دموکراسی فقط حاکمیت اکثریت نیست؛ نظامی است که در آن هرکس بتواند حق خود را بخواهد و به دستش بیاورد.
قولِ وطنی می‌دهیم که از آن دفاع کنیم!
فعالیت‌های دوستانی که به حرکت «قولِ وطنی» می‌پیوندند، می‌توانند گسترده و گوناگون باشند:
– تجمع دوستانه در شهر‌ها و بلند کردن صدای اعتراض… کوشش کنید یک‌جا جمع نشوید… پنج پنج تن یا بیش‌تر در نقطه‌های مختلف شهر… با مردم صحبت کنید که بدون خشونت از مردم‌سالاری حمایت کنند… برای‌شان بگویید، حق شما برای «یک روز» نبود؛ برای چند‌سال است.
– نشست‌های آگاهی‌دهی برای مردم درباره‌ی مقاومت مدنی و راه‌کار‌های دموکراتیک دادخواهی در کوچه و در خانواده
– اعضای خانواده‌ها (از هژده سال) باهم عکس بگیرند و در شبکه‌های اجتماعی پخش کنند تا نشان بدهند که خانواده‌ی‌شان مدافع دموکراسی است و این مسئله فقط مسله‌ی سیاست‌مدار‌ها و فضای عمومی نیست؛ مسئله‌ی داخل خانواده‌ها هم است.
– برنامه‌های هنری و ادبی در حمایت از روند دموکراتیک و حضور مردم در تصمیم‌گیری‌ها
– همایش‌های بزرگ‌تر بدون خشونت
– سپاس‌گزاری از نیرو‌های نظامی برای تأمین امنیت و بی‌طرفی در بازی‌های سیاسی و تشویق آن‌ها برای ادامه‌ی این پیکارِ وطنی.
– قول دادن سمبولیک با انبوهی از مردم برای دفاع از حقوق سیاسی و مدنی آن‌ها… موج موج جوانان بروند به خیابان‌ها و با مردم «قول وطنی» بدهند.
– سخن گفتن با هواخواهان هر‌دو نامزد برای مبارزه‌ی مدنی بدون خشونت و توهین با یک‌دیگر.
– نافرمانی مدنی از حکومت به صورت سمبولیک و در جاهایی که نیاز است، به گونه‌ی عملی… برنامه‌های تشریح روش‌های نافرمانی مدنی…
– گفت‌وگو با مردم از راه‌های مختلف برای تشریح این نکته که درد‌های اجتماعی یک‌شبه دوا نمی‌شوند و تلاش برای دواخواستن و دارو‌جویی و حتا فریاد از «درد» جزئی از روند بهبود است و نباید تلاش را کنار گذاشت.
کسی که «قول ِ وطنی» می‌دهد، باید خردورزانه برخورد کند؛ شجاع باشد و شکیبایی خود را از دست ندهد.