در عید رمضان، محرمعلی، علیسینای پنج ساله و مهناز دو و نیم ساله را در آغوش میگیرد و رو به ضیاگل گریه میکند: «مرا ببینید که حتا نمیتوانم برای اینها لباس بخرم یا شما را جایی ببرم. من این زندگی را چه کنم. چشم من خوب نمیشود. خودم را میکشم. هم شبم شب است، هم روزم، شب است.»
