بر اساس گزارشهای موثق، در ماههای گذشته هزاران تن از طالبان جانهای نمکین خود را از دست دادهاند (البته انتخاب صفت نمکین تخمینی است، چون دانشمندان هنوز بر سر این که جانِ نشسته چه طعمی دارد، به توافق نرسیدهاند). گفته میشود بیشترین تلفات طالبان ناشی از شلیک سلاح مرگبار «الفاظ شدید» از سوی دولت بوده است. یکی از سربازان طالبان که توسط الفاظ شدید رییسجمهور جراحت برداشته بود، به خبرنگار رویترز گفت:
«روزی که اشرف غنی حملهی طالبان بر خبرنگاران را با الفاظ شدید محکوم کرد، من در تشناب چشمهای خود را سرمه میکردم. ناگهان صدای وحشتناکی در تلویزیون بلند شد و من سوزش شدیدی در ناحیهی گوش و گردن خود احساس کردم. بعد که در شفاخانه به هوش آمدم، به من گفته شد که شدت الفاظ رییسجمهور در محکوم کردن طالبان به حدی بود که بسیاری از طالبانی که پیش تلویزیون نشسته بودند، بهصورت قطعات گوشت بر شاخههای درختان پرتاب شدند.»
از سویی دیگر، سازمان ملل متحد هیئت بلندپایهای را به افغانستان فرستاده تا بررسی کند که آیا استفاده از سلاح خطرناکِ «الفاظ شدید» در برابر طالبان در چارچوب کنوانسیونهای بینالمللی و معیارهای حقوق بشری قابل قبول هست یا نیست. فرناندو گوزمن رییس این هیئت در گفتوگو با خبرنگاران تاکید کرد:
«ما به هیچ روی حملهی طالبان بر افراد غیرنظامی را چیز خوبی نمیدانیم. اما باید در نظر داشت که رییسجمهور افغانستان حافظ قانون اساسی آن کشور است و در برابر جامعهی بینالمللی مسئولیت دارد. وقتی که ایشان در برابر یک حملهی نه چندان بزرگ از الفاظ شدید کار میگیرد، انصاف حکم میکند که از خود بپرسیم آیا استفاده از سلاح بسیار ویرانگر الفاظ شدید در چنین حالتی قابل قبول هست یا نه. ارزیابی اولیهی ما این است که چنین واکنشی در برابر طالبان بیش از حد خشن است و ممکن است در چارچوب نظام بینالمللی و قوانین مدنی پذیرفتنی نباشد.»
بعضی از آگاهان معتقداند که استفادهی رییسجمهور از الفاظ شدید در برابر طالبان اوج بیاحتیاطی او را نشان میدهد. تورگل احمدزی، رییس بنیاد دموکراسی و عدالت (سابق مسئول وزارت امر به معروف و نهی از منکر امارت اسلامی) توسل جستن رییسجمهور به الفاظ شدید را نشانهی ورود دولت به فاز وحشیگری خواند و گفت:
«متاسفانه کار به جایی رسیده که حتا رییسجمهور که قرار است پدر بعدی ملت باشد، دل برادران مخالف مسلح ما را میشکند. در چنین حالتی، چه انتظاری از لنده غران میتوان داشت؟»