همین دو هفته پیش بود که رییس‌جمهور اعلام کرد که از این پس پاکستان علیه کسانی که به پروسه‌ی صلح نپیوندند، عملیات خواهد کرد. حالا باید از جناب رییس‌جمهور پرسید که آن‌چه در هلمند پیش آمد، چه بود؟ چه‌گونه بیش از صد سرباز اردو به‌دست طالبان کشته شدند و هیچ فریادرسی به یاری شان نشتافت؟ آیا این عملیات پاکستان بود؟ آیا پاکستان این عملیات را راه انداخته بود تا مخالفان روند صلح را سرکوب کند؟ رهبران طالبی که فرمان و مدیریت این حمله‌ی فاجعه‌آمیز بر هلمند را در دست دارند، در کجا زند‌گی می‌کنند؟
قدر مسلم این است که طالبان نمی‌توانند و نمی‌توانستند با دست خالی و با تعداد کمی جنگ‌جو بر سربازان اردو حمله کنند و دست به چنان کشتار فجیعی بزنند. طالبان در هلمند صدها و شاید هزاران نفر نیروی مسلح دارند، امکانات نظامی دارند، مقر فرماندهی دارند، موترهای نفربر و انتقال دهنده‌ی اسلحه و مهمات دارند. این‌ها را نمی‌توان گفت که ندارند. چون اگر نداشته باشند، نمی‌توانند بجنگند. سوال این است که این تعداد طالب مسلح، با آن همه امکانات نظامی و لوجستیک، در کجای هلمند هستند که دولت جای زند‌گی و فعالیت شان را نمی‌داند؟ اگر دولت می‌داند که آنان در کجا هستند، چرا در برابرشان دست به عملیات نظامی نمی‌زند؟
یکی از ترجیع‌بند‌های مشهور در سخنان خیال‌بافانه‌ی رییس‌جمهور و مقام‌های دفاعی کشور این است که نگذارید دشمن میان ملت و دولت شکاف ایجاد کند. چه‌طور ممکن است مردم دست دولت را در فجایعی چون کشتار سربازان اردو دخیل ندانند، وقتی که محاصره شدن سربازان و کمک نکردن دولت به آنان دیگر یک روند معمول شده است؟ این چه‌گونه دولتی است که اجازه می‌دهد سربازانش از یک روز تا یک هفته در محاصره‌ی دشمن باشند؟ آیا دولت به اندازه‌ی طالبان هم امکانات نظامی ندارد؟ در قندوز، خود مقام‌های دولتی می‌گفتند که نیروهای کمکی طالبان از ولایت‌های دیگر به قندوز شتافته‌اند. چه‌طور است طالبانی که نه طیاره دارند و نه امکانات زمینی قابل توجهی، می‌توانند به یاری همدیگر بروند، اما دولت با صد برابر امکانات بیشتر هرگز به کمک سربازان خود نمی‌شتابد (مگر پس از آن که خوب دیر شده باشد)؟ وقتی که مردم این ها را پیش چشم خود به تکرار می‌بینند، چه‌گونه می‌توانند دست مقام‌های همین دولت را در کشتار سربازان نبینند؟ این دولت چه چیزی باید از طالبان ببیند تا سرانجام به این نتیجه برسد که با این گروه وحشی جز با زبان اسلحه سخن نمی‌توان گفت؟ چه اتفاقی باید بیفتد تا رییس‌جمهور و مشاور امنیت ملی و همکاران دفاعی‌اش قبول کنند که پاکستان از هیچ کاری برای ویرانی این وطن دریغ نخواهد کرد؟
اینک برای مردم افغانستان کاملاً روشن شده که مشکل در داخل خود همین حکومت است. این رییس‌جمهور و تیم‌اش قصد و اراده‌ی مقابله با طالبان را ندارند.
دُم خروس کاملاً بیرون است!
