پس از آن‌که «امارت اسلامی افغانستان» تعلیم و تحصیل را برای دختران و زنان ممنوع کرد، افراد و نهادهای بسیاری به آن واکنش نشان دادند. در این میان، حامد کرزی و اشرف غنی هم واکنش نشان داده‌اند.
اشرف غنی گفته که محروم کردن دختران از تعلیم و تحصیل ستم است و کرزی گفته که من نگرانی‌ام را اعلام می‌کنم. خانه‌ی هردوی‌شان آباد. چقدر این دو نفر نگران آینده‌ی تاریک افغانستان هستند. بمیرم برای‌شان.
واقعیت اما چیزی دیگری است. از آزاد کردن طالبان از زندان‌ها بدست اشرف غنی شروع کنیم. اشرف غنی در آخرین ماه‌های حکومتش متوجه شد که طالبان به نیروی هرچه بیشتر ضرورت دارند تا شهرها را تسخیر و کنترل کنند. برای همین هزاران طالب زندانی را آزاد کرد و با جیب پر از پول به خانه و سنگر شان فرستاد. آن وقت مردم تصور نمی‌کرد که اشرف غنی فرار کند و مملکت را به خاک سیاه بنشاند. برای همین دروغ آن وقت غنی، برای عده‌ای قابل قبول بود. چون غنی گفته بود که از زندانی‌های آزاد شده تعهد گرفته که دیگر به میدان جنگ برنگردند.
پیش از او حامد کرزی حمله بر طالبان را ممنوع کرد. نامش را گذاشت حمله بر خانه‌های مردم و تلاشی‌های شبانه‌ی خارجی‌ها. کرزی در این خصوص مردم را بسیج کرد. مسأله را ناموسی ساخت تا سیاسیون و وکلای پارلمان و نظامی‌های اردو و امنیت ملی را خر کند. کرزی خیلی ساده موفق شد و برای طالبان میدان بیشتری خرید تا جولان دهد. و حالا که طالبان آمده به طبع غیرانسانی‌شان عمل می‌کنند، کرزی هم گاهی نگرانی‌اش را اعلام می‌کند. البته از یک جهت اعلام نگرانی کرزی درست است. کرزی ممکن نگران شورش عمومی و سرنگونی طالبان باشد که در این خصوص خیلی به‌جا ابراز نگرانی کرده.
کرزی و اشرف غنی هردو انتظار داشتند پس از حاکمیت طالبان بر افغانستان، این دو نفر در جایگاه ملا هبت‌الله بنشینند و چپ و راست نقشه بکشند و طالبان آن را اجرا کنند. نقشه‌ی این دو رییس‌جمهور دوست‌داشتنی این بود که دست بقیه اقوام را از طریق طالبان از قدرت کوتاه کنند و هر آنچه در افغانستان است را به ملکیت مطلق یک قوم درآورند. در این خصوص ملا هبت‌الله موفق‌تر از این دو رییس‌جمهور مداری و فراری عمل کرده است. اما کرزی و غنی انتظار این را نداشتند که طالبان چنین احمقانه علیه جهان و اهداف جهانی بایستند. حالا که ایستاده، این دو نفر نگران شده‌اند.
نگرانی این دو رییس‌جمهور سابق، واقعی نیست. آنان پروای زن و دختر افغانستانی را ندارند. ترس‌شان چیزی دیگری است. کرزی و غنی در واقع به طالبان سیگنال می‌دهند که زیاد جغول نکنند، مبادا این فرصت طلایی «حاکمیت مطلق پشتون‌ها» از دست برود. نمی‌گویم که حتما چنین است، اما با توجه به گذشته‌ی این دو نفر، این واقعی‌ترین برداشت از واکنش آنان است. چون این طالبان نبود که افغانستان را اشغال کرد، در واقع کرزی و غنی بودند که افغانستان را به طالبان تسلیم کردند. و حالا که در جایگاه ملا هبت‌الله نیستند، گاه‌گاهی متأسف می‌شوند.