یکی از سخنانی که پیوسته از دهان حکومتیها میشنویم این است که دشمنان مردم افغانستان سعی میکنند با شعلهور کردن اختلافات قومی مردم افغانستان را به جان هم بیندازند. این آقایان و خانمها دایماً از مردم میخواهند که هوشیار باشند و در دام این توطئه نیفتند. این سخن در موارد بسیاری درست است. بهطور مشخص، سازمان اطلاعات پاکستان قطعاً از ابزار تفرقه افگنی و اعتماد کشی در میان افغانها استفادهی حداکثری میکند. اگر این کار را نکند، باید تعجب کرد.
اما نباید این واقعیت را سرپوشی بسازیم برای پوشاندن هر جنایتی که بدست خود شهروندان افغان علیه شهروندان دیگر صورت میگیرد. طالبان اکثراً افغان اند و شهروندان همین کشور. این گروه هر روز یک یا چند خانوادهی مظلوم را به ماتم عزیزان شان مینشاند و دولت افغانستان همین طالبان آدمکش را «مخالفان سیاسی» و در بهترین حالت «مخالفان مسلح» مینامد و با نادیدهگرفتن تمام جنایتهای طالبان سعی میکند با آنان مذاکره کند. این دولت حتا در محکوم کردن شنیعترین جنایتهای طالبان نیز میکوشد لحن خود را نرم و زبان خود را مبهم نگه دارد تا طالبان آزرده نشوند.
اگر دولت افغانستان واقعاً میخواهد از عمیق شدن شکافهای اجتماعی و قومی در میان مردم جلوگیری کند، باید عملاً در راه شفافسازی جریان اطلاعات نیز گامهای روشن بردارد و در افشا کردن و مجازات جنایت کاران هم با صداقت رفتار کند.
همین اکنون جنازههای هفت نفر از شهروندان بیگناه کشور روی دست مردم مانده و دولت میداند که قاتلان آنان کیها هستند و در کجایند. چرا دولت برای کسب اعتماد مردم و اثبات این که دولت با تروریستهای طالب همدست و همکاسه نیست، وارد عمل نمیشود؟ بیست و چهار ساعت وقت گرفت تا رییسجمهور این جنایت را محکوم کند، چه رسد به اقدام قاطع و سریع برای مجازات جانیان. تا کی همه چیز را به پاکستان حواله میتوان داد؟ تا کی مردم باور کنند که دولت همراه و همدل تروریستها نیست؟
کشتهگان زابل، در یکی از نمونههای اخیر جنایتهای بیشمار طالبان، به دستور و اشارهی هر کسی که قربانی شده باشند، دولت افغانستان باید به مردم پاسخ بدهد که برای مجازات عاملان این جنایت و صدها جنایت دیگر چه خواهد کرد و کی و در کجا. محکوم کردنهای نیم بند و ارجاع جنایت به دستهای خارجی هیچ دردی را دوا نمی کند.