عالیه رجایی
سونیتا علیزاده یکی از جدیدترین رپ خوان‌های کشور است. “منوببخشید که افغان هستم” یکی از معروف‌ترین خواندن‌های او میباشد. سونیتا در ولایت هرات متولد شده، در دوران حکومت طالبان مجبور به مهاجرت به کشور ایران شده است و مدت 11 سال را آن‌جا زندگی کرده است. سونیتا در این مدتی که در ایران زندگی کرده است، 3 سال را با خانواده اش یک‌جا بوده و هشت سال را به تنهایی و دور از خانواده زیسته است. سونیتا مانند دیگر مهاجران افغانی، به‌دلیل نداشتن مدرک اقامت در ایران از آموزش در مدارس ایرانی محروم بوده. او دوره های آموزش ابتدایی را در مسجدی فرا گرفته، بعد تا صنف دهم در مدرسه خصوصی «مهر» درس خوانده است. به گفته سونیتا در این مدرسه خصوصی ایرانی به افغان‌ها اجازه داده که درس بخوانند. سونیتا در این مدرسه به هنر موسیقی و ورزش روی آورده است.
سونیتا علیزاده از خاطرات تلخ و شیرین دوره مهاجرت اش در ایران چنین می‌گوید: «دور از وطن همه به مشکل بر می‌خورند. عده‌ی که مارا نمی‌پذیرفت و عده‌ی دیگری هم بودند که دوستان خوبی برای ما شدند. برای حل یک مشکل همه دست به دست هم می‌دادیم. بودند کسانی که زخم زبان های شدیدی نثار مان می‌کردند مانند این” نمیامدی، مگر دعوت نامه برایت فرستاده بودیم”. ایران برای ما یک جای امن بود، اما، این امنیت رفته رفته جایش را به نا امنی و شکست غرور مان داد.
سونیتا در مورد این‌که چرا رپ‌خوانی را انتخاب کرده، چنین می‌گوید: «رپ‌خوانی را انتخاب کردم تا بتوانم حرف‌های ناگفته ام را و آن درد‌هایم را که مرا از درون می‌خورد، به گوش دیگران برسانم. دردهایی که مرا 8 سال به تنهایی و انزوا کشاند. 8 سال تنهایی‌که بخاطر ازدواج اجباری کشیدم». سونیتا از این‌که در جامعه‌ی بزرگ شده که به زن بودنش احترامی نشده، اهمیتی به خواسته‌هایش داده نشده و همیشه با چشم حقارت به‌طرفش نگاه شده، رنج می‌کشد.
سونیتا هشت سال را به تنهایی زندگی کرده است. دلیلش این بوده که خانواده اش میخواسته وی را مجبور به ازدواج کند. اما او به این تصمیم مخالفت کرده و راه مبارزه را پیش می‌گیرد. تن به خواسته‌ی خانواده و ازدواج اجباری نمی‌دهد.
سونیتا با راضی‌کردن خانواده اش، در جامعه‌ی که آوازخوانی یک تابو به شمار می‌رود، به سختی توانست به موسیقی روی آورد. ابتدا کارهایش را بصورت زیر‌زمینی آغاز کرد و اولین آهنگش را تحت نام “منو ببخشید که افغان هستم” ثبت کرد. سونیتا درمورد این آهنگش می‌گوید: “این آهنگم گفتنی زیادی دارد؛ موضوع آن در مورد کسانی اند که بعضی وقت‌ها یادشان می‌رود که همه انسان‌های روی زمین، احساس وغرور دارند و نباید به هویت شان توهین شود”.
این آهنگ باعث شهرت سونیتا گردید که سال گذشته برای تشویق افغان‌ها برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری ساخته بود. سونیتا بعد از نشر این آهنگ، از طرف نهادهای دولتی و بین المللی جایزه‌ی ویژه «بهترین آوازخوان زن افغان» را از آن خود نمود.
سونیتا، در مجموع 7 آهنگ ثبت شده دارد که دو تای آن تبدیل به کلیپ تصویری گردیده و روی ثبت یک آهنگ دیگرش کار می‌کند. موضوعاتی را که بانو علیزاده در آهنگ‌هایش گنجانیده، در باره مشکلات زنان؛ بخصوص زنان افغان، سیاست، اوضاع فرهنگی و وضعیت مهاجرین افغان در ایران میباشد.
سونیتا از آشنایی‌اش با رخساره قایم مقامی خواننده ایرانی به نیکویی یاد می‌کند و آن را سرچشمه‌ی پیشرفت‌هایش در عرصه موسیقی می‌داند. سونیتا به کمک او توانسته در مسابقات شرکت و مقام برتر را بگیرد. سونیتا اکنون در آمریکا زندگی می‌کند در کنار آوازخوانی، مصروف تحصیل است.