کودکان بی‌سرپرست پرورشگاه «مستوره غوری» که پس از تسلط طالبان، فعالیت آن متوقف شده، می‌گویند در بی‌سرنوشتی به سر می‌برند و مجبور هستند کارهای شاق انجام دهند.
اسراعیل یکی از این کودکان است که در هوای سرد و طاقت‌فرسا در گوشه‌ای از شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور لبنیات می‌فروشد. او می‌گوید که در پرورشگاه مستوره غوری تمام امکانات آموزشی برای‌شان فراهم بود؛ اما اکنون در وضعیت بسیار بدی زندگی می‌کند.
اسراعیل می‌گوید، روزانه ۵۰ تا ۱۰۰ افغانی درآمد دارد و با همین عاید چرخه‌ی زندگی خانواده‌اش را می‌چرخاند.
جمال‌الدین یکی دیگر از کودکان پرورشگاه مستوره غوری است. او اکنون در کوچه و جاده‌های شهر فیروزکوه به‌دنبال پیدا کردن لقمه‌ای نان سرگردان است.
این کودک بی‌سرپرست نیز می‌گوید که در پرورشگاه مستوره غوری سرگرم آموزش بود؛ اما اکنون بی‌سرنوشت است.
پس از توقف فعالیت پرورشگاه مستوره غوری، پرویز نیز مجبور شده است تا کفاشی کند و سردار هم شاگرد دکان لباس‌فروشی شود.
این دو کودک یتیم می‌گویند، اکنون مجبور هستند برای زنده‌ماندن در هوای سرد زمستان کار کنند.
آنان از نهاد‌های کمک‌کننده می‌خواهند که پرورشگاه مستوره غوری را دوباره فعال کنند تا به آموزش و پرورش شان ادامه دهند.
مسئولان محلی طالبان می‌گویند که این مکان آموزشی از شش ماه به این‌سو به‌دلیل مشکلات مالی بسته شده است.
غوث محمد سهیل، سرپرست ریاست کار و امور اجتماعی غور می‌گوید که این مشکل را به مقام‌های مرکزی و نهاد‌های کمک‌کننده شریک کرده است و تلاش می‌کند، پرورشگاه مستوره غوری دوباره فعال شود.
به گفته‌ی وی در این پرورشگاه ۲۰۰ کودک مصروف آموزش و پرورش بودند.
این تنها کودکان پرورشگاه مستوره غوری نیستند که با بسته‌شدن این پرورشگاه به کارهای شاق رو آوردند؛ بلکه در گوشه‌و‌کنار شهر فیروزکوه، ده‌ها کودک دیگر هم به‌دلیل فقر و تنگدستی مجبور اند کارهای شاق انجام دهند.