منبع: وال‌استریت ژورنال
برگردان: حمید مهدوی
بعد از سال‌ها قربانی نیروهای امریکایی نمی‌خواهند افغانستان را بدون دست‌یابی به پیروزی ترک کنند.
سیاست‌مداران افغانستان و ایالات متحده‌ی امریکا به‌شدت روی توافق‌نامه‌‌ای که در نتیجه‌ی آن بخش کوچکی از نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان باقی خواهند ماند، کار می‌کنند. آن‌ها نمی‌خواهند افغانستان را بدون دست‌یابی به پیروزی ترک کنند. طی یک دهه جنگ در افغانستان، تعداد نامعلومی از زنان امریکایی از شوهران‌شان که مشغول جنگ در افغانستان هستند، طلاق گرفته‌اند و در حدود 2300 تن از نیروهای امریکایی در افغانستان جان‌شان را از دست داده‌اند. اکنون این نیروها پایانی را برای این جنگ می‌خواهند که ارزش این همه قربانی را داشته باشد. برای اکثریت آن‌ها این پایان ارزش‌مند، باقی ماندن تعدادی از نیروهای این کشور در افغانستان بعد از 2014 است تا از برگشت دوباره‌ی طالبان در متن قدرت جلوگیری کنند.
این احساس در میان نیروهای عملیات ویژه‌ی این کشور قوی‌تر است. این نیروها با همکاری نیروهای مربوط به اتحاد شمال در سال 2001 رژیم طالبان را سقوط دادند، رژیمی که افغانستان را به پناهگاه امنی برای القاعده تبدیل کرده بود. این نیروها بعد از خروج نیروهای ناتو و ایالات متحده‌ی امریکا تا اواخر سال آینده‌ی میلادی از افغانستان، ستون فقرات قوایی را شکل خواهند که امریکا از خود برجا می‌گذارد.
جنرال اوستین اسکات میلر که از سال 2001 بدین‌سو سه سال در افغانستان بوده است و اکنون فرماندهی نیروهای عملیات ویژه در این کشور را به عهده دارد، گفت: «آن‌ها کسانی هستند که از آغاز در این‌جا بوده‌اند».
نظر به گفته‌های یکی از مقام‌های ارشد دولت اوباما، حدود 9000 عسکر امریکایی بعد از سال 2014 در افغانستان خواهند ماند. این نیروها شامل بخش‌های مختلف ارتش خواهند بود که با نیروهای امنیتی افغانستان همکاری خواهند کرد.
جان کری، وزیر امور خارجه‌ی ایالات متحده‌ی امریکا و حامد کرزی در جریان ماه جاری در مورد توافق‌نامه‌‌ای که به نظامیان امریکایی اجازه‌ی ماندن در افغانستان را خواهد داد، پیش‌رفت‌هایی داشته‌اند، اما در مورد چند نکته‌ی شامل در این توافق‌نامه، به‌شمول این که آیا نظامیان امریکایی در زمان حضور‌شان در افغانستان، مصئونیت قانونی خواهند داشت یاخیر، اختلاف نظر وجود دارد. آقای کرزی گفته است که بدون برگزاری لویه جرگه نمی‌تواند به نظامیان خارجی در این کشور مصئونیت قانونی بدهد.
جنرال میلر گفت: «ما دوست داریم در درازمدت در افغانستان بمانیم و همکاران ما (نیروهای امنیتی افغانستان) خواهان ماندن ما‌اند. طی دوازده سال گذشته روابط ما خیلی گسترش یافته است».
وقتی سخن خروج از افغانستان به میان می‌آید، خاطره‌ی خروج مفتضحانه‌ی ما از ویتنام در اذهان نیروهای ما خطور می‌کند. درجریان این تلاش ناکام برای جلوگیری از نفوذ کمونیست‌ها در جنوب ویتنام، بسیاری از سربازان دوستان‌شان را و بسیاری از خانواده‌ها جوانان‌شان را از دست دادند.
دگروال پت رابرسن، فرمانده گروه سوم نیروهای ویژه‌ی ایالات متحده‌ی امریکا در ولایت نا‌آرام هلمند کتاب «جنگ بهتر» را می‌خواند. کتابی که در آن عمل‌کردهای امریکایی‌ها در نیمه‌ی دوم جنگ ویتنام شرح داده شده است. نویسنده‌ی این کتاب که خود در کنار نظامیان امریکایی در ویتنام جنگیده است، استدلال می‌کند که استراتژی انتقال ایالات متحده‌ی امریکا انعکاس همان طرحی است که در ویتنام به اجرا درآورد. بعد از سال 1968 جنرال کریتون ابرامز به جای راه‌اندازی حملات گسترده بر ویتنام شمالی و سایر گروه‌های شورشی، نیروهای امریکایی مستقر در این کشور را به تجهیز ارتش ویتنام جنوبی و راه‌اندازی عملیات‌های کوچک برای محافظت مردم از ویت کانک مصروف کرده بود.
این کتاب موافقت‌نامه‌ی صلح 1973 را به تصویر می‌کشد، موافقتنامه‌ا‌ی که در نتیجه‌ی آن نیروهای امریکایی درست زمانی از این کشور خارج شدند که ارتش امریکا و متحدین ویتنامی‌شان به پیش‌رفت‌هایی نایل آمده بودند.
رابرسن که دوست ندارد وضعیت کنونی افغانستان را با ویتنام مقایسه کند، اما میگوید: «شما تاریخ را می‌خوانید تا راهنمای آینده‌ی‌تان باشد». پیروزی چیست؟ رابرسن میگوید: «پیروزی در واقع انتقال موفقانه‌ی قدرت است. برای من پیروزی این است که به این‌ها تا حد ممکن کمک کنیم که به موفقیت دست یابند».
البته این بدان مفهوم نیست که فرماندهان امریکایی در مورد پی‌آمدها در افغانستان بدبین هستند. جنرال میلر و دگروال رابرسن می‌گویند که توانایی نیروهای امنیتی افغانستان بیش‌تر از همیشه است. با وجودی که تلفات نیروهای امنیتی افغانستان افزایش یافته، اما آن‌ها معمولا در سرتاسر کشور مستقلانه عملیات را راه‌اندازی می‌نمایند.
این در حالی است که بسیاری از نخبه‌های ارتش امریکا سال آینده را برای خروج از افغانستان زود تلقی می‌کنند. ولسوالی کجکی ولایت هلمند، جایی که 60 سال قبل ایالات متحده‌ی امریکا بندی را اعمار کرد، اکنون یکی از گروهبان‌های نیروی دریایی امریکا جزئیات سه مأموریتی را که در مدت چهار سال به این ولسوالی داشته، شرح داده است. او که دو ماه حین تولد دخترش در کنار همسرش نبود، او که دو تن از نزدیک‌ترین دوستانش را در افغانستان از دست داده است و جسد یکی از دوستانش را تاخانه همراهی کرده است، اکنون با وجود این بهای سنگین یا شاید هم به خاطر آن میگوید: «من فکر می‌کنم که ما باید این اعتقاد راسخ را داشته باشیم که نیروهای عملیات ویژه‌ی ما جنگ در افغانستان را به پایان می‌رسانند».
جو مک گراو، یکی از فرماندهان گروه اول نیروهای ویژه وقتی در یکی از تالارهای مربوط به این گروه قدم می‌زند، معمولا با ردیفی از عکس‌های عساکر مربوط به نیروی دریایی، سربازان، ملوانان و عساکر مربوط به نیروی هوایی سر می‌خورد که در جریان 12 سال گذشته در ولایت هلمند جان‌شان را از دست داده‌اند. وی میگوید: «اگر در این تالار قدم بزنید، می‌فهمید که ده‌ها نفر نه، بلکه صدها و صدها نفر در این‌جا جان‌شان را از دست داده‌اند».
بهای سنگینی در این جنگ پرداخته شده و جان و خونی که در این جنگ هزینه شده است، هضم خروج زود‌هنگام امریکایی‌ها از افغانستان را برای جو مک گراو، مشکل ساخته است. او در ادامه گفت: «هیچ‌کسی این‌جا نمی‌آید تا شکست را نظاره کند».
مقام‌های ارتش ایالات متحده‌ی امریکا مفهوم پیروزی در افغانستان را گم‌راه کننده می‌دانند، افغانستان را کشوری می‌دانند که در آن «دین، سیاست، فساد و جنایت» در هم آمیخته و تعریف دوست و دشمن را پیچیده ساخته است. آن‌ها می‌گویند که فرقی نمی‌کند نیروهای امریکایی چه مدت زمانی در افغانستان خواهند ماند، بعید است که نبرد نهایی یا تسلیمی‌ای در جنگ افغانستان وجود داشته باشد.
یکی از مقام‌های ارشد نیروی دریایی امریکا که نیمی از عیدها را دور از خانواده‌اش بوده است، گفت: «برای چیزی شبیه این، پیروزی و شکست بسیار سیاه و سفید است. خشونت در افغانستان دوام‌دار خواهد بود. جنگ همین اکنون به دست‌آوردهایی دست یافته است». وی در ادامه گفت: «فکر نمی‌کنم اکنون چیزی به‌نام القاعده وجود داشته باشد که هر وقت دلش بخواهد به قدرت برگردد و کشور و خانواده‌ی مرا تهدید کند. این خودش برای من پیروزی است».