چنین نشان می‌دهد که چگونه طالبان قادر اند با قیودات امنیتی سخت‌تر در پایتخت، خود را انطباق دهند؛ قیوداتی‌که در موجودیت آن قاچاق مقدار زیادی از اسلحه به طور فزاینده‌ای دشوار شده است».
دیپلماتی که نخواست نامش فاش شود چون اجازه صحبت با رسانه‌ها را نداشت، گفت: «همه انتظار داشتند که طالبان با یک حمله‌ی کلان بر کابل، چیزی شبیه بمب‌گذاری موتر، حملات بهاری‌شان را راه اندازی کنند؛ اما این اتفاق نیافتاد». «بنابراین آن‌ها با اسلحه کوچکتر و گرم حملات‌شان را آغاز کردند».
در همین‌حال، هارون میر گفت که طالبان از مصروفیت حکومت با مشغله‌های داخلی، به شمول اختلافات میان غنی و عبدالله عبدالله، رییس اجرایی بر سر انتصاب اعضای کابینه، برای طرح استراتیژی به هدف فلج برنامه‌های اصلاحی، استفاده کرده‌اند. هارون میر گفت این استراتیژی «اکنون در سرتاسر کشور، با حملات در سرتاسر شرق و شمال، در حال گسترده‌تر شدن است و از یک روز به روز بعد ما نمی‌دانیم آن‌ها فردا چه کار خواهند کرد». او گفت: «طالبان می‌دانند که خزانه‌ی حکومت خالی است. هر حمله، حکومت را وادار خواهد کرد تا روی امنیت، هزینه کند. حکومت هنوز به صورتی تنظیم نشده است که به طور مناسب عمل کند، باید به صورت دقیق تنظیم شود». «این استراتیژی شورشی‌ها توانایی حکومت را در زمینه‌ی تنظیم دقیق عملکردهایش تضعیف می‌کند. تمرکزش باید روی امنیت باشد. کار دیگری انجام داده نمی‌تواند».