حامد کرزی در گفت‌وگو با خبرنگار بی‌بی‌سی گفت که اگر فکر می‌کنیم دولت افغانستان حق دارد که بر بعضی ولسوالی‌ها و ولایت‌ها حمله کند و بعضی مناطق را به تصرف در آورد، طالبان هم افغان‌اند و حق دارند، به‌خاطر همین افغان بودن، بر بعضی جاها حمله کنند و آن مناطق را تصرف کنند. این سخن حامد کرزی درباره‌ی مشروعیت برابر ِ دولت و طالبان(بر اساس معیار افغانیت) هم مضحک است و هم دردناک. وجه دردآور این سخن این است که آن را کسی بر زبان می‌آورد که در یک‌ونیم دهه‌ی گذشته سیاست‌گزار اصلی کشور در تعامل با گروه تروریستی طالبان بود. فقط تصور کنید که افراد امنیت ملی کشور یا مقامات پولیس و وزارت داخله به رییس‌جمهور اطلاع بدهند که طالبان بر فلان ولایت حمله کرده‌اند و پس از تصرف آن ولایت هزاران نفر را به قتل رسانده، دارایی‌های‌شان را غارت کرده و خانه‌های‌شان را به آتش کشیده‌اند. آن‌گاه رییس‌جمهور مملکت شانه‌ی خود را بالا بیندازد و بگوید:
«خوب، این چیز عجیب-غریبی نیست. طالبان افغان‌اند و به همان‌گونه که دولت افغانستان به خود حق می‌دهد که بعضی ولایت‌ها را تصرف کند، طالبان هم حق دارند همین کار را بکنند».
در این رویکرد، یعنی در رویکرد مشروعیت بر اساس افغانیت، هیچ اهمیتی ندارد که طالبان وحشتناک‌ترین جنایت‌ها را در برابر شهروندان افغانستان مرتکب شده‌اند و می‌شوند. «افغانیت» شان به آنان این حق را می‌دهد که بی‌دغدغه جنایت بکنند. به این ماند که پولیس به دزد بگوید که چرا دارایی‌های «مردم» را دزدیده، و دزد پاسخ بدهد:
«آیا من نیز از جمله‌ی مردم به‌حساب می‌آیم یا نه؟ اگر هم من از جمله‌ی مردم‌ام و هم شما، شما چه حق دارید که دارایی‌هایی را که من از مردم گرفته‌ام، مصادره کنید و از من بستانید؟».
در طول یک‌ونیم دهه‌یی که آقای کرزی حاکم بود، وقتی که می‌دیدیم او مقابله با طالبان را زیر سوال می‌برد فکر می‌کردیم که نگران جان غیرنظامی‌هاست. فکر می‌کردیم از بی‌احتیاطی‌های نیروهای خارجی آزرده است و از این‌قبیل. حالا روشن شده که مساله این نبوده. آقای کرزی اساسا با هر نوع مقابله با طالبان، تحت هر شرایطی، مخالف بوده و اعتقاد داشته که جنگ طالبان در برابر دولت و مردم افغانستان کاملا طبیعی و مشروع است. این است آن‌چه مو بر تن آدم راست می‌کند.
معیار افغانیت
