منبع: واشنگتن پست
نویسنده: لورا بوش
برگردان: حمید مهدوی
دوازده سال پیش در چنین روزی گروه طالبان کابل را تخلیه کردند. سرانجام کودکان آزاد شدند و کاغذپران‌های‌شان را در هوا به پرواز در‌آوردند. زنان از پشت برقع‌های‌شان بیرون آمدند و رویای به مکتب رفتن دختران افغان به تحقق پیوست. در این مدت زنان و دختران افغان به‌سختی به پیش‌رفت‌هایی نایل آمده‌اند. اکنون زنان افغان در پارلمان این کشور صاحب کرسی‌اند؛ آن‌ها تجارت دارند و حتا در صفوف پولیس مصروف خدمت‌اند.
در چگونگی برخورد با زنان، رژیم طالبان یکی از بی‌رحم‌ترین رژیم‌هایی بوده است که تاریخ در خود دیده است. آنان حتا در ساده‌ترین جنبه‌های زندگی در حق زنان افغانستان ظلم کردند. زنان و دختران افغانستان برای انجام ظاهرا ساده‌ترین کار- مثل رفتن به مکتب- باید شجاعت بزرگی به خرچ دهند. در ماه نوامبر سال 2008 مردی که نقاب بر صورت داشت، حجاب شمسیه حسینی را که در شهر قندهار به سوی مکتب می‌رفت، برداشت و بر صورتش تیزاب پاشید. به تاریخ 22 نوامبر شمسیه مهاجمانی که بر صورتش تیزاب پاشیده بودند را با کار به عنوان معلم به مبارزه طلبید. وی اخیرا به خبرگذاری فرانس پرس گفته است: «من می‌خواهم نشان دهم که تحصیل مهم است و زنان می‌توانند بیش‌تر از پخت و پز در آشپزخانه، کار کنند».
با وجود این همه خطرها، دختران مشتاق تحصیل‌اند. مکتب دخترانه‌‌ای در قندهار که شمسیه در آن مصروف تحصیل است، 2600 شاگرد دارد که بین 6 تا 20 سال سن دارند. ساختمان مکتب با وجودی که چندین خیمه در کنارش زده شده‌اند، گنجایش شاگردان مشتاقی را که خواهان تحصیل‌اند، ندار‌د.
این در حالی است که در دوران حکومت طالبان صرف 5000 دختر افغان به مکتب می‌رفتند، اما در سال 2011 تعداد دختران مکاتب افغانستان به 2.4 میلیون نفر می‌رسید. اما این دست‌آوردها شیشه‌های شکننده‌ای هستند که در معرض باد خطرات واقعی قرار دارند. نظر به گزارش سازمان ملل متحد، آمار تلفات ملکی در نیمه‌ی اول سال جاری به شکل بی‌سابقه‌ای افزایش یافته است. علت اصلی افزایش آمار تلفات ملکی‌ها تعبیه‌ی وسایل انفجاری توسط نیروهای ضد‌حکومتی یا هدف گرفتن مستقیم مردم ملکی توسط آن‌ها بوده است. میزان تلفات زنان و اطفال نظر به دوره‌ی مشابه در سال گذشته 38 درصد افزایش یافته است. اخیرا تعدادی از زنان برجسته‌ی افغانستان به شکل ظالمانه مورد حمله‌ی طالبان قرار گرفته‌اند.
سال گذشته دو سرپرست ریاست امور زنان در ولایت لغمان به قتل رسیدند. در ماه آگست سال جاری یک عضو زن پارلمان افغانستان ربوده شد و موتر یک عضو مجلس سنا در یک کمین بر خورد کرد و جراحت برداشت و یک دختر 8 ساله‌اش کشته شد.
ماه گذشته تنها نامزد انتخابات ریاست جمهوری سال آینده صلب صلاحیت شد. خدیجه غزنوی تلاش داشت در زمینه‌ی تحصیل کار کند و با تأمین زمینه‌ی کار برای جوانان، گزینه‌ی بهتری نسبت به پیوستن آن‌ها به صفوف طالبان در اختیار آن‌ها قرار دهد. اکثریت امریکایی‌ها شرایط در افغانستان را بسیار پیچیده فکر می‌کنند. من نگرانم پیام درستی از ما به مردم افغانستان نرسیده باشد و مردان، زنان و کودکان افغانستان فکر کنند که شایسته‌ی توجه ما نیستند. اگر چنین باشد، این پیام باید تغییر کند- ما نمی‌توانیم آن‌ها را تنها بگذاریم.
اگر نیروهای ما افغانستان را ترک کنند، سازمان‌های کلیدی‌ای که برای زنان افغانستان فرصت‌های تحصیلی و اقتصادی را فراهم می‌کنند، این کشور را ترک نخواهند کرد. آن‌ها زنان افغان را تنها نخواهند گذاشت.
آرزو، شرکت شخصی‌ای است که با مدیریت یک زن آمریکایی در سال 2004 به فعالیت آغاز کرد، با فروش قالین‌هایی که توسط آن‌ها بافته می‌شوند، منبع در‌آمد ثابتی را برای برخی از زنان افغان فراهم می‌کند. زنانی که در آرزو مصروف کارند، باید تمام کودکان– دختران و پسران– شان را به مکتب بفرستند. زنانی که در آرزو کار می‌کنند، از امینت شغلی خوبی برخوردار بوده و برای کودکان‌شان نیز محل مصئونی فراهم شده است.
این زنان با کمک به در‌آمد خانواده‌ی‌شان از احترام شوهر‌های‌شان برخوردارند. من فکر می‌کنم که خرید قالین‌های آرزو برای مکان‌های عمومی مانند کاخ سفید به شکل نمادین مهم است. من از زمان بازگشتم به دالاس تا اکنون این قالین‌ها را برای انستیتوت بوش و خانه‌ی خودم سفارش کرده‌ام.
من در سال 2005 دانشگاه آمریکایی افغانستان را افتتاح کردم، دانشگاهی که تنها دانشگاه خصوصی غیر‌انتفاعی برای زنان و مردان افغانستان محسوب می‌شود. تعداد شاگردان این دانشگاه در بهار امسال به 958 شاگرد می‌رسید که نیم آن‌ها را دختران تشکیل می‌دهند. این شاگردان در رشته‌هایی چون کمپیوتر ساینس، اداره‌ی تجارت و… مشغول تحصیل‌اند. در این دانشگاه مرکز جهانی برای انکشاف اقتصادی زنان افغانستان وجود دارد که داوطلبان می‌توانند به شکل مستقیم به این مرکز کمک کنند تا زمینه‌ی تحصیل تعداد بیش‌تر زنان افغانستان از طریق اهدای بورس‌های تحصیل در این دانشگاه فراهم شود.
تعداد زیادی از شرکت‌های آمریکایی و سازمان‌های خصوصی، به‌شمول «کیت سپیت نیویارک»، «وِمن فور وِمن انترنشنل» و «سیسم ورکشاپ» تلاش دارند تا زندگی زنان و دختران افغانستان را بهبود ببخشند. درست است که آن‌ها معجزه نخواهند کرد، اما مطمئنا تغییر آورده می‌توانند. ما از تاریخ خود– از جنگ داخلی گرفته تا حق شرکت در انتخابات زنان و حقوق مدنی- می‌دانیم که راه آزادی چه راه دراز و دشواری است.
مردم افغانستان که دارند راه دشوار رسیدن به دموکراسی را طی می‌کنند، باید بدانند که ما با آن‌ها هستیم.
