از زمانی که خبر امضای توافق‌نامه‌ی صلح میان امریکا و گروه طالبان نشر شده است، شهروندان افغانستان واکنش‌های متفاوتی نسبت به آن داشته‌اند. برخی آن را یک توافق تاریخی و سرنوشت‌ساز برای افغانستان خوانده و استقبال کرده‌اند و بسیاری‌ها با بدبینی به آن نگریسته و گفته‌اند که این توافق، هیچ صلحی به دنبال نخواهد آورد.
شهرزاد اکبر، رییس کمیسیون حقوق بشر افغانستان در تویتی گفته است که توافق امریکا و طالبان برای افغانستان، نه آورنده‌ی صلح است و نه هم خاتمه‌دهنده‌ی جنگ. او این اقدام را برای حل تنش‌های کنونی افغانستان مهم اما شکننده خوانده است. خانم اکبر افزوده است که با این وجود صلح به چیزهای بیشتر از امریکا، متحدان افغانستان، کشورهای منطقه و بیشتر به خود افغان‌ها نیاز دارد.
علی امیری، استاد دانشگاه در حساب کاربری فیسبوک خود از دشواری‌های پس از صلح نوشته و گفته است که کنارآمدن با طالبان هم برای احزاب سیاسی، جامعه مدنی، مردم عام و قربانیان جنگ افغانستان سخت است و هم آشتی طالبان با این نیروها و کوتاه‌آمدن از خواست‌های ایدیولوژیک‌شان دشوار است.
آقای امیری با طرح پرسش‌های بنیادی در مورد سرنوشت آزادی بیان، حقوق بشر، قطع جنگ و آینده‌ی پس از صلح با طالبان، گفته است که صلح دشوارتر از جنگ است: «آینده چه خواهد شد؟ آزادی بیان و هنجارهای حقوق بشری چه خواهد شد؟ اصلا جنگ قطع خواهد شد یا نه؟ صلح فداکاری‌های بیشتر نیاز دارد. آیا گروه طالبان آمادگی‌اش را دارد؟ با تمام این ابهام‌ها و دشواری‌ها باید پیش برویم.»
سیما سمر، وزیر دولت در امور حقوق بشر در رشته‌تویتی خوش‌بینانه گفته است که امضای توافق‌نامه‌ی صلح میان امریکا و طالبان منجر به صلح پایدار در افغانستان خواهد شد. او افزوده که در این روند حقوق بشر و حقوق قربانیان نادیده گرفته نخواهد شد.
خانم سمر گفته است که روند صلح‌سازی یک کار درازمدت است و برای کامیابی این روند، همه باید با تمام توان در راستای تقویت، محافظت و احترام حقوق بشر متعهد باشند، تبعیض را کنار بگذارند و برابری را تقویت کنند.
کاوه جبران، در حساب کاربری فیسبوک خود نوشته که امضای این توافق‌نامه به معنای پیروزی طالبان در برابر امریکا و نیروی سیاسی داخلی است. او با بدبینی به روند مذاکرات صلح اشاره کرده و گفته است فرقی نمی‌کند که این روند به نتیجه برسد یا نرسد در هر صورت طالبان برنده‌ی میدان است: «اگر به نتیجه برسد طالبان یا کلا یا قسما بر کشور حاکم خواهند شد. هیچ نیروی داخلی قدرت ایستادگی در برابر اجرای این پروژه را ندارد. اگر احیانا برهم بخورد، یکی از طرفین معامله عاملش خواهد بود: یا طالبان یا آمریکا. جناح‌های سیاسی درونی هیچ نقشی در این روند ندارند.»
او با نگرانی از نادیده‌گرفته‌شدن ارزش‌های پساطالبانی افغانستان گفته است که هیچ یک از نیروهای سیاسی داخلی مدافع این ارزش‌ها نیستند و فقط نگران موقعیت خودشان در نظام سیاسی آینده‌ی افغانستان هستند.
لیلا محمدی، فعال حقوق زن پس از امضای توافق‌نامه‌ی امریکا و طالبان در صفحه‌ی فیسبوک خود نوشته است که فردای پس از این توافق برای امریکا مهم نیست. او با ابراز نگرانی گفته است برگشت حکومت استبدادی طالبان، سرنوشت دموکراسی نیم‌بند، مسأله‌ی عدالت اجتماعی و حقوق زنان برای امریکا اولویت ندارد: «به شدت نگرانم!»
مریم مهتر، در حساب کاربری فیسبوک خود نوشته است که پیامد امضای توافق‌نامه صلح میان امریکا و گروه طالبان، زمینه‌ی تشکیل یک حکومت نیمه‌مذهبی یا دیکتاتوری را فراهم می‌کند. حکومتی که به گفته‌ی او آزادی‌های زنان را محدود و دست‌آوردهای دو دهه‌ی گذشته‌ی زنان را هم تضییع می‌کند: «در واقع پتک این نوع حکومت‌ها بیشتر از هر طبقه یا قشر اجتماعی بر پیکر زنان جامعه فرود می‌آید».
سید نورالعین، با بدبینی به توافق‌نامه صلح امریکا و گروه طالبان نگریسته و گفته است که این توافق‌نامه «مسکن موقتی» است. به اعتقاد او، مشکل اصلی تفکری است که طالبان از آن متولد شده و امضای توافق‌نامه نمی‌تواند این تفکر را اصلاح یا از بین ببرد.
ضیا صادق در صفحه فیسبوک خود از امضای توافق نامه صلح استقبال کرده و نوشته است «صلح آرزوي ديرين تمام مردم افغانستان است، هر گامي براي تحقق اين آرزو برداشته شود از آن استقبال مي كنيم. يقينا، مردم افغانستان خواهان صلحي اند كه در آن اميدها، آرزوها، نگراني و دست‌آوردهاي دو دهه اخير در نظر گرفته شود تا باشد بار ديگر شاهد تكرار واقعات غم انگيز و تلخ گذشته نباشيم.»
نمایندگان امریکا و گروه طالبان روز شنبه، دهم حوت 1398، توافق‌نامه‌ی صلح را امضا کردند. زلمی خلیل‌زاد، فرستاده‌ی ویژه‌ی امریکا برای صلح افغانستان و ملاعبدالغنی برادر، معاون سیاسی گروه طالبان، در حضور نمایندگان سی کشور و سازمان بین‌المللی پس از 18 ماه مذاکرات فشرده، حوالی ساعت 5 و 30 دقیقه‌ی روز گذشته به این توافق دست یافتند.امریکا با امضای این توافق‌نامه، نیروهای خود را از افغانستان خارج می‌کند و در مقابل گروه طالبان تعهد کرده است که امنیت امریکا را تهدید نمی‌کند و به گروه‌های ضد امریکایی هم پناه نمی‌دهد.