زهرا جویا
محمدلعلی، جوانی که با سپری کردن دشواریهای زیاد، با طی کردن مسیر پرخموپیچ -ولایتهای غور تا غزنی و بامیان، توانست تحصیلات عالی را تا مقطع لیسانس به پایان برساند.
محمدلعلی در سن 12 سالگی از ولسوالی لعل و سرجنگل برای یادگیری درس به ولسوالی جاغوری ولایت غزنی میرود.
او در کودکی پدرش را از دست میدهد و با مادر و خواهرش تنها میماند.
کارمندان محلی موسسهی شهدا در ولایت غورکه یکی از موسسههای خیریهی داخلی است، محمد را بهعنوان یک کودک بیسرپرست از ولسوالی لعل و سرجنگ به ولسوالی جاغوری انتقال میدهند.
او 12 سال بوده که وارد آشیانهی سمر در ولسوالی جاغوری میشود و از همینجا به درس خواندن شروع میکند و از صنف چهارم تا دوازدههم دورهی مکتب را در ولسوالی جاغوری به حمایت آشیانهی سمر به پایان میرساند.
محمدلعلی پس از آن در امتحان کانکور شرکت میکند و در دانشکدهی علوم اجتماعی، رشتهی جامعهشناسی در دانشگاه بامیان قبول میشود. او پس از آن ولایت غزنی را ترک میکند و به بامیان میرود.
با لعلی در همان روزی صحبت کردم که او فراغتاش از دانشگاه را جشن گرفته بود. کلاه فراغت بهسر داشت و لباس فراغت به تن. لعلی میگوید که از طی کردن راههای پرخموپیچ در راستای آموزش هیچگاهی احساس خستگی نمیکند و همیشه با قبول دشواریها به درسهایش ادامه میدهد.
آقای لعلی گفت: «من از رشتهی جامعهشناسی فارغ شدم. در جریان درسهای دانشگاه، مطالعاتام را گسترش دادم. بعضی اوقات فرهنگ سنتییی که بر جامعهی ما حاکم است باعث شده که نتوانم مقالاتی که نوشتم نشر کنم».
او از خاطراتاش در آشیانه در میان کودکان بیسرپرست میگوید: «زندگی در آشیانه همیشه جالب و متنوع است. ما هر روز چیزهای جدیدی میآموزیم. من برای اولینباردر زندگیام فضایی پر از محبت و صمیمت را در آشیانه تجربه کردم».
لعلی داستاننویس نیز است. اکثر داستانهایی که کودکان آشیانه از آن در اجرای تئاترشان استفاده میکنند، به قلم لعلی نوشته شدهاند.