سه ماه پس از آخرین نشست گروه هماهنگی چهارجانبه در کابل، قرار است امروز دیپلمات‌های چهار کشور عضو گروه هماهنگی بار دیگر در اسلام‌آباد گردهم آیند. گروه هماهنگی چهارجانبه بر محور تأمین صلح در افغانستان ایجاد شده است و چهار نشستی که از سوی این گروه (امریکا، افغانستان، چین و پاکستان) تاکنون در کابل و اسلام‌آباد دایر شده معطوف به تدوین نقشه‌ی صلح دولت افغانستان با گروه طالبان بوده است. چهار کشور عضو، در آخرین نشست خود در کابل (چهارم ماه حوت 1394) اعلام کردند که اولین دور گفت‌وگو میان دولت افغانستان و طالبان در اول ماه مارچ 2016 برگزار خواهد شد. گروه طالبان گفت‌وگو با دولت افغانستان را رد نموده و حملات نظامی‌اش را در خاک افغانستان شدت بخشید.
در خصوص آجندای نشست امروز دیپلمات‌های گروه هماهنگی در اسلام‌آباد ادعاهای متفاوت از سوی دولت افغانستان و پاکستان مطرح شده است. وزارت خارجه‌ی پاکستان گفته است نشست گروه هماهنگی روز چهارشنبه (امروز) بر محور گفت‌وگوی دولت افغانستان با گروه طالبان است، اما سخن‌گوی ارگ به رسانه‌ها گفته است این نشست متمرکز بر مسأله‌ی صلح نیست و دولت افغانستان «گفت‌وگوی بین‌الافغانی» را مؤثر می‌داند. همزمان، سخن‌گوی وزارت خارجه‌ی کشور هم گفته که چهار کشور، تعهدات نشست‌های پیشین را ارزیابی می‌کنند.
گروه طالبان با رد مذاکره‌ی مستقیم با دولت افغانستان و راه‌اندازی عملیات بهاری در کشور، طرح یا نقشه‌ی جامع گروه هماهنگی را نقش‌برآب کرد و عملاً مذاکرات صلح و نشست گروه هماهنگی را با بن‌بست مواجه نمود. دولت افغانستان که حساب ویژه‌یی روی نشست‌های گروه هماهنگی باز کرده بود و بابت ایجاد این گروه مانور سیاسی می‌داد، سرخورده و ناامید شد. با به بن‌بست خوردن نقشه‌ی صلح، کابل اما یکی از موارد توافق‌شده‌ی چهار کشور را محکم گرفت و روی عملی کردن آن پافشاری نمود. چهار کشور عضو گروه هماهنگی توافق کرده بودند در صورتی که آن‌عده از گروه‌های مسلح و مخالف دولت افغانستان به میز مذاکره حاضر نشوند مورد سرکوب و حمله‌ی نظامی قرار بگیرند. سرتاج‌عزیز در اوج نشست‌های گروه هماهنگی گفته بود که رهبران طالبان با اعضای خانواده‌ی‌شان در پاکستان زندگی می‌کنند. عدم شرکت طالبان در گفت‌وگوی صلح با دولت افغانستان، کابل را وادار به این کرد تا از پاکستان بخواهد که به تعهداتش مبنی بر سرکوب طالبان عمل کند. اما مشاور امنیت ملی نخست‌وزیر پاکستان خواست کابل را رد کرد و گفت استفاده از گزینه‌ی نظامی راه‌حل تأمین صلح در افغانستان نیست. سرتاج‌عزیز گفته بود اگر حمله‌ی نظامی جواب می‌داد، نیروهای بین‌المللی در طی چهارده سال گذشته از حضور نظامی‌شان در افغانستان، نتیجه‌ی مثبت می‌گرفت.
اشرف‌غنی ناامیدی‌اش را از پاکستان در سخنرانی خود در پارلمان افغانستان به‌گونه‌ی روشن ابراز گرد و گفت از پاکستان توقع ندارد تا طالبان را به میز مذاکره حاضر کند. حمله‌ی شبکه‌ی حقانی به ریاست رجال برجسته‌ی کشور اوج ناامیدی افغانستان از پاکستان را نشان داد و بدین‌لحاظ، غنی هیچ فرصتی را برای سرزنش کردن پاکستان از دست نخواهد داد.
کابل با دلسردی از گروه هماهنگی و ناامید از طالبان، به حکمتیار روی آورد. گفته می‌شود تفاهم‌نامه‌یی که قرار است میان دولت افغانستان و حزب اسلامی به‌رهبری حکمتیار به امضا برسد نهایی شده است. در حال‌حاضر کابل با «مهره‌ی سوخته» رایزنی می‌کند تا زمینه‌ی بازگشت «بدنام‌ترین رهبر سیاسی افغانستان» یعنی حکمتیار را به کابل فراهم کند.
تشکیل گروه هماهنگی از همان آغاز با بدبینی و ناباوری فعالان سیاسی کشور بدرقه شد. واقعیت نیز همین است. گروه هماهنگی جدی‌ترین نشست‌هایش را پشت سر گذاشت و اینک به‌نظر نمی‌رسد پنجمین نشست این گروه که در سطح متوسط برگزار می‌شود، حاصلی جز سرخوردگی‌های مضاعف برای افغانستان داشته باشد.
سرخوردگی‌های مضاعف کابل
