گفته می‌شود نظامیان امریکایی در افغانستان تصمیم گرفته‌اند برخی از تجهیزات نظامی، از جمله موتر‌های زرهی‌شان را به پاکستان بدهند. آن‌ها گفته‌اند، این تصمیم به خاطر جلوگیری از دوباره آمدن جنگ در افغانستان اتخاذ شده و تلاش می‌شود که این موتر‌ها به هر‌نحو ممکن از افغانستان خارج شوند. این موتر‌ها با ورود سربازان آمریکایی در افغانستان و خصوصا در مبارزه با حملات پارتیزانی جنگ‌جویان طالبان و ماین‌های کنار جاده‌ای، در ابتدا اهمیت استراتژیک داشتند و در جنگ با طالبان و جنگ‌جویان مخالف مسلح، توانستند سقف تلفات ملکی نیروهای آن‌ها را پایین آورند. براساس برآوردهای استراتژیست‌ها و جنرالان آمریکایی، این موتر‌ها و تجهیزات زرهی مشابه آن، اکنون کارآیی استراتژیک نداشته و انتقال دوباره‌ی آن‌ها به آمریکا از نظر اقتصادی هزینه‌ی سنگین دارد. از سوی دیگر، آن‌ها ترس از این دارند که این وسایل در اختیار جنگ‌جویان طالبان، زورمندان محلی و گروه‌های مسلح غیرمسئول قرار نگیرند و باعث بی‌نظمی و بی‌ثباتی دوباره‌ی افغانستان نگردند. از این‌رو، تصمیم گرفته‌اند که این تجهیزات را از افغانستان انتقال دهند، اما سیاست‌مداران پاکستان در شکار این لقمه‌ی چرب نشسته‌اند.
هنوز توافق روشن و مشخصی در مورد وضعیت حقوقی تأسیسات و تجهیزات نیروهای ناتو در افغانستان و این‌که این تأسیسات و تجهیزات پس از خروج نیروهای خارجی به چه کسی تعلق خواهند گرفت، دقیق روشن نیست، اما پیش از این حکومت افغانستان بارها گفته بود که تجهیزات، تأسیسات و پایگاه‌های نیروهای ناتو در افغانستان پس از خروج آن‌ها به دولت افغانستان تعلق می‌گیرند و در مواردی حتا مقام‌های ناتو خود نیز به شکل غیرمستقیم به این نکته اذعان کرده‌اند. وضعیت تأسیسات و تجهیزات آن‌ها و چگونگی استفاده از آن‌ها با توافق‌نامه‌ی «وضعیت استقرار نیروهای ناتو» که میان دولت افغانستان و ناتو امضا خواهد شد، روشن می‌شود.
در طول ده سال گذشته نیروهای ناتو در افغانستان تأسیسات نظامی مستحکم و تجهیزات قوی متناسب با محیط و وضعیت جنگی افغانستان ساخته که این تجهیزات بیرون از این‌گونه محیط کارآیی خوب ندارند. این تأسیسات بیش‌تر با هزینه‌های خودشان در افغانستان ساخته شده، اما ساخت و هزینه‌ی بخشی از این تأسیسات به حساب کمک‌های مالی و اقتصادی کشورهای عضو ناتو در قالب تعهدات آن‌ها در کنفرانس‌های توکیو، لندن، پاریس، بن و شیکاگو به دولت افغانستان حساب شده است. بخش‌های زیادی از این تأسیسات از درک کمک‌های نظامی و مالی متحدین افغانستان به وزارت دفاع ملی و نیروهای امنیتی افغانستان ساخته شده است. بنابراین، این تأسیسات پس از خروج نیروهای خارجی از ملکیت‌های وزارت دفاع ملی محسوب گردیده و تجهیزات شبیه موتر‌های زره که فقط برای محیط و جنگی شبیه افغانستان کارآیی دارد، باید در اختیار دولت افغانستان قرار گیرد تا هم بار ناتو از باز گرداندن دوباره‌ی آن سبک گردد و هم رشته‌ی روابط همکاری‌های امنیتی و سیاسی آن‌ها با افغانستان محکم‌تر گردد.
دادن این تجهیزات به پاکستان به هیچ‌عنوان منطقی و قابل قبول نیست. حتا اگر بپذیریم که این تجهیزات از ملکیت‌های مطلق نیروهای آمریکایی بوده و پاکستان نیز از متحدین منطقه‌ای قوی این کشور محسوب می‌گردد. الزامات همکاری‌های امنیتی و استراتژیک آمریکا با دولت افغانستان ایجاب می‌کند که این تجهیزات باید به شکل سالم و مکمل در اختیار دولت افغانستان قرار گیرند. تصمیم به دادن این تجهیزات به پاکستان به احتمال زیاد از انگیزه‌های عقده‌مندانه‌ی آن‌ها در بحث امضای موافقت‌نامه‌ی امنیتی علیه دولت افغانستان آب می‌خورد یا هم آمریکا می‌خواهد از آن به عنوان فشار بر دولت افغانستان برای امضای سند موافقت‌نامه‌ی همکاری‌های امنیتی و دفاعی استفاده می‌کند. به هر صورت، این تصمیم اشتباه و غیر‌قابل قبول است. هرچند پاکستان در ظاهر متحد منطقه‌ای آمریکا در مبارزه با تروریسم است، اما این کشور به هیچ‌عنوان یک متحد صادق و همکار خوب نه برای آمریکا و نه هم برای دولت افغانستان بوده است. این کشور در طول دوازده سال گذشته آمریکا و افغانستان را فریب داده است. از یک‌سو از افراط‌گرایی و صدور تروریسم در منطقه به عنوان ابزار استراتژیک در معادلات منطقه‌ای استفاده کرده و از سوی دیگر نیز کمک‌های هنگفت از جامعه‌ی جهانی بابت مبارزه با تروریسم و افراط‌گرایی دریافت کرده است. آمریکا باید در این تصمیم خود تجدید نظر کرده و تجهیزاتی را که دوباره به آمریکا بر‌نمی‌گردا‌ند، باید در اختیار دولت افغانستان قرار دهد.