خیمه‌ی تحصن «فریاد مشترک»:
سکوت را بشکنید، شاید قربانی بعدی شما باشید
بسم‌الله محبت
به دنبال رویداد خونین کنر و کشته شدن 21 سرباز ارتش ملی (یک‌شنبه، 4 حوت 1392) و رویدادهایی که در حول و هوش این رویداد رخ دادند، از جمله آن‌چه «رویکرد طالب‌پروری رییس جمهور» خوانده می‌شود، جمعی از فعالان مدنی برای دفاع از قربانیان تروریزم و «شهدای نیروهای مسلح» خیمه‌ای را برای تحصن برپا کردند.
اکنون 26 روز از برپایی خیمه‌ی «تحصن فریادِ مشترک» می‌گذرد، اما هم‌چنان این خیمه پابرجاست و کسی به خواسته‌های تحصن کنندگان در این خیمه، پاسخی نداده است.
آنان در شعارشان نوشته‌اند، «سکوت را بشکنید، شاید قربانی بعدی شما باشید» و از شهروندان کشور می‌خواهند که در برابر بی‌توجهی دولت به بازماندگان کشته شدگان نیروهای مسلح و قربانیان تروریزم سکوت نکنند و در مقابل آن‌چه که «طالب‌پروری رییس جمهور» می‌خوانند، بایستند.
پیش‌تر از برپایی این خیمه، خیمه‌ی دیگری در پیش روی پارلمان کشور از سوی یک عضو مجلس نمایندگان، بکتاش سیاووش، به حمایت از خانواده‌های کشته شدگان نیروهای مسلح کشور برپا شده بود. آقای سیاووش از رییس جمهور کرزی خواسته بود که با خانواده‌های قربانیان دیدار کند و از آنان دل‌جویی کند.
کاظم وحیدی، فعال مدنی و یکی از تحصن کنندگان در خیمه‌ی فریاد مشترک می‌گوید که آنان ضمن این‌که از حرکت آقای سیاووش حمایت کرده‌اند، اما خواست‌های‌شان با هم فرق دارند و به همین دلیل، جدا از این نماینده‌ی مجلس تحصن نموده‌اند: «ایشان در مصاحبه‌های خود می‌گفت که من کاری ندارم آقای رییس جمهور طالبان را برادر ناراضی بخواند، این به من ربطی ندارد؛ من می‌خواهم که آقای رییس جمهور از خانواده‌های شهدا دل‌جویی کند، در حالی‌که برای ما خیلی مهم بود و ما عامل تمام بدبختی‌ها و عاملین قتل این شهدا طالبان را می‌دانیم».
وی افزود که دل‌جویی کردن یک حرکت موقتی است و درد خانواده‌های شهدا را دوا نمی‌کند، ما می‌خواهیم این مسئله به صورت یک قانون درآید و و همواره از قربانیان حمایت شود.
توجه دولت
آقای وحیدی می‌گوید که در جریان این 26 روز، تنها دو تماس از ارگ ریاست جمهوری داشته‌اند. در تماس نخست، آن‌ها از تحصن کنندگان خواسته‌اند که خواست‌های‌شان را بگویند و روز بعد، از تشکیل تیمی برای بررسی خواسته‌های آن‌ها خبر داده‌اند.
مرگ مارشال محمد قسیم فهیم، معاون اول رییس جمهور و برخی رویدادهای دیگر مقام‌های ارگ را مصروف می‌کنند و دیگر از آن‌ها خبری نمی‌شود. چند روز پیش، دوباره از ارگ ریاست جمهوری تماسی با تحصن کنندگان گرفته می‌شود و از آن‌ها خواسته می‌شود که با مقام‌های دولتی «صحبت‌های غیررسمی» داشته باشند، تا بتوانند برای برخی از خواسته‌ها «جاگزین» پیدا کنند و روی خواسته‌ها با دولت به توافق برسند.
به گفته‌ی آقای وحیدی، هیأتی از سوی مجلس نمایندگان نیز برای بررسی خواسته‌های آن‌ها تعیین شده است و قرار است روز دوشنبه این هیأت پس از بررسی خواسته‌های تحصن کنندگان در جلسه‌ی هیأت اداری مجلس، موضع مجلس نمایندگان را در قبال خواسته‌های آن‌ها اعلان می‌کند.
او افزود که پنج نفر عضو این هیأت با اعضای خیمه دیدار کرده‌اند و خواسته‌های آن‌ها را «قابل قبول» و اقدام‌شان را یک اقدام مدنی دانسته‌اند. آنان هم‌چنان گفته‌اند که تلاش می‌کنند در دیدار بعدی‌شان که موضع پارلمان را اعلان می‌کنند، یک نماینده‌ی «عالی‌رتبه»ی حکومت را نیز با خود بیاورند.
با این حال، آقای وحیدی می‌گوید که حرکت آن‌ها به گونه‌ی گسترده‌ای از سوی مردم و نهادهای مدنی استقبال شده است. او گفت، بیش‌تر از 7 هزار نفر و 219 نهاد اجتماعی-مدنی از حرکت آن‌ها پشتیبانی کرده‌اند.
اعضای خیمه‌ی «فریاد مشترک» هم‌چنین می‌گویند که در صورتی که دولت به خواسته‌های‌شان رسیدگی نکند، به حرکت مدنی دیگری دست می‌زنند، اما آنان مشخص نمی‌کنند که اقدام بعدی آنان چه خواهد بود. آقای وحید گفت، در صورتی که دولت به خواست‌های ما توجه نکند، اقدام بعدی خود را در مشوره با صدها نهادی که از ما حمایت کرده‌اند، مشخص می‌کنیم.
طالبان، دشمن مردم افغانستان
در 28 دلو 1392، مولوی عبدالرقیب تخاری، وزیر مهاجران رژیم طالبان در شهر پشاور به ضرب گلوله از پا درآمد. جسد این عضو گروه طالبان با چرخ‌بال دولتی از کابل به زادگاهش تخار انتقال داده شد و رییس جمهور کرزی قتل او را «شهادت» و خودش را «قربانی راه صلح» خواند.
رییس جمهور کشور بارها طالبان را «برادران ناراضی» خطاب کرده است. آخرین بار در مراسم گشایش دوره‌ی شانزدهم کاری پارلمان (24 حوت 1392)، یک‌بار دیگر طالبان را برادر خواند و از آنان خواست که سلاح‌های‌شان را بر زمین بگذارند و روند صلح دولت بپیوندند.
آقای وحیدی می‌گوید، با این‌که مردم افغانستان طالبان را دشمن‌شان می‌دانند، اما رییس جمهور همواره آنان را برادر خطاب کرده است. وی عامل بدبختی‌های افغانستان، طالبان را می‌داند و می‌گوید که دولت افغانستان باید تعریف مشخصی از دوست و دشمن داشته باشد: «وقتی تمام مردم افغانستان به یک عقیده هستند و این‌که عامل تمام بدبختی‌های کشور؛ ناامنی، کشتار و خشونت جریانی است به‌نام طالب، دولت باید رسما طالب را به عنوان دشمن مردم افغانستان اعلام کند».
لغو شورای عالی صلح
یکی از خواسته‌های تحصن کنندکان در خیمه‌ی «فریاد مشترک»، لغو شورای عالی صلح است. آنان براین باورند که «این نهاد کاملا در کارکرد خود ناکام بوده و نه تنها نتوانسته امنیت بیاورد، بلکه از زمانی که تشکیل شده است، روزبه‌روز وضعیت امنیتی کشور بدتر شده است».
یک هفته قبل از کشته شدن مولوی عبدالرقیب تخاری، مولوی شهزاده شاهد، سخن‌گوی شورای عالی صلح اسامه بن لادن، رهبر گروه تروریستی القاعده را «شهید» خواند و حضور آمریکا را در افغانستان، عامل اصلی جنگ و ناامنی دانست.
حالا اعضای خیمه‌ی تحصن فریاد مشترک می‌گویند، این نهاد همیشه نوعی تمایل به طرف طالبان داشته و همیشه سعی کرده است با امتیازدهی به طالبان حرکت کند. آنان هم‌چنان می‌گویند، «طالبان با وجود چنین شورایی، مقتدرتر از همیشه شده و در عوض، نیروهای مسلح ما واقعا از نظر روحیه دچار افت مورالی شده‌اند و نمی‌دانند چکار کنند».
اعلان موضع نامزدان ریاست جمهوری
یکی از خواسته‌های دیگر این تحصن کنندگان، اعلان موضع نامزدان ریاست جمهوری در مورد طالبان و رسیدگی به خانواده‌های شهدا و قربانیان تروریزم است. آنان از نامزدان ریاست جمهوری آینده می‌خواهند که موضع‌شان را به صورت رسمی در قبال این موضوعات برای مردم روشن سازند.
آقای وحیدی می‌گوید که از میان نامزدان ریاست جمهوری، تنها یک نامزد از خیمه‌ی آن‌ها دیدار کرده است و از اقدام آن‌ها پشتیبانی کرده است. او می‌گوید که نمایندگان سایر نامزدان نیز به آن‌ها پیش‌نهاد گفت‌وگو داده‌اند، اما آن‌ها از این نامزدان خواسته‌اند که به‌جای گفت‌وگو با آن‌ها، موضع‌شان را به صورت رسمی از طریق رسانه‌ها به مردم ابلاغ کنند.
خواست‌های تحصن کنندگان در خیمه‌ی تحصن فریاد مشترک
«1. معرفی طالبان به‌عنوان دشمنان مردم افغانستان و لغو نهادی موسوم به شورای عالی صلح
2. تأمین نیازهای لوجستیکی-تسلیحاتی نیروهای مسلح، به‌ویژه تأمین نیازهای اولیه‌ی طبی برای زخمیان در جبهات جنگ
3. پرداخت به‌موقع معاش نیروهای مسلح به‌منظور آرامش روحی آنان و خانواده‌های‌شان
4. رسیدگی به وضعیت اجتماعی و اقتصادی خانواده‌های شهدای نیروهای مسلح و قربانیان تروریزم
الف: اختصاص شهرک‌های رهایشی برای بازماندگان شهدا و قربانیان تروریزم
ب: ایجاد شغل برای بازماندگان
ج: حمایت مالی مستمر از خانواده‌های شهدا
د: حمایت نهادهای تحصیلی دولتی و خصوصی از بازماندگان و تخصیص بورسیه برای آنان
ه: نام‌گذاری جز و تام‌های نیروهای مسلح کشور به‌نام شهدای نیروهای مسلح
5. ایجاد یک نهاد مستقل مشخص و تهیه‌ی یک دیتابیس برای رسیدگی به وضعیت قربانیان تروریزم
6. اعلام موضع کاندیدان ریاست جمهوری در مورد «طالبان» و موضوع رسیدگی به وضعیت خانواده‌های شهدای نیروی مسلح و قربانیان تروریزم».