حمله دیروز بر شفاخانه داکتران بدون مرز در کابل مصداق روشن جنایت انسانی و اوج شقاوت است. قربانیان این رویداد کودکان و زنان بودند. حمله بر شفاخانه و کشتن نوزادان در هیچ جنگی توجیه‌پذیر نیست. عاملان این رفتار از انسانیت تهی و ذوب در ایدیولوژی خشونت شده‌اند. نوزادکشی تنها از عهده‌ی یک چنین ایدیولوژی برمی‌آید. دیروز در افغانستان روزی سیاهی بود. نوزادکشی در کابل، حمله انتحاری مرگبار بر غیرنظامیان در ننگرهار، کشته‌شدن ده‌ها سرباز ارتش و نیروی امنیتی در لغمان و غور نشان می‌دهد که هنوز خشونت‌ورزی در افغانستان به قوت خود باقی است و از مردم افغانستان قربانی می‌گیرد.
حمله بر شفاخانه داکتران بدون مرز در کابل از یک‌طرف رفتار سبوعانه‌ی تروریستان را نشان می‌دهد و از طرف دیگر ناتوانی حکومت را در تأمین امنیت. دستگاه استخباراتی و اطلاعاتی افغانستان چه کار می‌کند که تروریستان به‌راحتی هر جایی را که خواسته باشند هدف قرار می‌دهند و دست به چنین حملات سنگین در یک روز در چند ولایت می‌زنند. مثل گذشته، این وضعیت اگر از یک طرف نتیجه‌ی ایدیولوژی خشونت است از طرف دیگر، محصول ناتوانی سیاست امنیتی حکومت است. مواجه‌ی ناکام حکومت با مسأله ناامنی بی‌تأثیر در وقوع چنین رویدادهایی نیست. واقعیت این است که کشته‌شدن نوزادان و زنان در حمله‌ی روز گذشته کابل و انفجار مرگبار ننگرهار برای مردم روز سیاه و تداعی‌کننده‌ی ناامیدی از رسیدن به صلح واقعی است.
دادن اعلامیه و محکوم‌کردن رویدادها دردی را دوا نمی‌کند. اگر رویداد دیروز کابل و ننگرهار کار طالبان است، حکومت افغانستان و همه طرف‌ها باید پرونده صلح را در همین‌جا بسته کنند. اگر گروه‌های غیر از طالب که معمولا در سال‌های اخیر داعش عهده‌دار چنین حملاتی می‌شد، در پشت این قضایا است، حکومت باید عاملان آن را گرفتار و به دست عدالت بسپارد. عوامل بلندپایه داعش در اختیار حکومت افغانستان است. کم‌ترین انتظار مردم اعدام عاملان اصلی داعش در افغانستان است. نگرانی بزرگ‌تر ترس از خشونت تباری در افغاستان است. بارها حمله‌های خونین در مناطقی با جمعیت خاص قومی و زبانی رخ داده است. باور بسیاری بر این است که عاملان این رویدادها در پی خشونت تباری در افغانستان است.
مجلس باید حساب حمله دیروز در کابل و افزایش خشونت در سراسر کشور را از مسئولان امنیتی بپرسد. درست است که نمایند‌گان مجلس به‌دلیل بحران کرونا در تعطیلی به‌سر می‌برند، اما رویداد دیروز کابل و ننگرهار به قدری بزرگ و تکان‌دهنده است که ایجاب می‌کند مجلس نشست اضطراری تشکیل دهد. رویداد دیروز کابل ابعاد بسیار پیچیده دارد که نیاز به بررسی جدی دارد. طالبان آن‌را رد کرده است. هنوز کسی مسئولیت آن را نگرفته و این احتمال که داعش آن‌را بر عهده بگیرد، وجود دارد. داعش در افغانستان یک پدیده پایان‌یافته است. حکومت وقت‌ها پیش پایان داعش را در کشور اعلام کرده است. وقتی چنین است، اکنون پرسش مردم این است که آیا داعش دوباره در افغانستان سر بالا کرده یا گروه تروریستی دیگری قدعلم کرده است.
ادامه خشونت‌ورزی در افغانستان دیر یا زود پرونده نیمه‌راه صلح را بسته می‌کند. امریکا به‌عنوان کشوری که رهبری این روند را بر دوش دارد نباید در برابر ادامه این وضعیت بی‌تفاوتی اختیار کند. اگر طالبان حاضر نیستند دست از خشونت بردارند، گزینه سرکوب می‌تواند بهترین راه حل باشد. برای این‌که تلاش‌های صلح همزمان با ادامه خشونت و جنگ به جایی نمی‌رسد. از روند صلحی که به راه افتاده تا حالا طالبان سود برده است. سهم مردم افغانستان از این روند فقط قربانی‌دادن است.