تسلیم‌شدن به فاجعه
کم کم می‌آموزیم که دست‌و‌پا بسته تسلیم فاجعه‌ها شویم. مگر چنین نیست؟! فاجعه‌ی عظیمی درست فقط چند روز پیش در چندین ولسوالی بدخشان رقم خورد. رییس جمهور اشرف غنی رفت برای دل‌جویی و با شعارهای احساسی-عاطفی مردم تهی‌دست و فراموش‌شده را به وجد آورد و گفت: افغانستان گورستان داعش خواهد شد!
از آن رویداد هنوز چند روز معدودی نگذشته است که گفته می‌شود این‌بار فاجعه‌ی عظیم و دردناک دیگری در ولسوالی وردوج اتفاق افتاده است و ده‌ها نفر از سر بازانِ ما را به کام مرگ فرستاده است. در واقع، برعکس شعار رییس جمهور، بدخشان به گورستان سربازان ملی ما تبدیل شده است.
با این وجود، همه چون بره‌گان قربانی آرام ِ آرامیم؛ گویا هیچ اتفاق ویرانگر و خون‌آشامی رخ نداده است یا ما هم اصلاً بخشی از این سرزمین نیستیم.
به گفته‌ی معمول «چند روز اولش سخت است»، کم کم و به‌تدریج عادت می‌کنیم ها؟