عیسا قلندر
اداره‌ی عالی امور ریاست‌جمهوری، مسئولیت برگزاری صد روز جشن به‌مناسبت صدمین سالگرد استرداد استقلال افغانستان را به عهده دارد. اول قرار بود این مسئولیت را کسی به اسم بصیر حمیدی با پشتوانه‌ی مالی حکومت برعهده داشته باشد، اما اداره‌ی امور راضی به زحمت آقای حمیدی نشد، بنابراین طرح آقای حمیدی را قرض‌الحسنه گرفت و وعده سپرد که بعد از 28 اسد، آن را دوباره صحیح و سالم به آقای حمیدی برگرداند. یک‌تعداد فکر می‌کنند که اداره‌ی عالی امور ریاست‌جمهوری طرح جشن 100 روزه را دزدیده و این اداره را با دزدان مسلح شاهراه‌های کشور مقایسه کرده که زحمات و توشه‌های دیگران را می‌گیرند و سم صحیح عیش می‌کنند. اما اداره امور هیچ وقت دزدی نمی‌کند. قرض می‌گیرد.
یکی از کارهای جالب و مفید اداره امور در این جشن صد روزه، تحت تداوی قراردادن 100 فرد معتاد است. من وقتی این تلاش‌های طاقت‌فرسای حکومت را می‌بینم، اشک شوق از چشمانم جاری می‌شود. صدسال پیش ما نمی‌توانستیم حتا یک معتاد را تحت تداوی قرار بدهیم، آن وقت معتاد کجا بود؟ اما مملکت و مردم ما حالا در صد سال پیش قرار ندارند، در صد سال پس قرار دارند. اکنون ما توانا شده‌ایم، می‌توانیم صد معتاد را تحت تداوی قرار بدهیم. سبحان‌الله بگویید که حکومت ما چشم نخورد و سال بعد 101 نفر را تحت تداوی قرار بدهد.
در همین رابطه می‌خواستیم با یکی از مقامات اداره امور صحبت کنیم، اما آن مقام خیلی مصروف بود و وقت زیاد نداشت. فقط خیلی کوتاه به ما گفت: بقیه آن سه میلیون معتاد دیگر را انشاءالله در سه‌میلیون‌اُمین سالروز استرداد استقلال کشور تحت تداوی قرار خواهیم داد.
وقتی میان معتادان رفتیم تا به آن‌ها نوید تداوی در سه میلیون سال بعد را بدهیم، تعدادی از آن‌ها با نومیدی گفتند «حالی ما تا شِه مولیون شال دیگر ججر بکشیم؟» گفتم چاره نیست. زجر می‌کشید دل‌تان، تریاک و شیشه می‌کشید دل‌تان. دولت فعلا مصورف تجلیل از استقلال کشور در کودکستان دولتی پنج‌صد فامیلی است. این بود روایت کوتاه از پیشرفت ما در صد سال پس از اعلام استقلال.