یک روز پس از امضای موافقت‌نامه سیاسی میان عبدالله عبدالله و محمداشرف غنی و پایان بن‌بست سیاسی، کشورهای خارجی دور و نزدیک عمدتا از این توافق استقبال و ابراز خوش‌بینی کرده‌اند. جهت‌های سیاسی داخلی مخالفت جدی با این توافق نشان نداده‌اند. طالبان اما از این توافق راضی نیستند. دلیل ناخشنودی طالبان تا حدی واضح است. وضعیت مطلوب طالبان تشتت و پراکند‌گی در جبهه‌ی نظام قانون اساسی افغانستان است. گروه طالبان در غیبت اجماع نظر در جبهه‌ی نظام قانون اساسی افغانستان و با استفاده از درز و شکاف سیاسی میان سکانداران نظام قانون اساسی، رویای برگشت به امارت اسلامی را در سر پرورانده بود. طالبان با اختلافات سیاسی و آینده مبهم جمهوریت دل خوش کرده بودند تا روی ویرانه‌های آن جشن برپا کنند. اما توافق نیروهای سیاسی و کنار گذاشتن اختلافات، این وضعیت مطلوب طالبان را بر هم زد.
برای فهمیدن این‌که پایان بن‌بست سیاسی در افغانستان به روند نیمه جان صلح رمق تازه خواهد بخشید یا این توافق به اجماع نظر در جبهه‌ی نظام قانون اساسی افغانستان منجر خواهد شد یا خیر، هنوز زود است؛ زیرا نگرانی از یک بحران درون‌حکومتی وجود دارد که همچنان به‌عنوان عامل بازدارنده عمل کند. در سخنان آقای عبدالله در روز امضای توافق‌نامه سیاسی نگرانی از تنش‌های احتمالی مشهود بود. اما آنچه که فعلا اتفاق افتاده برداشته‌شدن بن‌بست سیاسی به‌عنوان یک مانع جدی بر سر راه صلح است که زمینه‌ی یک همگرایی داخلی بیش از پیش فراهم شده است. برای افغانستان این اتفاق مهم و حیاتی بود.
انتظار مردم افغانستان از رهبران حکومت در چنین شرایطی حساس این است که به‌جای هدردادن انرژی روی تنش‌های بی‌حاصل سیاسی به سروسامان‌بخشیدن به حکومت‌داری و مشکلات مصروف شوند. اکنون اشرف غنی به‌عنوان رییس‌جمهور باید به فکر تشکیل کابینه و حکومت‌داری باشد و آقای عبدالله عنان مهم‌ترین مسأله ملی افغانستان را در دست بگیرد. در چارچوب توافق وظایف هر دو طرف روشن است. خوبی توافق سیاسی این‌بار این است که شماری از چهره‌های سیاسی مورد قبول هر دو طرف بر اجرایی‌شدن توافق‌نامه نظارت دارند. مهم‌تر از این، برای همه روشن شد که هیچ طرفی در افغانستان توانایی حذف دیگری را ندارد. تنها راه هم‌زیستی سیاسی و شکل‌دهی مناسبات قدرت بر مبنای خواست همه‌ی نیروهای سیاسی است.
پس از این آقای عبدالله مسئول درجه یک صلح آبرومندانه خواهد بود. اولویت آقای عبدالله باید از یک طرف اجماع نظر در جبهه‌ی نظام قانون اساسی و از طرف دیگر، تلاش برای راه‌اندازی گفت‌وگوهای بین‌الافغانی و کاهش خشونت باشد. متأسفانه در روزهای اخیر خشونت در افغانستان در بالاترین حد خود رسیده و ناامنی هر روز از مردم قربانی می‌گیرد. باید تمام جهت‌ها به این وضعیت پایان دهند. رسیدن به صلح در سایه خشونت امکان ندارد. وزیر خارجه امریکا در تماس تلفنی با غنی و عبدالله پس از توافق گفته که برای امریکا صلح افغانستان هنوز در اولویت است. اگر هنوز صلح افغانستان برای امریکا اولویت است باید در زمینه‌ی کاهش خشونت کاری کند. امریکا این توان را دارد که طالبان را به دست برداشتن از خشونت وادارد. افغانستان نیز به‌عنوان یک طرف منازعه اکنون بیش از هر زمان دیگری می‌تواند در راستای جنگ و صلح سیاست واحدی را اختیار کند. بدون شک اگر طالبان به کاهش خشونت چراغ سبز نشان دهد، افغانستان می‌تواند زمینه‌ی آغاز گفت‌وگوهای بین‌الافغانی را فراهم و به تطبیق‌شدن مفاد توافق طالبان با امریکا کمک کند.
طالبان انتظار داشتند روی نظام از هم‌پاشیده‌ی جمهوری اسلامی افغانستان امارت اسلامی را بنا کنند. تنش‌های چند ماهه‌ی سیاسی در کابل این انتباه را به طالبان داده بود که به هدف خود نزدیک شده‌اند. اما توافق نیروهای سیاسی در کابل نشان داد که افغان‌ها به تنهایی می‌توانند اختلاف‌های سیاسی را حل کنند. اکنون بیش از هر زمان دیگری زمینه‌ی همگرایی در افغانستان آماده شده است. تنها راه کم‌هزینه‌ی صلح این است که طالبان و حکومت خشونت‌ها را کاهش دهند.